Door gamers in de schoenen van de personages te zetten en ze controle te geven over de gebeurtenissen, vertellen games verhalen zoals geen enkel ander medium dat kan. Daardoor zijn er ook videogamemomenten die je nooit zal vergeten. Daarom heb ik er vijf uit mijn eigen geheugen opgegragen om met jullie te delen.
Pas op. Dit artikel bevat spoilers, waaronder ook voor de recente games Hollow Knight: Silksong en Clair Obscur: Expedition 33. Sla de hoofdstukken over als je die games nog wil spelen.
My Heart Is At Peace – Dishonored
Dishonored is één van mijn favoriete games allertijden, dus in een zekere zin is het een spel dat me voor altijd bij zal blijven. Dat komt onder andere door de uitstekende stealthmechanieken en de intrigerende wereld. Maar het komt ook door de mysterieuze manier waarop de game het verhaal presenteert. Als speler heb je zoveel vragen waar je nooit een zeker antwoord op krijgt. Voor het onzekere antwoord moet je flink tussen de regels door lezen en zelfs dan moet je de puzzelstukjes met elkaar verbinden.
Een sterk voorbeeld is de relatie tussen Corvo en de Keizer Jessamine Kaldwin. Corvo is de persoonlijke lijfwacht en haar meest vertrouwde gazant, maar in de paar interacties die ze hebben voor haar moord lijkt er meer achter te zitten. Hebben ze stiekem een relatie? Is Emily stiekem Corvo’s dochter?
Het enige antwoord dat je hierop krijgt is een brief die Jessamine naar Corvo wou sturen, maar nooit de kans kreeg. Daarin zegt ze onder andere indirect dat ze Corvo mist terwijl hij op zijn missie is en dat alles zwaarder lijkt. De brief sluit af met “My heart is at peace.” Is het raar om van alle videogamemomenten een briefje te kiezen die je kan missen? Misschien, maar het zegt wel veel over het verhaal van Dishonored. Jessamine heeft duidelijk gevoelens voor Corvo, al wordt hier niet per sé bevestigd dat het wederzijds is. Maar de brief doet nog meer.
In Dishonored krijg je namelijk een magisch hart van de Outsider voor jij op je reis voor wraak/gerechtigheid gaat. Het hele spel lang vraag jij je als speler af dat hart van iemand is. Een snuggere speler weet nu dat het van Jessamine is. Hoe Corvo zich daarover voelt ontdek je nooit, maar het is gerustgevend op een lugubere manier. Zijn geliefde Jessamine is altijd dichtbij en ze helpt hem op zijn avontuur.
Een magisch feest – Nier: Automata
Nier: Automata is een game die meteen interessant is. In de introductie wisselt de game meermaal tussen hack-and-slash en bullet hell-segmenten. Gek genoeg voelt de game de hele tijd goed. Maar dat het ook op een narratief aspect uitblinkt, dat krijg je pas door in latere videogamemomenten.
In Nier: Automata voeren Androids oorlog met Robots om aarde te beschermen tegen de invasie van aliens. Deze oorlog is al zo lang bezig en de schade is zo extreem, dat zowel de aliens als de mensen van de planeet zijn gevlucht en al het vechten overlaten aan hun creaties. Het is alleen lang niet zo simpel als goed versus kwaad.
De eerste keer dat je dat dit echt binnenkomt bij spelers is als je het pretpark betreedt. Tot op dat punt viel elke robot die je tegenkomt je direct aan. Maar in het pretpark word je verwelkomd door tientallen robots die feest aan het vieren zijn. Voor zover jij weet zijn de robots emotieloze machines, dus hoe is dit mogelijk? Ze hebben het duidelijk naar hun zin.
Wat volgt is een game die (onder andere) filosofeert over wat het betekent om mens te zijn. Maakt het uit waar je vandaan komt en hoe je eruit ziet, of is hoe jij je voelt en gedraagt belangrijker? Deze vragen begin jij jezelf vanaf het pretpark te stellen.
Nier: Automata is ook een commentaar op oorlog over het algemeen. Om soldaten aan te sturen, schetsen hun meerderen de vijanden als monsters. Maar waar is die haat op gebaseerd? Meestal zijn het leugens en aannames. Want de soldaten aan de andere kant, zij zijn mensen net als jij en ik. Ook zij hebben waarschijnlijk negatieve ervaringen met jouw volk, of ze zijn overtuigd dat jullie een bedreiging zijn voor de veiligheid van hun familie en kinderen. Deze haat wordt aangewakkerd zodat je leiders over jullie lijken kunnen klimmen voor wat extra ‘gratis’ geld en macht.
Ernie komt terug – Before Your Eyes
In Before Your Eyes ben jij dood en kijken we terug op je leven terwijl het letterlijk aan je ogen voorbij flitst. Elke keer dat je knippert spring je namelijk vooruit in de tijd. Dat concept is bijzonder genoeg, maar daarbinnen worden ook meerdere verhalen verteld die mij diep raken. Er zijn een hoop videogamemomenten in Before Your Eyes die het noemen waard zijn, maar als kattenliefhebber wil ik even extra focussen op deze.
Eén van die verhalen focust op Ernie. Deze éénogige kat wordt door je vader gevonden op straat. Ondanks je moeders allergieën besluiten je ouders dat ze het lieve beestje een thuis willen geven. Jij bent dan ook nog een baby, dus groeien jullie samen op.
Na een afschuwelijke en traumatische gebeurtenis die ik niet zal spoilen, verdwijnt Ernie. De familie maakt zich zorgen, maar ze kunnen haar (Ernie blijkt een vrouwtje te zijn) niet vinden. Lange tijd weet je niet wat er is gebeurd, en als jij een huisdiereigenaar bent weet je precies hoe dit voelt. Je vreest het ergste en voelt je machteloos om er iets aan te doen. Ondertussen word je ziek, en jij als speler weet dat hoofdpersonage Benjamin er niet van bij gaat komen. De game begint namelijk met jouw dood. Krijgen we dan niet de kans om afscheid te nemen van lieve Ernie?
Maar dan verschijnt Ernie weer. Ondertussen ben jij ziek genoeg dat je jouw bed niet meer uit kan en het is haast alsof Ernie dit ontdekte en daarom thuis kwam. Voor de laatste momenten van jouw leven verlaat de kat je zijde niet. Het is geen toeval dat de poortwachter de vorm van een éénogige kat aanneemt als die Ben/jou verwelkomt naar het hiernamaals.
“Eyra?” – Hollow Knight: Silksong
We blijven even bij huisdierentrauma, want ik wil het hebben over de Bell Beast in Hollow Knight: Silksong. Van alle uitstekende videogamemomenten in Silksong raakte deze mij het hardst.
De Bell Beast vervangt de Last Stag in Hollow Knight als Hornets rijdier. Ze brengt haar van plek naar plek en is ondertussen ook een bijzonder schattig beest ondanks haar (relatief, het zijn insecten) aanzienlijk formaat. De Bell Beast, of ‘Eyra’, zoals Hornet haar noemt, krijgt verrassend veel karakter. Ze danst vrolijk rond als ze Hornet ziet en als je rondjes rent danst Eyra vrolijk mee. Ook vindt ze het geluid van de vele bellen in haar stations leuk en als Hornet op de luit speelt zingt Eyra een blij lied.
Het is daarom flink schrikken als Eyra voor het eerst niet reageert als jij haar roept in het derde hoofdstuk. Tot nu toe kwam ze altijd direct, maar deze keer verscheen in plaats daarvan een gigantische duizendpoot. De gebeurtenissen aan het einde van het tweede hoofdstuk hebben een hoop veranderingen naar Pharloom gebracht, en het lijkt erop dat de Bell Beast ook is getroffen. Als je die duizendpoot de tunnel in volgt begint een baasgevecht. De duizendpoot blijkt ‘Bell Eater’ te heten. Zo werd het gevecht meteen emotioneel.
Silksong is een tragedie, dus op dit punt heb je misschien al geaccepteerd dat Eyra er niet meer is. Maar in een zeldzaam moment van genade komt alles toch goed. Aan het einde van het baasgevecht duikt de Bell Beast ineens het scherm in. Ze sleurt de Bell Eater onder de grond en rijt het beest aan stukken. Dan graaft ze triomfantelijk weer naar boven. Daar eindigt het niet, want het blijkt dat Eyra ondertussen ook kinderen heeft. De Bell Beastlings springen speels op en neer terwijl ze om hun moeder heen dansen. Even is alles goed in de wereld.
“We’ll find a way to kill him!” – Clair Obscur: Expedition 33
Dat er een baasgevecht komt met Renoir, dat kan geen grote verrassing voor je zijn als je het begin van Clair Obscur: Expedition 33 speelt. Dat de lading zo emotioneel zou zijn, dat leer je zelf door de game te spelen. Clair Obscur is een meesterwerk die druipt van de memorabele videogamemomenten. Ik koos voor deze omdat de reden dat het zo sterk is voor een hele andere reden.
Ik had het kunnen hebben over grappige momenten met Monoco, of emotionele momenten met wie dan ook. Of over de prachtige wereld en de tragische redenen achter de gommage. Ik had het ook kunnen hebben over beide, hartverscheurende eindes. In plaats daarvan richt ik op het gevecht met Renoir. Niet vanwege de emotionele lading, die er absoluut wel is, maar vanwege de muziek.
Als je YouTube shorts of TikToks van Clair Obscur hebt gekeken, dan heb je hoogstwaarschijnlijk ook tientallen streamers zien reageren op deze muziek. Het is namelijk zo adembenemend goed dat vrijwel iedereen even een momentje moet nemen.
Het begint rustig en melancholisch. Na een verdrietige en korte introductie beginnen Alice Duport-Percier en Victor Borba weemoedig te zingen. Ze hebben ruzie en praten duidelijk langs elkaar heen, ondanks dat hun emotie komt van hun liefde voor elkaar. De beat dropt voor de eerste keer en dat is meestal waar de streamers zich realiseren hoe goed dit nummer is. Dan gebeurt er een wonder. Victor valt nogmaals in, deze keer met een rauwe en emotionele schreeuw die zoveel dimensie toevoegt aan een nummer dat daarvoor al meer was dan één van de beste nummers in videogamegeschiedenis.
Het nummer is elf minuten lang en zelfs de TikTok-generatie zal elke seconde daarvan beluisteren. Waarschijnlijk spelen ze het nummer dan opnieuw. Wat een meesterwerk. En het wordt allemaal nog tien keer zo sterk in het moment, omdat je helemaal begrijpt waar het lied over gaat. Zelfs als je, net als ik, nauwelijks een woord Frans spreekt.
Lekker emotioneel
Dit waren vijf videogamemomenten die mij voor eeuwig bij zullen blijven. Er zijn er natuurlijk veel meer, maar anders blijf ik eeuwig doorgaan. Heb jij ook wat videogamemomenten die een blijvende indruk op jou hadden? Deel dat dan vooral in e comments!
Geef een reactie