UNBEATABLE review – muziekrebellen

UNBEATABLE was al een tijdje in early access, maar dat was volledig aan mij voorbij gegaan. Ik hoorde er pas van toen de game uitkwam. Gelukkig dook ik er meteen in, want ik heb een zekere voorliefde voor ritmespellen. Hier is wat ik ervan vond.

Wat is UNBEATABLE?

Muziek is verboden in de wereld van UNBEATABLE. Daar is een reden voor, maar voor veel van de inwoners is het niet acceptabel. Daaronder valt ook twintigjarig hoofdpersonage Beat, die samen met de tiener Quaver een band en een rebellie begint.

Je verkent de stad, ontmoet personages en maakt vooral ook muziek. De gameplay van dit ritmespel heeft een hoop weg van Guitar Hero en vooral ook Rift of the Necrodancer. Sterker nog, Rift en UNBEATABLE hebben een crossover en je kan ze samen kopen in een bundel.

Daarnaast heeft UNBEATABLE een grotere focus op het verhaal. Het draait om mensen die niet passen in de wereld, verlies en hoe moeilijk het kan zijn om daarmee te leven. Maar ook om hoe gebroken mensen elkaar kunnen steunen en zo weer het licht kunnen vinden.

Ben jij een fan van ritmespellen? Houd jij van indie-rockmuziek? Vind je het fijn als leuke gameplay gecombineerd wordt met een emotioneel verhaal? Waardeer jij een tekenachtige visuele stijl vol karakter? Dan is deze review voor jou!

De stilte voor de muziekstorm

In UNBEATABLE is muziek verboden, omdat daar monsters op afkomen die bekend staan als de ‘Silent’. Ze zijn gevaarlijk, maar gelukkig is Beat meer dan een zanger; ze kan ook vechten.

Daarom ben jij de Silent van je af aan het vechten in een Guitar Hero-stijl ritmespel. De monsters komen op je af op de bovenste of onderste balk en jij moet op het juiste moment de knoppen indrukken. Natuurlijk wordt dit ingewikkelder gemaakt door een hoop andere dingen, maar dit is de basis.

Als je een fan bent van de games met plastic gitaren, dan valt je hier meteen iets op: zijn er maar twee knoppen? Ja, en dat is zeker jammer. De nummers worden wat uitdagender gemaakt door bewegend beeld, monsters die van rechts en links aan kunnen vallen en wat verschillende soorten monsters. Maar je kan er niet omheen dat de twee knoppen wat simpel zijn.

Toch voelt het vaak als genoeg. Dat komt deels door de muziek, die speciaal is gemaakt voor de game, en deels door de afwisseling tussen de Silent en de politieagenten. Die werken net even anders en vaak vecht je met allebei tegelijkertijd. Daardoor blijf je op je teentjes. Wel blijft de gameplay van UNBEATABLE ondergeschikt aan spellen als Rift of the Necrodancer.

Heerlijke indie-rock

Als je een ritmespel maakt, dan moet je muziek goed zijn. Gelukkig zit dat met UNBEATABLE helemaal snor. Het gros van de nummers, en misschien wel alles in verhaalmodus, is van hun eigen band die ook UNBEATABLE heet. Het schrijven van deze review duurt ook veel langer omdat ik steeds naar de muziek wil luisteren.

Ze maken indie-rock, met een vrouwelijke zanger (Beat, of Rachel Lake). Het zijn energieke nummers met een hoog tempo. Mijn persoonlijke favoriet is Waiting (zie en luister hieronder). De focus ligt wat meer op de vocals dan bij veel andere spellen, aangezien Beat de hoofdrol heeft.

In arcademodus zijn ook wat nummers van andere artiesten, waaronder crossovers met No Straight Roads, Celeste en Rift of the Necrodancer. Zelfs Om and On, één van mijn favoriete Rift-nummers zit erin.

Het nummer dat gespeeld wordt in verhaalmodus is niet Waiting. In plaats daarvan krijgen we een emotioneel afscheid met Bookend Song, gezongen door Eve (Rebecca Lachance). Later ontdek je waarom dit nummer zo belangrijk is, maar de emotie is niet te missen.

Afwisseling in je afspeellijst

Bovendien heeft de verhaalmodus ook gezonde afwisseling van de muzieknummers. Je verkent wat en verzamelt her en der wat foto’s, maar daar komt nog wat bovenop.

Er zijn een aantal minigames die af en toe terugkeren. Het gros is top, al vind ik het drankjes mixen wat minder. Veel leuker is de slagkooi, waar je ballen met verschillende tempo’s op het juiste moment terug moet slaan. Zelfs de enkele keer dat je dit doet terwijl Clef tegen je praat (en je dus flink afleidt) is leuk.

Zelfs iets zo simpels als wat posters ophangen is kort ritmespelletje. Deze zijn niet moeilijk, maar door alles zo te behandelen komt het wel meer naar voren dat Beats hele leven draait om muziek.

De minigame die echt schittert, dat is als je moet rennen. Ontsnappingssegmenten zijn heerlijk. Ze zijn chaotisch, visuele spektakels met heerlijke muziek. Het tempo is hoog, wat past bij wat je aan het doen bent. Elke keer dat er een segment als deze voorbij kwam vond ik het jammer als ik klaar was.

Visuele muziek

Wat ook helpt, is de prachtige visuele stijl. De omgeving is oké, maar de personages komen rechtstreeks uit een stripboek. Ook kan het contrast tussen de achtergrond en de figuren soms verrassend leuk uitpakken.

De vaak ietwat lomp getekende personages hebben zoveel stijl dat ze tegelijkertijd doen denken aan Scott Pilgrim als Persona. Dat is een gigantisch compliment, want Scott Pilgrim is één van mijn favoriete stripboekenseries terwijl Persona één van mijn favoriete gameseries is. En de visuele stijl heeft daar een hoop mee te maken.

Er is ook een constant korrelig effect, waardoor het lijkt alsof UNBEATABLE is gefilmd met een oude camera. Dat geeft de game een nostalgisch gevoel, terwijl je ook het idee hebt dat je vastzit in een oude herinnering. Dit werkt thematisch met het verhaal, maar dat moet je zelf ontdekken.

De game is een visueel spektakel, zeker tijdens de muziek- en ontsnappingssegmenten. Het is haast afleidend hoe mooi alles is. De stad is iets minder, maar als je alleen wil genieten van de pracht en praal en muziek kun je gewoon spelen in arcademodus. Dan mis je alleen wel het emotionele verhaal.

Waar buitenbeentjes thuis zijn

Over het verhaal gesproken, dat is waarschijnlijk de grootste kracht van UNBEATABLE. Daarom raad ik iedereen aan de verhaalmodus in ieder gevaal één keer uit te spelen.

Als Beat Quaver voor het eerst ontmoet, weten ze vrij weinig van elkaar. Wel leer je al heel gauw dat het de verjaardag is van Quavers moeder, Eve. Eve is dood, en Quaver mist haar ontzettend ondanks dat ze haar niet echt kan herinneren. Haar moeder was namelijk de zanger en het gezicht van een beroemde band, dus er zijn een hoop opnames van haar.

Ook Beat heeft haar moeder verloren, en de laatste keer dat ze elkaar spraken hadden ze flinke ruzie. Daarom worstelt ze met een schuldgevoel. Beat en Quaver steunen elkaar en vinden zo een onverwachte en hechte vriendschap (misschien iets minder onverwachts als je naar hun haar kijkt). Ze hebben een hoop hartverscheurende momenten die volwassen mensen aan het huilen brengen.

Dit gaat gepaard met hilarische momenten die uit het niets kunnen komen. Ik lachte meer dan eens harduit om grappen die ik niet aan zag komen. Tussen de emotionele en de grappige momenten weet ontwikkelaar D-Cell een balans te vinden die even goed is als die van games als Clair Obscur.

Tekstbalonnen door elkaar

Dit komt wel met een klein asteriskje. Het stemacteerwerk kan namelijk wat afwisselend zijn. Beat, Quaver, Treble en Clef zijn allemaal top, maar datzelfde kan niet gezegd worden over sommige van de zijpersonages. Ik kon mij bijvoorbeeld aardig storen aan Poco en Apoco, en niet alleen om hun opzettelijk irritante persoonlijkheden.

Hier komt bovenop dat ik soms gewoon niet weet wat er gezegd wordt. Emoties lopen met regelmatig hoog op, dus het komt wel eens voor dat personages door elkaar praten of elkaar onderbreken. Dat is begrijpelijk en zelfs menselijk, maar het is iets minder met de tekstballonnetjes.

Die komen dan namelijk soms over elkaar heen te staan, waardoor je niet kan lezen wat er staat. Aan de ene kant voegt dit toe aan de heftige stemming. Maar het gebeurt zo vaak, dat ik me er toch aan ga storen.

Bovendien gebeurt dit niet alleen als er ruzie is. soms voelt het alsof de personages in UNBEATABLE geen geduld hebben, want ze kappen elkaar met regelmaat af. Zelfs als het gewoon rustige gesprekken zijn. Als vervolgens de teksten ook niet gelezen kunnen worden, dan raak ik de draad wel een beetje kwijt.

Onspeelbaar?

Helaas is dit niet het grootste nadeel. Het maakt namelijk echt uit waarop je UNBEATABLE speelt. Op consoles, of in ieder geval op PS5, loop je tegen een hoop irritante problemen aan. Ook tankt de framerate met regelmaat, waardoor de game even een stuk minder mooi is.

Vaak blijft de game ongemakkelijk lang hangen op een laadscherm, of staren personages in stilte naar elkaar voor het gesprek eindelijk verder gaat of we springen naar een volgende scène.

Dan heb je nog dat sprites niet een gebied in laden, waardoor ik ook niet weet dat ze er zijn tot ik tegen een onzichtbaar spook aanloop dat ik aan kan spreken. Deze dingen maakten het spel voor mij niet onspeelbaar, maar het was wel een flinke demper op mijn speelplezier.

Van wat ik hoor werkt de pc-versie aanzienlijk beter. Dat ga ik nog testen, waarna ik hier waarschijnlijk nog even op terug kom. Maar voor nu is het wel even iets dat je in het achterhoofd moet houden.

Hoopvol voor verbetering

UNBEATABLE doet een hoop uitzonderlijk goed. Met name het emotionele verhaal is een uitblinker, terwijl de ritme-gameplay ondanks de wat simpelere aard de hele tijd leuk blijft. Toch is de karige performance op de PS5 een flinke demper op mijn speelplezier. Hopelijk wordt dit nog gefikst, want het is echt jammer. Zonder deze problemen scoort de game namelijk gemakkelijk een punt hoger.

Speel UNBEATABLE nu op PlayStation 5, Xbox Series of pc. Voor deze review speelde ik op de PS5.

Oordeel: 7,0

Gerelateerde berichten:

Rift of the Necrodancer review – Dance Until You Die? Metaphor: ReFantazio review: Fantasy Persona Shadowrun Hong Kong review – Science fantasy