Als je mij volgt op Instagram, dan weet je ondertussen al dat Siena afgelopen week niet thuis kwam, én dat ik haar ondertussen weer terug heb. De mascotte sloot zich als verlegen meisje aan in ons huishouden, maar nu is ze energiek en speels. Tenminste, als ze niet op schoot ligt te slapen. Daarom was het een behoorlijke schok toen ze er ineens niet was. Aangezien ik zoveel tijd in de zoektocht en redding heb gestoken, had ik weinig tijd voor artikelen. Daarom schrijf ik in plaats van over bordspellen en videogames even over ons avontuur.
Dag 0: Siena vermist
Het was een normale maandagavond. Om 19.30 was DnD met Bende Ellende, en rond 18.30 liet Wednesday mij weten dat ze even naar buiten wou. Geen probleem, ik deed even de voordeur voor haar open en ging zelf bovenaan de trap zitten. Ik woon op de eerste verdieping, maar er is geen deur voor de portiek. De beestjes kunnen dus gewoon de straat op als ik ze door de voordeur laat. Wednesday wil wel vaker naar buiten, en als zij eenmaal gaat volgt Siena wel eens. Ik ging zelf ook voor een halfuur ofzo bovenaan de trap zitten. Dan heb ik een beetje zicht op de gebeurtenissen, en de mascottes vinden het ook fijn als ik ze aandacht geef terwijl ze op avontuur zijn.
Toen de tijd daar was voor roleplay, keek ik nog even of de katjes naar binnen wouden. Die waren nog lekker aan het verkennen, dus ik besloot de deur even voor ze open te laten. Siena liep eerder voor het eerst helemaal de trap af, dus dat was een beetje eng. Maar Wednesday was erbij, dus die zou haar beschermen. Ik startte mijn pc op en was klaar voor de volgende sessie.
Eén van de spelers was wat aan de vermoeide kant, dus we waren ietsje eerder gestopt. Aangezien het maandag was, vond ik dat eigenlijk wel fijn. Ik maakte mijn weg naar de kattensnoepjes, want zij krijgen er altijd eentje voor het slapengaan. Dan weet ik ook zeker dat ze binnen zijn, zodat ik de voordeur kan sluiten. Maar deze keer was anders. Alleen Wednesday verscheen toen ik ze riep. Raar, Siena durft eigenlijk nergens heen als geen van ons erbij is.
Bezorgd ging ik naar buiten, roepend en zoekend onder elke auto en andere plek waar zij zich kon verstoppen. Als ze mij hoort, dan is ze er meestal meteen. Zeker rond de tijd dat ze een snoepje krijgt. Wednesday en Siena zijn beiden gevonden op straat, dus eten kan ze altijd motiveren. Maar na twee uur zoeken had ik nog steeds niets te pakken. Ik ging naar bed, maar liet de voordeur de hele nacht open staan in de hoop dat de mascotte zelf haar weg naar huis zou vinden terwijl ik sliep.
Dag 1: posters ophangen
In de ochtend vielen twee dingen op: Siena was niet terug, en Wednesday sliep bij mij in bed. Dat deed ze eigenlijk alleen de eerste nacht dat ze hier was, ondertussen ruim een halfjaar geleden. Ik beweeg aardig veel in mijn slaap, dus tenzij ik alleen even ga liggen voor een dutje doe ik dat meestal alleen.
Ik riep nog even buiten om te laten weten dat er ontbijt was, maar kreeg ook daar geen gehoor op. Ondertussen was het wel tijd om te werken. Gelukkig werk ik vanuit huis, dus ik kon de hele dag de deur open laten. Het werd aardig koud, rond de veertien graden. Dus ik zat aangekleed onder een deken. Dat moest maar even, want het mocht toch niet zo zijn dat Siena voor een gesloten deur stond en weer vertrok.
Nadat ik mijn collega’s liet weten dat mijn kat vermist is, en dat ik daarom af en toe een pauze zou nemen om haar te zoeken, meldde ik Siena aan als vermist bij AmiVedi. Die werken samen met de dierenbescherming om gevonden huisdieren weer thuis te brengen. Mijn katjes zijn gechipt, dus als die gevonden worden krijg ik dat in principe te horen. Ik kreeg ook wat tips om een gebruikte kattenbak (ik heb er gelukkig twee) buiten te zetten, en een spoor van urinebrokken van verschillende straten naar huis te trekken. Een verdwaalde kat herkent dan haar eigen geur, en kan dan hopelijk de weg naar huis weer vinden.
Een vriend van mij printte een veertigtal vermistposters op. Twintig in het Engels, en twintig in het Nederlands. In de avond ging ik door de straten, en hing ze overal op. Mijn telefoonnummer werd op de posters vermeld, dus als iemand haar vond kon die persoon mij bellen. Ook zocht ik weer onder auto’s en in andere verstopplekken terwijl ik Siena’s naam riep. Iets waar ik elke dag een paar uur aan zou besteden tot ik haar weer vond. En ’s nachts liet ik de deur weer open in de hoop dat ze thuis kwam.
Dag 2, 3 en 4: Siena gevonden?
Naast dat ik elke avond met zaklamp in hand en snoepjes in de zak op zoek ging, struinde ik ook met regelmaat verschillende websites en Facebookpagina’s af in de hoop een spoor van Siena te vinden. Gelukkig komen veel advertenties met een foto, en weet ik mijn kat te herkennen in een zee van Felixkatjes. Maar bij overleden dieren is vaak geen plaatje. Er zijn aardig wat zwart-witte katjes in het land, dus ik heb op best wat advertenties gereageerd met de vraag of het overleden poesje mogelijk Siena is. De hoop was altijd dat het antwoord nee was, maar als zij het wel was wou ik het toch liever weten.
Ik was niet de enige die van slag was. Wednesday was ook duidelijk bezorgd. Ze wou aanzienlijk meer aandacht, volgde mij overal naartoe en sliep soms op plekjes waar gebruikelijk alleen Siena lag. Wednesday drong zelfs aan dat ik dan bij haar moest komen zitten. Bovendien sliep ze nu elke nacht weer bij mij in bed. Ze miste duidelijk haar zusje, en was nu ook bang dat ik zou verdwijnen. Daar kwam dan bovenop dat ik met regelmaat een paar uur weg was, omdat ik Siena aan het zoeken was. Ik probeerde haar zoveel mogelijk gerust te stellen, terwijl ik mij zelf steeds zorgen bleef maken.
Op dag drie was dezelfde vriend die de posters voor mij uitprintte op bezoek om mij wat op te vrolijken toen ik een telefoontje kreeg van een vreemde. Hij dacht mijn kat gevonden te hebben. Hij vertelde waar hij was: niet ver van waar ik woon. Ik sprintte meteen die kant op.
Mijn hart zonk een paar meter toen bleek dat hij de verkeerde kat had. Wel een Felix, maar ze had wat blauw in de ogen en een plukje wit boven haar neus. Siena’s ogen hebben juist wat rood en haar snoet is boven de kin helemaal zwart, dus dat verschil zie je meteen als je haar kent. Ik verontschuldigde mij voor deze potentiele held en ging weer naar huis.
De volgende dag werd een bericht gedeeld in de buurtapp: iemand anders was haar kat Latka kwijt. Aan de foto zag ik direct dat dit om het beestje ging dat ik gister ontmoette. Ik stuurde de eigenaar meteen een bericht om te laten weten waar ik Latka wanneer zag. We deelden nog even wat smart om het te halveren, maar konden elkaar op dat moment niet veel verder helpen. Wel kreeg ik die avond een tip van wat tieners die aan het chillen waren bij het voetbalveld. Ze hadden een zwart katje gezien in een bouwterrein. Dit was niet ver van mijn huis, en ook in de buurt van waar ik Latka vond. Ik nam een kijkje en riep uitgebreid, maar vond nog even niets. Wel dacht ik dat het misschien een plek was waar de vermiste kat met regelmaat naar terug zou keren.
Dag 5: inbreken op privéterrein
Ondertussen was het zaterdag. Ik stond ingeschreven voor een Tumult toernooi in Amsterdam. Dat is een ietwat groter Altered-evenement, al is het niet zo groot als de Dutch Altered Championship. De hele week al overwoog ik om af te zeggen, maar misschien was wat afleiding juist wel een goed idee.
Ik moest rond twaalf die kant op. Eigenlijk wou ik om 15u het bouwterrein bezoeken, want dat was wanneer de tieners zeiden dat ze een kat gezien hadden. Maar omdat ik dan weg zou zijn, besloot ik al rond tien even te spieken. Dat was maar goed ook, want daar lag een zwart katje opgerold. In haar houding kon ik niet direct zien wie het was, maar in mijn hoofd kon het maar één van twee katten zijn: Siena of Latka. Ik riep en verrek, het was mijn vermiste baby. Een beetje magerder, maar verder leek ze oké.
Siena herkende mij meteen, en kwam direct op mij af. Ze durfde alleen niet onder het hek door. Dus besloot ik de mensen van de constructie te bellen. Er waren telefoonnummers op de containers en op het kantoortje die ik beiden probeerde. Maar het was zaterdag, dus natuurlijk nam niemand op. Ik ging toch zeker niet wachten tot maandag om mijn kat te redden, en bovendien wist ik niet of ze dan nog hier zou zijn. Dus besloot ik in te breken.
Siena was duidelijk schrikachtig, maar ze herkende mij goed genoeg om zich te laten knuffelen. Na een tijdje maakte ik alleen de fout haar op te pakken. Dit was dom, want daar schrok ze van. Er waren hier buizen en containers, allemaal plekken waar zij zich gemakkelijk in terug kon trekken en waar ik niet bij kon. Ik had al wat hulptroepen gebeld en had eigenlijk gewoon daarop moeten wachten, maar iets in mij had gehoopt dat ik het direct af kon handelen. Deze fout zou mij een hoop kosten.
Dag 5: politie betrokken
Ik had wat geroepen naar mensen die ik kon zien vanaf het balkon, in de hoop dat iemand mij te hulp zou schieten. Dat gebeurde niet en erger nog, iemand belde de politie. Niet onterecht, ik was zeker op een plek waar ik niet mocht zijn. Maar het was wel een extra ding dat ik moest handelen.
Terwijl zij op weg waren hadden een behulpzame buurvrouw en ik een kooi gebouwd van pellets die op het terrein lagen. De container waar Siena onder lag had twee openingen. Eentje hadden we geblokkeerd, dus ze kon alleen de kooi in. Voordat we verder konden met het plan, kwam de politie alleen wel aan.
Na een korte ondervraging begrepen ze wat er aan de hand was. Het mocht eigenlijk niet, maar ze hadden wel begrip voor de situatie en inderdaad, ik kan niet wachten tot maandag. Ik gaf aan dat ik bang was dat Siena weg zou glippen als ik wegging, dus kreeg ik toestemming te blijven mits de rest naar huis ging en ik beloofde alles uiteindelijk weer op te ruimen.
Een paar uur zat ik daar, geduldig wachtend tot Siena zichzelf weer liet zien. Ze kwam even de kooi in, omdat we er eten in hadden gelegd. Van haar traveller hadden we een soort val gemaakt, maar die bleek niet goed te werken. Na een onsuccesvolle poging trok Siena zich weer geschrokken terug. Rond 16u besloot ik dat het tijd was voor een ander plan.
Dag 5: Siena gered
De behulpzame buurvrouw kwam weer terug, deze keer met een net van de Praxis, wat stukken parket en twee lange stokken. We hingen het net boven de kooi, bonden de stokken aan elkaar en gingen aan de slag.
Het plan was als volgt: Met de stok ging de buurvrouw aan de achterkant Siena opjagen. Zij kon maar één kant op vluchten: de kooi in. De container was wel ruim drie meter lang, dus dit opzich was al een uitdaging. Maar we kregen het voor elkaar.
Toen Siena eenmaal in de kooi was, schoof ik het parket voor de opening. Ze kon niet meer terug en zat eindelijk vast in een gebied waar we bij konden. In eerste instantie waren we van plan het net vervolgens over haar heen te laten vallen. In plaats daarvan hielden we de traveller over haar, en schoven we een ander stuk parket eronder zodat ze er niet uit kon. Na een korte worsteling lukte dit eindelijk.
Met Siena in mijn armen ging ik bijna zeven uur later naar huis. Onderweg kwam ik Latka’s baasje nog even tegen. Die was vermistposters op aan het hangen. Ik liet haar even zien waar ik haar kat precies gezien had, en liet weten dat ik Siena dus gevonden had. Eenmaal thuis opende ik de kooi, waar Wednesday al nieuwsgierig naar was. Ik moest wel meteen terug naar het bouwterrein, want de pellets moesten nog opgeruimd worden.
Toen ik thuiskwam had Siena, waarschijnlijk nog in paniek, de waterkoker aan duigen gegooid. Maar dat kon op dat punt mijn stemming niet meer verzuren, zelfs niet toen ik in een stuk glas stapte en overal bloed achterliet. Toen ik klaar was met opruimen en op bed ging zitten om bij te komen, kwam ze meteen weer in schoot liggen.
Dag 6: Latka gevonden en onverwachte gevolgen
Zondag werd ik, ondanks de lange dag ervoor, vol energie weer wakker. Siena was weer thuis, en ze vertrouwde mij volledig. Er was wel één probleem dat ik niet had verwacht: de zusjes leken onwennig te zijn rondom elkaar. Siena blies als Wednesday in de buurt kwam, en Wednesday leek haar geur niet direct te herkennen. Misschien niet heel vreemd nadat ze vijf dagen weg was. Maar nadat ik gezien had hoeveel Wednesday haar zusje miste, had ik toch verwacht dat ze meteen weer beste maatjes zouden zijn.
Siena is ook een tikkeltje dapperder. Ze durft nu het aanrecht op, en vlucht niet direct als ze ziet dat ze betrapt is. Ik kan zelfs bij haar komen en een aai over de bol geven als ze daar is. Wel gaat ze weg als ik dat van haar vraag. Wat fijn is, want als ik eten aan het bereiden ben heb ik toch liever dat de katten mij niet lastig vallen en/of proberen er met mijn eten vandoor te gaan.
Ik kreeg die dag ook een berichtje van Latka’s baasje: ook deze kat is weer terecht. Ze is gezond en tevreden. Zo is het toch voor iedereen nog even goed afgelopen. Ondertussen zijn mijn beestjes ook weer aan elkaar aan he wennen. Ze liggen nog niet samen te knuffelen, wat ze wel veel deden voor Siena vermist raakte. Maar ze spelen wel weer met elkaar. Dus ik geloof dat ze vanzelf weer knuffelvriendjes worden.
Wat tips voor vermiste katten
Dit hele gebeuren was geen pretje, maar ik heb er wel wat dingen van geleerd. Zelfs als je kat niet zoek is, check even of de chip wel geregistreerd en genoteerd is. In mijn documenten stond Wednesdays chipnummer niet, dus die heb ik nu achterhaald bij het asiel. Dat is niet iets dat je plots wil regelen als je kat al weg is.
Daarnaast navigeren katten veel met geur, dus zet de kattenbak voor de deur en verzamel ook wat brokken kattengrind met urine. Die kun je verbrijzelen en in de straat strooien. Een beetje is al genoeg, dus je kan een aardig web aan sporen leggen naar huis. Laat een raam, kattenluik of deur openstaan, zodat ze zelf naar binnen kunnen.
Meld ook meteen je vermiste dier aan bij AmiVedi, en zoek ook Facebookgroepen op. Die hebben me flink geholpen met tips, en heel Rotterdam hield ook de ogen open voor Siena. Is er een buurtapp? Laat het ook daar weten, de kans dat iemand jouw huisdier heeft gezien is zeker aanwezig.
Maar ga vooral ook zelf zoeken. Je kat of hond herkent jouw stem, en komt hopelijk op jou af als die je hoort. Vooral ’s avonds, als ze zich wat veiliger voelen op straat, heb je een kans dat je ze vindt. Ga met zaklamp, snoepjes en een traveller op pad en zoek, zeker als jouw beestje aan de schichtige kant is, goed in en onder alle verstopplekken.
Heb jij tips om je medebaasjes te helpen, of is jouw beestje zoek en wil jij je netwerk aan zoekenden uitbreiden? Laat het dan vooral weten in de comments! Wie weet, misschien heeft iemand net de tip die je de juiste kant op wijst. Ik ga nu weer knuffelen met mijn katjes.
Geef een reactie