Hollow knight: Silksong review – de hype waard?

In 2018 stond Hollow Knight: Silksong op de planning. Ik schreef toen nog voor NWTV en de game stond op mijn lijst om te reviewen. Maar zoals je ondertussen vast al wel weet is de game behoorlijk uitgesteld. Ondertussen is Silksong uit en de fans waren zo enthousiast dat de webshops van Steam, PSN, Nintendo en Microsoft crashten. Maar is de game al die hype ook waard?

Wat is Hollow Knight: Silksong?

Hollow Knight: Silksong is het vervolg op de baanbrekende metroidvania uit 2017. De game houdt de visiuele en speelstijl vast, maar met een nieuw hoofdpersonage en een nieuwe setting heb je geen voorkennis nodig om het spel te begrijpen.

Is alles helemaal nieuw? Nou, nee. Team Cherry voegde wat verwijzingen en knikken naar Hollow Knight toe. Hoofdpersonage Hornet werd daar al geïntroduceerd. ook kun je bijvoorbeeld de speelstijl van de ridder aannemen als je een specifieke item vindt. Maar hoewel Hollow Knight een hoop achtergrondinformatie oplevert, staat Silksong volledig op zichzelf.

Ook Silksong is een 2D metroidvania met soulslike elementen. Metroidvania’s zijn platformers die een zekere focus hebben op verkennen. Veel paden zijn in eerste instantie niet te betreden, maar met de upgrades die je vindt, ontdek je later manieren om ze toch te verkennen. Soulslikes zijn uitdagende games waarin je al je ongebruikte geld of XP laat vallen als je sterft. Je krijgt dan nog één kans om het weer op te rapen door terug te komen op de plek waar je stief zonder nogmaals het onderspit te delven. Anders is het voor goed weg.

Ben jij een fan van Hollow Knight, maar ben je nog niet in de hypetrein van Silksong geklommen? Houd jij van uitdagende metroidvania’s die leuk zijn om te verkennen? Spreekt de handgetekende visuele stijl jou aan? Ben jij wel een fan van uitdagende games? Dan is deze review voor jou!

Een nieuw koninkrijk

Als je nog niet bekend bent met de wereld van Hollow knight, het speelt zich af in een wereld van insecten. Hoofdpersonage Hornet is bijvoorbeeld de dochter van een spin en een worm. Denk daar maar niet te hard over na. ‘Hogere wezens’, zoals de koning van Hallownest, zijn in staat intelligentie te geven aan andere, lagere insecten. Ze doen dat voornamelijk om over de rest te regeren.

Silksong speelt zich af in Pharloom, een ver koninkrijk waar ‘Weavers’ regeren. Dat zijn speciale spinnen die hun zijde gebruiken voor magische krachten. Hornets moeder is ook een Weaver, wat de reden is dat ze gevangen is genomen en naar het paleis wordt gebracht. Maar voor ze ontdekt waarom haar ontvoerders haar krachten zo graag willen, breekt Hornet uit. Om te ontdekken wat er aan de hand is, besluit zij daarom op eigen kracht de reis naar het paleis te maken.

De klim naar het paleis is een heilige pilgrimstocht die bewoners van Pharloom maken om hun toewijding aan de koningin te bewijzen. Maar een mysterieuze vloek heeft de reis veel gevaarlijker gemaakt. Reizigers worden bezeten door zijde en vallen iedereen om zich heen aan. Heeft dit iets te maken met Hornets ontvoering?

Door de vloek is het koninkrijk ook in verval geraakt. Er is nog weinig sprake van infrastrucuur, naast wat stammen die meer op zichzelf staan. Sommige reizigers besluiten nog steeds de pilgrimstocht te maken, in de hoop de vloek op te heffen. Maar het is duidelijk dat de vloek zelfs de hallen van het paleis heeft bereikt.

Geen gemakkelijke reis

Hollow Knight: Silksong is geen gemakkelijke game. Sterker nog, de hoge moeilijkheidsgraad is een onderwerp dat veel besproken wordt onder spelers. Is het iets te uitdagend?

Je zal even aan wat dingen moeten wennen. Veel bazen slaan bijvoorbeeld harder dan in Hollow Knight en ook platformsegmenten zijn in eerste instantie moeilijker door Hornets schuine neerwaartse aanval die je nodig hebt om van vijanden en andere objecten te stuiteren en hogere platformen te bereiken. Zo ingewikkeld is het eigenlijk niet, maar zeker aan het begin voelt het soms als hogere wiskunde.

Deze hogere uitdaging is met opzet gemaakt. Als je eenmaal wat aan Hornet went, ontdek je namelijk dat ze een stuk sneller en behendiger is dan de ridder uit de vorige game. Dat betekent dat je, met een beetje kundigheid, om je vijanden heen danst terwijl je ze in stukken hakt met je naald. Het duurt alleen ietsje langer voor alles klikt.

Maar zelfs als je alles in de gaten hebt is Silksong moeilijk. De uitdagingen overtreffen geeft een tevreden gevoel, mits je daarvan houdt. Zowel verkennen als vechten zit erg goed in elkaar. De game heeft uitstekend ontworpen gebieden, met slim geplaatste vijanden die op de juiste momenten dingen net even wat ingewikkelder maken en baasgevechten die je na wat pogingen echt laten voelen als de overwinnaar. Pharloom verkennen is lastig, maar het loont zeker.

Een tragedie

De meeste soulslikes zijn tragedieën waarin jouw acties wel uitmaken, maar waarin je op zijn best de donderwolken een zilver lijntje kan geven. Hollow Knight: Silksong is geen uitzondering. Daar moet je wel tegen kunnen.

Verwacht dus geen gelukkig einde. Het ‘beste einde’ is op zijn best bitterzoet. Dat wil niet zeggen dat het verhaal van Silksong niet goed is. Sterker nog, het is prachtig geschreven en gepresenteerd. Zolang je een fan bent van tragedieën.

Hetzelfde geldt voor de personages die je onderweg tegenkomt. Veel NPC’s hebben een korte rol die op een manier eindigt in hun dood. De gelukkigen hebben geen arc, zij blijven gewoon de hele game lang in hun huis of in een stadje.

Dat geluk wordt niet gegund aan de drie personages die op hun eigen reis gaan. Ridder Garmond en zijn trouwe rijdier Zaza, de kreiger Shakra en de pilgrim Sherma zijn allemaal figuren die je meerdere keren op je reis tegenkomt. Alledrie (allevier, als je Zaza meerekent) beleven ze hun eigen avontuur die het meemaken waard zijn. Deels omdat het leuke personages zijn die steeds weer mij aan het glimlachen brengen met hun persoonlijkheden en hun gezang (zeker Shakra, wat een prachtige stem), deels omdat hun verhalen en reizen prachtig zijn. Maar verwacht geen gelukkig einde.

Zelf je pad kiezen

In ware metroidvania-stijl dwingt Hollow Knight: Silksong jou niet een specifieke pad te wandelen. Je kiest zelf welke kant je op gaat. Er zijn meestal meerdere manieren om een gebied te bereiken en er is geen ‘verkeerde’ route of volgorde.

Deze vrijheid is heerlijk. Welke kant je ook op gaat, meestal is er wel een geheim, een beloning of meer verhaal om te ontdekken. Er is wel een hoofdmissie en over het algemeen vraagt die van jou om meerdere plekken te bezoeken voor je verder kan met het verhaal. Maar welke volgorde je die bezoekt, dat bepaal je helemaal zelf. Soms zijn er zelfs geheime manieren om de stappen helemaal over te slaan.

Het nadeel is wel dat sommige dingen aanzienlijk moeilijker of gemakkelijker kunnen zijn, afhankelijk van jouw volgorde. Ik vond bijvoorbeeld een baas met aanvallen die genoeg bereik hadden dat ik er nauwelijks op tijd uit kwam. Dit gevecht zou veel gemakkelijker geweest zijn als ik eerst de sprint-vaardigheid had gevonden, maar met mijn route ontdekte ik die aanzienlijk later pas.

Aan de andere kant dwingt Silksong je nooit om koppig door te zetten. Is een uitdaging te lastig, dan kun je ook even ergens anders verkennen. Dan ontdek je vanzelf iets dat het gemakkelijker maakt. Misschien verlies je wat rosaries (geld) door niet terug te keren, maar als je daar verstandig mee omgaat is zelfs dat verlies minimaal. Gewoon een andere weg inslaan, dus.

Met naald in hand

Laten we het even uitgebreider over dat vechten hebben. Hornet heeft een naald die ze als zwaard gebruikt. Aan het begin heb je een simpele set aanvallen, maar later kun je die veranderen met een ‘crest’.

Crests zijn zeldzame items. Hornet begint met de ‘Hunter’s Crest’, die naast de schuine neerwaartse aanval de simpelste moveset heeft. Een crest bepaalt naast je aanvallen ook wat voor gereedschap je kan gebruiken. De Hunter’s Crest heeft bijvoorbeeld aan het begin ruimte voor iets roods, iets geels, iets blauws en een enkele silk skill.

Gereedschap is dus in kleuren ingedeeld. Rood zijn gadgets en vallen, wapens of tijdelijke buffs die je in kan zetten. Blauw geeft voornamelijk passieve bonussen voor gevechten, terwijl geel vooral handige bonussen geeft bij het verkennen. Dan heb je nog de ‘witte’ silk skills, speciale aanvallen die silk verbruiken.

Welke crest je fijn vindt, dat ligt aan jouw speelstijl. De Wanderer heeft snelle aanvallen met een kort bereik, terwijl de Reaper langzamer is en je vijanden met elke klap achteruit duwt. Daarnaast hebben crests ook passieve bonussen. Met de Wanderer is je aanval soms een crit, terwijl de Reaper je extra silk geeft nadat je jezelf hebt genezen. De passieve kracht van Hunter moet je eerst nog vrijspelen, dus die houd ik even geheim. In het tweede en derde hoofdstuk krijg je nog een paar crests die de boel echt op zijn kop zetten.

In eerste instantie lijkt het misschien alsof je crest niet zoveel uitmaakt. Een beetje sneller aanvallen of een beetje extra bereik, dat is niet het einde van de wereld. Het is fijn, maar niet baanbrekend. Maar alleen al of je neerwaartse aanval recht naar beneden gaat of schuin loopt maakt al gauw een gigantisch verschil. Dan heb je nog de verschillende slots voor gereedschap en de passieve voordelen, die de boel behoorlijk veranderen. Experimenteren is leuk en wisselen kost ook niets.

Er zijn ook genoeg materialen in het spel om ze allemaal volledig op te waarderen, al moet je daar wel goed voor zoeken. Aan het begin wil je daarom misschien een beetje zuinig zijn met je materiaal en focussen op één of twee crests. Ik gebruik graag Wanderer voor het verkennen en Witch voor baasgevechten. Later waardeer je gewoon alles op en is er geen reden om niet te experimenteren.

Brute baasgevechten

Met je crests en andere upgrades kun je het opnemen tegen de bazen van Hollow Knight: Silksong. Daarvan zijn er een hele hoop. Maar zijn ze ook het bevechten waard?

Hier heb ik de meeste gemengde gevoelens over. Sommige baasgevechten zijn echt top. De Cogwork Dancers zijn mijn absolute favorieten en er zijn er nog een hoop die ook erg lekker zijn. Ook de eindbazen van elk hoofdstuk zijn memorabel en het bevechten waard. Zelfs als je ze over kan slaan met een geheime route raad ik je aan ze alsnog op te zoeken. Ik zocht zelfs de geheime routes later alsnog op, want ook daar zijn wat bijzonder leuke uitdagingen.

Maar er zijn ook best wat baasgevechten die matig zijn. Daarmee bedoel ik niet per sé dat ze te moeilijk of gemakkelijk zijn, dat zit meestal wel snor. Ze kunnen alleen soms wat oninteressant of zelfs frustrerend zijn. De Savage Beast Fly heeft bijvoorbeeld niet een interessante set aanvallen, hij is alleen irritant omdat hij steeds vrienden oproept die je afleiden.

Eigenlijk geldt dat voor de meeste oninteressante gevechten. De Conchflies, de Warden, vrijwel alle baasgevechten waar je vooraf of tijdens het gevecht met normale vijanden aan het vechten bent, zijn vaak niet zo leuk. Het voelt een beetje alsof Team Cherry niet een manier kon bedenken om dat specifieke gevecht interessant te maken en daarom maar wat kleinere monstertjes toevoegden om je af te leiden.

Een tekenachtige stijl

Laten we het ook nog even over de muziek en vormgeving hebben. Hollow Knight: Silksong heeft misschien niet de hyperrealistische graphics waar moderne AAA-games voor gaan. Maar het heeft wel een prachtige, getekende stijl.

Dat mag je trouwens letterlijk nemen, want de achtergronden en figuren zijn allemaal met de hand getekend. Dit geeft de game een zekere charme. Alsof je naar een kinderboek kijkt, of misschien een geanimeerde serie. Het misleidt een beetje, want de ietwat schattige stijl suggereert niet dat dit een uitdagende game is. Maar het maakt Silksong ook een prachtige game om naar te kijken.

De melancholische tonen op de achtergrond helpen wel weer met je voorbereiden op een pittige game. De muziek van Silksong is uitstekend. Goed genoeg dat ik het soms ook opzet als ik niet aan het gamen ben.

Het is gestoord om te bedenken dat deze game voornamelijk is gemaakt door drie mensen, elk met een eigen focus. Het is geen wonder dat het zeven jaar duurde voor Silksong af was. Sterker nog, het is een wonder dat het zo kort heeft geduurd, of dat het überhaupt uitkwam.

De hype waard?

Is Hollow Knight: Silksong de hype waard? Absoluut! Mechanisch en visueel is dit één van de beste metroidvania’s ooit gemaakt. En dan heb ik het nog niet eens over de prachtige muziek. De vrijheid komt soms met wat frustratie als je het jezelf onwetend en onbedoeld moeilijker maakt, en de baasgevechten zijn niet altijd even interessant. Maar Hornets heerlijke bewegingen en experimenteren met crests en gereedschap zijn dat dubbel en dwars waard.

Oordeel: 9,0

Gerelateerde berichten:

Grime review – Een ongemakkelijk gevoel Ultros review – Is het een (demonen)meisje? Metaphor: ReFantazio review: Fantasy Persona