De header en cover art voor Rift of the Nerrodancer. Cadence staat met gitaar op de voorgrond, met de titel rechts en een nog onbekend personage achterin.

Rift of the Necrodancer demo – first look

Guitar Hero met extra stappen

In de Rift of the Necrodancer demo is er geen spoor van de minigames. In plaats daarvan is er een viertal speelbare nummers dat inderdaad gebaseerd is op Guitar Hero. Daarom heb ik nog geen idee hoe lekker het andere gedeelte van de game gaat lopen. Zijn ze er nog wel? Dus focus ik even op de rest.

De twist is dat het niet gewoon fretten zijn die naar jou toe drijven. Het zijn monsters die, net als in Crypt, elk een eigen gedragspatroon hebben. Een groene slime is niets om van op te kijken, maar als hij blauw is moet je het twee tellen achter elkaar raken. Zombies lopen schuin over het bord en skeletten met schilden moet je twee keer per tel raken.

Hier staat tegenover dat je maar drie knoppen hebt in plaats van de gebruikelijke vier. Of zelfs vijf in hard-modus. Dat betekent dat je niet hoeft te schuiven met je handen, wat een hoop verwarring scheelt. Maar die verwarring komt net zo hard weer terug als er eenmaal meerdere soorten monsters tegelijkertijd op je af komen.

Een pittige uitdaging

Als je dacht dat Rift gemakkelijker is dan Guitar Hero, dan zit je even verkeerd. Geen vijfde knop is een hele opluchting, maar de monsters zijn alleen maar erger. Ik speelde op hard en terwijl Disco Disaster in een enkele poging lukte was dat voor de rest meteen al verre van waar.

Een of twee verschillende monsters zijn nog goed te doen, maar zodra het er meer worden raak je al heel gauw de draad kwijt. Sterker nog, als er een leger zombies op me af kwam, raakte ik al in paniek. Ze lopen schuin in de richting die ze op kijken, dus zo ingewikkeld is het niet. Maar als ik voor zoveel zombies tegelijkertijd moet bijhouden waar ze heen gaan als ze aankomen, dan wordt het moeilijk. Zeker als ze ook nog van de andere kant komen als ze van het scherm af springen.

Maar dit is een goede uitdaging. De stress bouwde misschien op, maar ik was nooit gefrustreerd of geïrriteerd. De uitdagingen aangaan was leuk. Ik streefde ernaar voor alles een A te halen, en daarna ging ik zelfs de nummers op de hogere ‘impossible’ moeilijkheidsgraad spelen.

Je leert de nummers namelijk kennen. Zowel musicaal als mechanisch. Als je eenmaal door krijgt wat de muziek van je wil, dan begint alles ineens te klikken. Dan zie je het nummer op een hele andere manier, en dat heeft een zekere charme.

Twee draken en een slime banen hun weg over het veld in Rift of the Necrodancer

Bangers uit de Rift

Een ritmespel is sterk afhankelijk van de muziek. In de Rift of the Necrodancer demo zijn twee van de nummers remakes/remasters van bekende nummers uit Necrodancer. Eén gecomposeerd door terugkerende componist Danny Baranowsky, de ander door Alex Moukala. Dan zijn er twee compleet nieuwe nummers van FamilyJules en Josie Bechner.

Eerlijk is eerlijk is eerlijk, de nummers zijn allevier absolute toppers. Disco Disaster is heerlijk nostalgisch met een leuke twist en Glass Cages is mijn favoriet, omdat het lekker jazzy is. Alle vier weten ze je lekker op te hypen, waardoor je helemaal in het nummer zit en het niet zo erg is dat je steeds faalt en opnieuw moet beginnen.

Overigens is het hoofdthema, Morning Dove van Sab Webster, misschien iets minder krachtig. Dat is maar goed ook, want als die hype het hele spel doorgaat kom je nooit tot rust. Dat het minder hard gaat dan de rest, betekent niet dat het slecht is. Het is een vrolijk en speels deuntje dat goed de toon van de game zet. Rift neemt zichzelf niet te serieus, en dat merk je onder andere aan de muziek.

Cadence gaat lekker los op Glass Cages in Rift of the Necrodancer

Pijltjestoetsen afgewezen

Laten we het nog even over de knoppen hebben. Als input gebruikt de Rift of the Necrodancer demo graag de pijltjestoetsen, of de D-pad van je controller. Dat laatste moet ik je alleen wel afraden. Tenminste, als die pijltjestoetsen aan elkaar vastzitten.

Het komt namelijk met regelmaat voor dat je er meerdere tegelijkertijd in moet drukken. Als dat links en boven is, dan gaat dat nog wel. Schuin lopen doe je immers ook in andere videogames. Maar links en rechts tegelijkertijd wil niet als ze aan elkaar vastzitten. Je controller registreert dan niets, of allevier de knoppen tegelijk.

Rift komt, in ieder geval in eerste instantie, alleen uit op PC en de Switch. Dus misschien denk je dat dit allemaal niet zoveel uitmaakt. Op PC gebruik je het toetsenbord en de Switch-controllers hebben losse pijltjestoetsen op de D-pad. Dat is misschien waar, maar mijn officiële Nintendo pro-controller heeft de toetsen gewoon met elkaar versmolten. Die kan ik dus niet gebruiken om Rift te spelen op de Switch!

Cadence gaat los op wat skelleten tijdens het Ravenge nummer in Rift of the Necrodancer

Schattig en kleurrijk

Het was je misschien al opgevallen in de screenshots: de Rift of the Necrodancer demo ziet er prachtig uit. Cadence heeft een schattig en leuk ontwerp, maar daar blijft het niet bij. De monsters zijn cartoonachtig speels, wat nog meer het idee geeft dat dit een spel is dat vooral leuk is.

Tijdens elk nummer wordt Cadence vergezeld door een personage dat de muziekstijl eigenlijk representeert met diens kleding. Tijdens Disco Disaster, de remake van het hoofdthema, staat de Necrodancer zelf naast je. Tijdens Ravenge staat er een Japanse Oni verkleed als een ninja en tijdens Glass Cages word je vergezeld door iemand die qua uiterlijk precies is wat je verwacht van de zanger van de band.

Daarnaast spetteren de kleuren lekker van de game af. Ze doen dit zelfs op een praktische manier. De game schittert namelijk meer als het goed gaat en is meer uitgewassen als je aan je laatste levenspunt toe bent.

Een screenshot uit Rift of the Necrodancer. Een van de 2025 games waar ik het meeste naar vooruit kijk.

(Voor)oordeel

De Rift of the Necrodancer demo is een beetje kort, met slechts vier nummers. Maar tijdens die vier nummers is het een spektakel voor je ogen, oren en je vingers. De controlls zijn misschien een beetje onhandig als je graag gamet met een controller in plaats van de joy-cons of een toetsenbord, maar dat is eigenlijk het enige echte minpunt. Hierdoor krijg ik in ieder geval erg veel zin in de volle game!

Reacties

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *