DAC II was niet het enige grote Altered toernooi waar ik deze zomer aan meedeed. Het was slechts de eerste van de World Championship Qualifiers, of WCQ. Ik was niet van plan om hiervoor helemaal naar Lille te reizen, maar na wat aandringen van vrienden en een gezonde dosis FOMO gaf ik toch in. Dit is wat ik daar allemaal heb meegemaakt.
Een dag van tevoren
Lille is een uur of drie rijden, en het hoofdtoernooi begon op zaterdag om 8u ’s ochtends. Daarom besloten wat vrienden en ik om van vrijdag tot zaterdag een AirBnB te boeken. Rond twaalf uur gaf ik de mascottes een laatste knuffel voor ik in de auto stapte. Bijna vijf uur later, dankzij wat file rondom Antwerpen, kwamen we dan uitgeput aan in ons appartementje. En ik hoefde niet eens te rijden!
Ko, Gijs en ik waren hier samen, maar Joeri was er al sinds donderdag. Na een berichtje en een oefenpotje tegen Ko stond hij bij ons op de stoep, en trokken wij de stad in. Met de metro reisden we naar het centrum, want er was genoeg om de stad nog een beetje te verkennen voor we gingen eten.
Als jij meer van wielrennen weet dan ik, dan weet je dat de Tour de France dat weekend begon ín Lille. Er waren daarom wat afzettingen, souvenirkraampjes en een gigantisch geel shirt. Daarnaast keken we ook onze ogen uit in deze oude, mooie stad.
Vervolgens stuurde Gijs een bericht naar een Fransoos die we ontmoetten tijdens DAC II. Hij woont in Lille, dus hij kon ons wel wat tips geven voor het eten. De Lilleaan raadde ons de Al’ Fameuse Franquette aan, en dan met name de Gratiné au Maroilles, de Welsh Franquette en de Carbonade Flamande. Ik houd van eetavonturen, dus ik nam alledrie en heb daar zeker geen spijt van! Thuis speelden we nog een potje King of Tokyo voor we naar bed gingen.
Een groot venue voor een groot toernooi
Maar genoeg leuke dingen, het was tijd om te bikkelen! De Fransen hadden ons een flink pak slaag verkocht op DAC II, dus nu wouden wij bewijzen dat we meer kunnen op de Lille WCQ. We stonden vroeg op, met een snel ontbijtje en elk een snelle douche voor we die kant op gingen. Onze AirBnB was binnen tien minuten van het Grand Paleis, waar het evenement plaatsvond.
DAC mag dan wel de grootste kampioenschap in Nederland zijn, die is echt niets in vergelijking met Lille WCQ. Waar we in het Spel en Meer 100 spelers hadden en de zaal bijna vol zat, was de zaal van het Grand Paleis maar half volgeboekt. Er waren ‘maar’ 600 deelnemers van de mogelijke 1200. Ik heb me laten vertellen dat dit deels is omdat de lokale spelers allemaal weten dat de fanaten er allemaal zouden zijn, dus hoeveel zin had het om mee te doen?
Dat de beste spelers van de wereld hier waren, dat was intimiderend genoeg. De grote hoeveelheid deelnemers was dat nog meer. Bij de ingang werden we verwelkomd met een horde geeks, alsof ze hier waren voor een con. Zo serieus wordt Altered hier dus genomen. Dat staat wel in contrast met Nederland, waar het soms moeilijk is genoeg spelers naar een evenement te brengen om er überhaupt nog een toernooi van te maken.
Eénmaal binnen, zagen we rijen aan tafels en begon het goed te bezinken hoe groot dit evenement eigenlijk is. De WCQ is voorlopig het grootste toernooi waar ik aan deel ga nemen, en dat is niet alleen omdat ik er niet zo gauw weer energie voor heb. Tenzij ik kwalificeer voor het wereldkampioenschap, zal er voor een heel jaar niets zijn dat hierbij in de buurt komt.
(Inter)nationaal
Het was tijd om te beginnen. De crew en ik maakten nog snel even een foto bij Table 1, als een binnengrapje en om te zeggen dat we er gezeten hebben. Vervolgens kregen we de eerste pairings. Deze kregen we allemaal via de Melee.gg website doorgespeeld, wat erg handig bleek te zijn. We hoefden niet in een rijtje voor een groot scherm te staan, op je mobiel stond waar je moest zijn en tegen wie je speelde.
Dit was vooral fijn omdat alle communicatie in het Frans was. De pagina van Ludotrotter kreeg na wat geklaag op een gegeven moment een Engelse versie, maar zelfs dat was een geworstel. Ook de scheidsrechters konden beperkt Engels, en de aanname was altijd dat je Frans bent. Dat is wel wat teleurstellend op een evenement dat toch echt internationaal gericht is.
Nu ben ik niet gister geboren (ik ben al 31!), ik weet echt wel dat de gemiddelde Fransoos minder goed Engels kan dan een Nederlander. Ik ben vaker in Parijs geweest voor previewevenementen, dus ik heb het allemaal meegemaakt. Maar ik ben wel van mening dat je een evenement toegankelijk moet maken voor buitenlanders als je claimt dat het voor spelers over de hele wereld is. De omroepen werden veelal in het Frans gedaan, en de paar die wel in het Engels waren, waarschijnlijk als de organisatoren zich even weer herinnerden dat er een breder publiek aanwezig was, waren praktisch niet te verstaan.
Gelukkig waren mijn tegenstanders vaak handig genoeg in de Engelse taal, dat ze voor mij konden vertalen. Anders waren er een hoop dingen waarvan ik niet wist dat die gaande waren. Waaronder de 30 minuten pauze om even bij te komen en te eten. Dit is zeker een verbeterpuntje.
Een hevige strijd
De voorronde van de WCQ was 11 rondes lang. Dat is een behoorlijke strijd! De top 32 mochten het de volgende dag uitvechten. Om daar te landen mocht je eigenlijk maar twee potjes verliezen. Met wat geluk kon je er ook nog wel in komen met drie verloren potjes, maar dat zouden maar een paar spelers zijn. Dat is misschien niet een grote verrassing, want er ging dus maar 5% door naar het hoofdtoernooi. Het zorgde er vooral even voor dat het goed doordrong hoe moeilijk dit eigenlijk was.
Ik had besloten Sigismar te spelen. Die ligt relatief goed in de meta, met alleen Teija als echte zwakte. Teija wordt niet zoveel gespeeld, dus mijn winkansen waren daardoor groot. Het nadeel was alleen wel dat ik een uitgesproken hekel heb voor de saaiere en simpelere speelstijl van Sigismar, waardoor ik er ook niet zoveel ervaring mee heb.
Die uitgesproken mening, die leek Sigismar gehoord te hebben. Want ik werd meteen tegen een Teija gematcht. Ik verloor het potje, en bleek toen vast te zitten in een golf van rare deckjes waar ik niet op voorbereid was. In het tweede potje speelde ik tegen een Gulrang die totaal anders speelde dan ik verwachtte, en daarom een compleet verkeerde hand hield. Ik had meteen al twee potjes verloren.
De golf, en mij gebrek aan ervaring, bleken teveel te zijn. Naast dat was de competitie gewoon pittig. Natuurlijk was niet iedereen van deze 600 spelers sterk, en als ik met mijn volle concentratie en mijn favoriete deck aan kom zetten zit ik waarschijnlijk wel in de bovenste helft. Maar daar moet ik wel een stuk harder voor vechten dan in Nederland. Uiteindelijk won ik slechts vier van de elf potjes.
Zij-evenementen op het WCQ
Ik lag er dus uit, en met de rest van de crew ging het niet veel beter. Ko begon sterk, maar viel daarna toch aardig af. Joeri was de enige van ons die positief eindigde en Gijs deed het net zo slecht als ik. Gelukkig waren er nog wat zij-evenementen voor de volgende dag, anders hadden we voor niets de zondag geboekt. We schreven ons allemaal in voor een toernooitje waar je een kickstarterdoos kon winnen. Ik had andere decks bij me, en had zeker geen zin meer in Sigismar, dus het was weer tijd voor mijn oude en vertrouwde Coldsnap.
Ook dit toernooi werd verrassend groot, het was uitverkocht met 32 deelnemers. Dat werd dus een hevige strijd. Ik mocht het in mijn eerste potje opnemen tegen een Sierra. Die kunnen een beetje hit or miss zijn, en helaas was het deze keer raak. De grote nummers die twee Brassbug Hives die vroeg al op het bord liggen werden mij al gauw teveel. Lag ik er meteen al uit?
Op Instagram had ik weken geleden al vernomen dat Zael aanwezig zou zijn om handtekeningen uit te delen. Zij is onder andere de artiest voor de alternatieve art van Nyala, mogelijk mijn favoriete art in de game (of is het toch nog de Magical Training promo?). Daarom ging ik tussen potjes steeds in de rij staan, hopende dat ik op tijd de krabbels kon krijgen voor ik weer moest spelen. Op een gegeven moment stond ik vooraan toen ik weer aan tafel aan mocht schuiven. Daarna lukte het. Het ondertekenen bleek gratis, en ze wou mijn donatie niet accepteren. Ik kocht daarom ook een prent, zodat ik haar in ieder geval iets gaf voor haar werk.
Ondertussen deed ik nog steeds mijn best op het zij-evenement van de WCQ, want na hard bikkelen en Joeri uitschakelen slaagde ik erin 4-1 te gaan. Met vijf rondes was er maar een enkele speler, dus er was een goede kans dat ik nog mee mocht doen met de halve finale voor de doos. Helaas, vier mochten er door en ik was net vijfde. Gelukkig kreeg ik daar nog een WCQ hero voor, een Afanas die ik liet ondertekenen door spelontwikkelaars van Equinox.
Een grote wereld
Op het WCQ in Lille leerde ik hoe groot de wereld van Altered eigenlijk is, en dat er nog een hoop in mijn spel is om te verbeteren. Ik ga mijn best doen om volgend jaar ook tegen de Fransen een kans te maken. Gelukkig had ik het ondanks mijn nederlaag goed naar mijn zin. Dat is omdat ik Altered een erg leuk spel vind, maar ook omdat ik met een fantastische crew was waar ik lekker mee kon zeuren, grappen en vooral ook relaxen. Dus als jullie dit lezen, bedankt!
Geef een reactie