Toen ik hoorde dat DontNod werkte aan een nieuwe, narratieve game was ik benieuwd. Ze hebben zeker goeie dingen gedaan met de Life Is Strange serie, dus wat maken ze van Harmony: The Fall of Reverie? Hier is wat ik erover denk.
Het plot
In Harmony speel je als Polly, de dochter van een beroemde dichter die, om uit de schaduw van haar moeder te komen, haar thuisstad heeft verlaten en zelden terug keek. Maar nu haar moeder vermist is, keert ze noodgedwongen terug naar het Mediterraanse eiland Atina. In haar moeders kamer vindt Polly een ketting die haar transporteert naar ‘Reverie’, een geheime, parallelle wereld waar ‘Aspirations’ leven.
Deze Aspirations zijn geboren uit menselijke dromen. Je ontmoet eerst Bliss, maar al gauw maak je kennis met Power en Bond. Verder zijn er nog Chaos, Truth en Glory. Deze wezens kunnen onze dromen beïnvloeden en voeden zich met de energie die wij opwekken als we onze dromen achterna gaan.
Polly ontdekt dat zij de ‘Harmony’ is, een ziener die de brug tussen de twee werelden vormt en ze beiden probeert te leiden in een symbiotische samenwerking. Maar ze heeft meer aan haar hoofd, want haar moeder is nog steeds zoek en megabedrijf Mono Konzern (MK) neemt het hele eiland over.
Tell, don’t show
Komt dit bij jou aan als een waterval? Dat verbaast me niets. Aan het begin zal je absoluut met je neus in de codex zitten om uit te zoeken wat wat is. En wie wie. Het is bijna alsof je weer in de studiebanken zit.
Als je daar niet zo van bent, dan is Harmony waarschijnlijk niets voor jou. De game is niet zo goed in uitleggen door te tonen. In plaats daarvan krijg je een muur aan expositie. Dit kan sommige spelers, die gewoon even wat willen gamen, flink irriteren.
Dat wil niet zeggen dat het niet wat heeft. Ik vond het wel leuk om door de codex te gaan en meer te leren over de wereld. Als jij iemand bent die alle itembeschrijvingen leest in een FromSoft game en zo de verrassend uitgebreide wereld in focus brengt, zal dit juist hartstikke leuk zijn.
Balans
Als het verhaal eenmaal op gang is gekomen weet Harmony spelers wel mee te slepen. In essentie is het verhaal eentje van twee werelden, met een hoofdpersonage die in allebei zit en balans moet vinden. Het gaat ook om een megacorporatie die de bevolking uitbuit, inclusief achterliggend complot.
Het is ook een verhaal van verbinding. Naast de zes Aspirations ontmoet je tig menselijke personages, elk met hun eigen persoonlijkheden en geschiedenis. Polly zal relaties bouwen met de mensen om haar heen en zelfs met de gemeenschap als geheel. Afhankelijk van jouw keuzes zullen ze opbloeien of vergaan. En je kan maar op één plek tegelijkertijd zijn.
Ondertussen kies je ook wat voor Harmony je wil zijn. Hoe wil jij de twee werelden om je heen beïnvloeden? En wat ben je bereid daarvoor te riskeren? Je zal het hoe dan ook op moeten nemen tegen MK, maar hoe je dat doet is aan jou.
Dan sputtert de game ineens uit. Het einde komt plots en het concludeert niet als een klap op de vuurpijl. Het sterft een beetje uit. Deze anticlimax zet het hele plot een beetje in een ander licht, want het is toch best teleurstellend.
Wat wel weer helpt zijn de levendige, mediterraanse kleuren van Atina. De cutscenes zijn geanimeerd ‘on twos‘, waardoor ze een klein beetje schokkerig zijn. Maar dat is niet zo erg als ze er zo mooi uitzien. De game ziet er een beetje uit als een stripboek vol kleur.
Keuzestress
De keuzes maak je in de Augury. Een soort keuzestamboom waarin jij, als ziener, zelfs een beetje vooruit kan kijken. Alle gameplay vindt hier plaats, terwijl de rest bestaat uit statische gesprekken en cutscenes.
In de Augury kan je dus een beetje vooruit kijken, al is dit wel aardig gelimiteerd. Dit is hoe Polly’s krachten als Harmony zich uiten, maar ook hoe jij als speler een beetje kan kijken wat de gevolgen van je acties gaan zijn.
De Augury is de kern van de game en het is zeker interessant. Je maakt een keuze door een node in deze stamboom te selecteren, maar voor je dat doet kan je al wel kijken wat erachter ligt. Als je keuze eenmaal gemaakt is kan je alleen niet terug. Dat maakt Harmony in essentie het tegenovergestelde van Life Is Strange 1.
Sommige nodes zijn geblokkeerd door voorwaarden, waardoor je eerst andere dingen moet doen om ze beschikbaar te maken. Soms is dit zelfs afhankelijk van keuzes die je in eerdere hoofstukken maakte, waardoor ze permant niet meer mogelijk zijn. Er zijn ook nodes die ‘onvermijdelijk’ zijn, wat inhoudt dat je ze moet uitspelen als ze eenmaal beschikbaar worden. De Augury maakt Harmony een licht puzzelspel waarvan je niet altijd 100% weet wat de opties doen. Het is een interessante ontdekkingsreis waarin je een beetje vooruit kan spieken.
Onverwachte toekomst
Dat je niet altijd precies de gevolgen van je acties weet is meestal goed. Polly is dan wel een ziener, maar ze heeft haar krachten nog maar net. En zelfs daarbuiten kan ze maar zo ver vooruit kijken. Als je alles aan het begin kan uitzoeken zou Harmony niet echt een game zijn, maar een keuzemenu waarin jij kiest welk verhaal zich uitspeelt.
Dat gezegd hebbende zit hier ook wel een ergernis van mij. Ik heb er geen probleem mee dat er altijd onvoorziene gevolgen zijn. En ook niet dat ik niet precies weet hoe een node zich gaat uitspelen. Maar waar ik wel een probleem mee heb, is hoe onduidelijk een node kan zijn.
Een node wordt beschreven met een enkel zinnetje. En hoewel ze meestal duidelijk zijn, zoals bovenstaande ‘Ask Jade what to do next’, is dat echt niet altijd het geval. Soms vertelt de beschrijving mij zo weinig dat ik niet weet wat ik aan het kiezen ben. En dat is minder. Hierdoor was ik vaak geneigd keuzes enkel te maken op basis van de gevolgen. Terwijl ik juist een balans wil tussen leven in het moment en denken aan de toekomst. Het maakt de Augury ook een stuk oppervlakkiger als ik vooral aan het kijken ben naar welke kristallen ik moet verzamelen om op een bepaald pad te blijven, in plaats van dat ik nadenk over hoe ik een dilemma aan wil pakken. Er zijn gevallen waarin deze onduidelijkheid werkt, zoals de ’truth or dare’ aan het begin. Maar niet altijd.
Een meesterlijke cast?
In Harmony wordt veel gepraat. Dat betekent dat de kwaliteit van het acteerwerk erg belangrijk is. Wat lastig is, want ik heb er gemengde gevoelens over.
Aan de ene kant vind ik dat de cast het erg goed doet. Ze brengen emoties over en de dialoog is alleen ongemakkelijk als het dat moet zijn. Als je even niet naar het scherm kijkt weet je door de stem wie aan het praten is en hoe die persoon zich voelt. Ook het schrijfwerk is goed, met dialogen die menselijk lijken zonder geforceerd te worden. Hartstikke prima, dus. Maar ik blijf wel ergens mee zitten.
Waarom hebben ze allemaal Engelse accenten? Ik snap dat er in fantasy een rare traditie is ontstaan waarin de meeste volken een of ander Brits accent hebben. Maar Harmony speelt zich niet af in Middle-Earth. Het is op Aarde. Ergens op de Mediterraanse zee. Goed, Atina is een verzonnen eiland. Maar zo klinken ze daar toch zeker niet? Geef ze een Grieks accent, of Marokkaans.
Wat dit nog vreemder maakt, is dat DontNod een Franse studio is. Voor bereik is het misschien beter om de game in het Engels te maken, maar je had op zijn minst Franse acteurs kunnen gebruiken zodat ze lokaal klinken. Het is in de settings ook niet mogelijk de voiceovers in het Frans te zetten zonder ook de UI en ondertitelingen te vertalen.
Conclusie
Toen ik begon aan deze review was ik van plan het iets rond een acht te geven. Maar hoe meer ik erover nadacht en schreef, hoe meer ik me ergerde aan de tekortkomingen van Harmony: The Fall of Reverie. Jammer, want ik ben een groot fan van Life Is Strange, en dan vooral de nieuwere True Colors. Het is nog steeds leuk, mits je er niet teveel over na gaat denken. Ik hoop maar dat Stray Gods wat wordt.
Houd jij van narratieve games en wil je meer weten over hoe ze hun verhalen vertellen? Dan is dit artikel misschien iets voor jou.
Harmony: The Fall of Reverie is te spelen op PlayStation 5, Xbox Series X/S, Nintendo Switch en pc. Voor deze review speelde ik op de Switch.
Oordeel: 6,5
Voordelen
- Meeslepend verhaal
- Levendige vormgeving
- Goed acteerwerk
Nadelen
- Onduidelijke keuzes
- Britse cast in mediterraanse setting
- Einde is een anticlimax
Geef een reactie