Stray Gods review – Hemels?

Stray Gods is uit! Deze game van Summerfall Studios neemt wat je misschien kent van Telltale Games en maakt er een musical van. Ik keek flink vooruit naar Stray Gods, dus ik heb er gelijk kort werk van gemaakt. Hier is mijn review.

Wat is Stray Gods?

Ik was al enthousiast, maar misschien weet jij niet eens wat Stray Gods is. Dus ik zal het even wat toelichten.

Stray Gods is een narratief spel, vergelijkbaar met de games van Telltale Games of Harmony: The Fall of Reverie. Maar er is nog een extra twist. Het is namelijk een musical. Veel van de keuzes die je maakt passen het nummer dat op dat moment gezongen wordt aan. Dit zijn uiteraard de woorden die je spreekt, maar soms ook het genre.

Het is bovendien een detective. Jongvolwassene Grace heeft een existentiële crisis als een vrouw die Calliope heet haar toevallig hoort zingen en een duet met haar begint. Dit blijkt de muze uit de Griekse verhalen te zijn. Als Grace thuis is klopt Calliope aan haar deur. Ze is dodelijk gewond en is nog net op tijd om haar ‘idol’ door te geven aan Grace. Dat betekent dat ze de nieuwe Calliope wordt en haar krachten ontvangt.

De Goden denken echter dat Grace de muze vermoord heeft om haar krachten te stelen. Ze krijgt één week om haar onschuld te bewijzen. Daarvoor zal ze goed gebruik moeten maken van haar nieuwe krachten én de Goden moeten leren kennen.

Een excuus om te zingen

Stray Gods neemt het idee van musicals, waarbij mensen op willekeurige momenten spontaan in zingen uitbarsten, en geeft het een reden. Het is een beetje speels, maar het is ook een belangrijk stuk gereedschap voor Grace. Zij moet een moord oplossen zonder ervaring in detectivewerk. En omdat haar muziek dat wat in iemands hart zit naar boven brengt helpt het haar om snel geheimen te ontrafelen.

Dit betekent dat er een aardig aantal nummers zit in deze game van maar tien uur. Mij hoor je niet klagen. Ze zijn uitstekend geschreven en het is haast magie hoe jouw keuzes erin versmelten. Het gros van de cast heeft ook prachtige zangstemmen. En de enkele uitzondering is er eigenlijk alleen maar meer aandoenlijk door.

De nummers zijn stuk voor stuk bangers en ik heb ze allemaal aan mijn Spotify lijst toegevoegd. Daar stond ik dan wel ineens stil bij het feit dat de nummers die ik ken niet overeen komen met wat op de lijst staat. Jouw keuzes veranderen de nummers namelijk écht. In één van de nummers zit een heel thema waar ik niet van af wist tijdens mijn playthrough. Voor mij ging Laura Bailey rappen. Ook leuk!

Keuzes in kleurtjes

Als je tijdens een nummer een keuze moet maken, kies je over het algemeen uit drie kleurtjes, smaakjes en genres. Rood is ‘kickass’ en cool. Het is de agressieve keuze en vaak betekent dit dat Grace in de aanval gaat door te rappen. Groen is empathisch. Het is meestal rustiger, misschien een beetje droevig. Blauw is de ‘slimme’ optie, met veel slimme comebacks die grappend gebracht worden.

Er zijn niet echt verkeerde keuzes. Je komt in Stray Gods hoe dan ook op het einde. Maar wat er onderweg gebeurt kan wel flink verschillen. Het is misschien vergelijkbaar met games van David Cage, waar het de bedoeling is dat je de consequenties van je keuzes accepteert.

Deze kleuren komen ook terug in jouw ‘stijl’ van Grace. Aan het begin wordt gevraagd of je een slimme, sympathieke en charismatische of ‘kickass’ Grace wil zijn. Deze keuze geeft je af en toe de optie te reageren op een manier die anders niet had gekund. Dit gebeurt tijdens nummers, maar ook erbuiten.

Dat je een stijl kiest aan het begin is vooral om je aan te moedigen Stray Gods nog een keer of twee uit te proberen. Maar de stijlen in de muziek, die zijn wel erg leuk. De manier waarop je nummers beïnvloedt is te gek. Naast dat ik geneigd was terug te gaan en een lied te horen met andere keuzes maakt het dat dit een musical is die voor jou is en niemand anders.

Sterren voor een muse(cal)

Een verhaal als dit, dat zo draait om zingen en wat in je hart zit, komt niet naar boven zonder uitmuntend acteerwerk. Gelukkig zit Stray Gods vol met star power. Grace wordt gespeeld door Laura Bailey, die tegenwoordig vooral bekend staat om haar rol in Critical Role, maar die ook Jaina Proudmoore speelt in Warcraft games, Kait Diaz in Gears of War 4 en 5 en Abby in The Last Of Us 2.

Daarnaast heb je sterren als Mary Elizabeth McGlynn, Troy Baker, Khary Peyton, Janina Gavankar en Erika Ishii. De hele cast is het opnoemen waard, maar ik zou zeggen, zoek ze lekker op op IMDB.

In Stray Gods brengen ze het beste dat ze in huis hebben. Iets wat extra indrukwekkend is als je bedenkt dat ze alle versies van een nummer moeten zingen, die echt wel verschillende dingen van hen kunnen vragen.

Passie spat van het scherm in Stray Gods. Zowel van de makers als van de acteurs. En dat zorgde ervoor dat ik van begin tot einde geïnvesteerd was in de game.

Goddelijke personages

Dit brengt de bovenmenselijke personages tot leven. Met een drietal uitzonderingen is iedereen in deze game een Griekse God of legende die al duizenden jaren in leven is. Deze onsterfelijkheid werkt door je essentie en herinneringen door te geven aan een (meestal gekozen en voorbereide) opvolger.

Dit brengt interessante vragen over identiteit en geschiedenis. Wie ben ‘jij’? Ben jij wie je was bij je geboorte, of ben je je ervaringen? En als dat zo is, wat betekent het als je herinneringen van iemand anders erft? Vragen waar de personages mee worstelen. Aphrodite kan niet over haar tijd in Nazi gevangenschap in de Tweede Wereldoorlog heen komen, Persephone worstelt soms met haar goddelijkheid en Chastity, de sterfelijke die ze was voor de vorige Persephone haar Idol doorgaf. Grace is bang dat ze zichzelf zal verliezen als ze zich steeds meer gaat herinneren van Calliope’s leven.

Toegegeven, het verhaal zelf is niet zo verrassend. Het Chorus (de hoogste raad van de Goden) had Grace nog maar net de opdracht gegeven uit te vogelen wie Calliope vermoord had en ik had al geraden wie het had gedaan. Én waarom.

Maar het verhaal, daar gaat Stray Gods niet om. Het gaat om de liedjes, de wereld en de personages. En die zijn allemaal top. Pans verleidelijke maar ook eeuwig verdachte charme houdt je geïntrigeerd en op je hoede. De romance van de aandoenlijke Asterion is schattig, terwijl ik er ook hardop om moest lachen.

Het is ook een inclusief verhaal. Venus, de opvolger die Aphrodite aan het groomen is, zit in een rolstoel. Hermes is trans. Zoals het hoort in Oud Griekse verhalen is sexualiteit fluide. En dan heb ik het nog niet eens over de afwisselende ethniciteit van de personages én cast.

Zijn er ook nadelen?

Mocht je het vermoeden nog niet hebben, ik ben dik tevreden over Stray Gods. Maar dit zou geen review zijn zonder minpuntjes. En hoewel ik er wel een beetje naar moest zoeken zijn die er wel.

Allereerst is de game wel drie keer gecrasht. Gelukkig is er een regelmatige autosave, waardoor ik eigenlijk niet echt progressie verloor. Maar gepaard met het volgende minpunt kon het wel vervelend zijn.

De UI van het hoofdmenu is namelijk een beetje raar. Gewoonlijk staat die voor games standaard op ‘continue’ als je al begonnen bent. Maar in plaats daarvan staat het in Stray Gods op ‘new game’. Niet zo erg, maar dan staat het standaard op je meest recente save file. Ik lette even niet zo goed op nadat ik na drie uur spelen crashte en vervolgens per ongeluk mijn save wiste in plaats van dat ik doorging waar ik was. Niet zo lekker…

Dan heb je de animatie. De tekeningen zelf zijn prachtig. Ze doen erg denken aan stripboeken zoals Fables (die ik overigens absoluut kan aanraden), wat op zijn beurt er weer voor zorgt dat Stray Gods erg doet denken aan The Wolf Among Us. Maar de ‘animatie’ is wel volledig statisch. Ergens heeft het wel wat, maar na een paar uur is het wel een beetje eenzijdig.

Conclusie

Stray Gods is zo goed dat ik moest teruggrijpen naar erg minimale minpuntjes om maar wat te noemen. De muziek en vormgeving zijn fantastisch, het acteerwerk is uitmuntend en de manier waarop je muzieknummers beïnvloedt is erg bijzonder. Die crash hier en daar en de statische beelden zie ik dan maar voor lief.

Stray Gods is nu uit op PC, PlayStation 4 + 5 en Xbox One + Series X. Voor deze review speelde ik op de Switch.

Oordeel: 9,0

Gerelateerde berichten:

Invincible Presents Atom Eve review – geen rib uit je lijf Ravenswatch (p)review – Raven review Oxenfree 2 review – De tweede golf