Er zijn maar zoveel uren in een dag. Helaas betekent dit dat ik lang niet alle bordspellen waar ik interesse in heb kan spelen. Daardoor is er een groeiende lijst waar ik me voor schaam. Maar deze list of shame is ook een belofte. In het komende jaar zal ik ervoor zorgen dat ik alles op deze lijst speel.
Terraforming Mars
Ik hoor van zoveel mensen dat Terraforming Mars een geweldig spel is. Ik heb het zelfs digitaal gekocht ‘om het een keer te proberen’. De game staat geïnstalleerd en ongespeeld op mijn pc…
In Terraforming Mars zijn we de rode planeet aan het koloniseren. Deze is nog niet leefbaar, dus moeten we het terraformen. Je werkt samen om doelen te bereiken, maar tegelijkertijd wil jij alle aanzien voor jezelf om het spel te winnen.
Het is niet alsof ik niet de kans heb gehad met Terraforming Mars. Dat geldt voor de meeste van deze bordspellen, om eerlijk te zijn. Toch was er steeds iets dat mij tegenhield. Misschien is het dat Terraforming Mars constant de hemel in wordt geprezen. Zijn mijn verwachtingen nu te hoog? Zo goed kan het spel toch niet zijn?
Het komt waarschijnlijk ook doordat ik het idee te droog vind. We zijn op een levenloze planeet (Mars) en gaan die hervormen om haar leefbaar te maken. Dat klinkt in mijn oren saai. Maar als iedereen zegt dat het geweldig is moet er toch wat in zitten.
A Feast For Odin
Vikingen zijn cool en bordspellen over vikingen vaak ook. Blood Rage speel ik ook met veel plezier.
Ik Heb A Feast For Odin meerdere keren in mijn handen gehad met de intentie het op tafel te zetten en te spelen. Soms besloot ik zelf toch voor iets anders te gaan. Andere keren waren dat anderen. Hier moet een einde aan komen.
A Feast For Odin is een worker placement waarin jij jouw clan zo succesvol mogelijk probeert te beheren. Je kan plunderen, bouwen, vee hoeden en nog veel meer. Welvaart levert punten op, waar je uiteraard het spel mee wint.
A Feast For Odin is een spel waarin heel veel kan. Dat schrikte me af. Want als er zoveel mogelijk is, moet ik een boel regels leren en bovendien flink nadenken over wat het beste plan van aanpak is. Heb ik daar nu de energie voor? Meestal was ik op Duivelsei als ik het spel oppakte, wat betekende dat het al avond was. Ik kon het niet te laat maken, want ik moest nog naar huis fietsen, slapen en de volgende ochtend studeren.
Allemaal smoesjes natuurlijk. Ik maakte me zorgen dat het spel lang zou zijn en ik het niet leuk zou vinden. Die combinatie vind ik altijd lastig. Als een bordspel saai maar kort is, ben je tenminste snel klaar. Als het leuk en lang is heb je een goede avond. Maar lang en saai is een ander verhaal. Zeker als ik me sociaal verplicht voel om het af te maken. Want er doen ook andere spelers mee die het misschien wel naar hun zin hebben!
Root
Voor Root schaam ik me eerlijk gezegd het meest. Ik heb het namelijk al een jaar of twee hier in de kast staan. Het staart me aan, vragend waarom ik er niet mee wil spelen.
Ik wil met je spelen, Root. Echt waar. Heel graag, zelfs. Ik kan niet wachten om aan de slag te gaan met die schattige meeples en de zwaar asymmetrische gameplay. Ik wil mijn tanden erin zetten en het me eigen maken.
In Root vechten vier diersoorten om controle en macht in het bos. De Eyrie zijn de voormalige machthebbers die wanhopig proberen weer een werkend kabinet op te stellen. Marquise de kat heeft zijn leger het bos in gestuurd om de macht te grijpen in een verzwakte staat. Ondertussen vecht de Woodland Alliance voor een vrijere wereld. En de vagebond, die profiteert van de oorlog en probeert gewoon zijn zakken te vullen. Elke factie werkt helemaal anders en moet op een andere manier winnen, maar iedereen heeft wel interactie met elkaar.
Waar ik geen zin in heb is de regels doornemen en vooral ze uitleggen. Elke factie doet iets totaal anders, wat betekent dat het regelboekje niet dun is. Maar ik kan niet delen bewaren voor later, zoals ik dat soms strategisch doe bij de uitleg. Want dan weten sommige spelers niet wat ze moeten doen. Hier komt bovenop dat vrienden die ik over de vloer krijg niet altijd de grootste bordspelfans zijn. Dan vind ik het wel lastig om iets zwaars als Root voor te stellen.
Brass Birmingham / Lancashire
Twee bordspellen voor de prijs van één. Het maakt me niet eens uit welke van de twee ik probeer. Ik ben potverdorie in Engeland geboren, dus een spel over de industriële revolutie dat zo geprezen wordt moet ik een keer proberen.
In Brass zijn spelers beginnende entrepreneurs in de nog groeiende industriële revolutie. Je bouwt fabrieken en probeert een productieketen op te zetten om vervolgens op het juiste moment je producten te verkopen. Pas alleen wel op, want dat jij een grondstof hebt geproduceerd betekent niet dat die van jou is.
Eerlijk is eerlijk, ik heb nooit echt de kans gehad om Brass te spelen. Ik ken misschien wel wat vrienden die het in hun bezit hebben, maar als ik bij hen thuis ben hebben we meestal al andere plannen. En meestal zijn die plannen DnD. Tussen dat en deze website heb ik ook niet zoveel vrije tijd meer.
Maar tijd moet je maken. Engine building vind ik fantastisch en de vormgeving vind ik ook top. Er is een hoop aan de Brass bordspellen dat mij aanspreekt, dus ik moet het gewoon een keer doen.
Food Chain Magnate
Food Chain Magnate is volgens mij het enige Nederlandse bordspel dat langdurig in de BoardGameGeek top 100 staat. Dat is op zichzelf al reden genoeg om het spelletje een keer uit te proberen. Hier komt nog bovenop dat ik potverdorie iemand ken die werkt bij Splotter Spellen, de mensen achter het spel.
In Food Chain Magnate probeer jij een fast food keten op te zetten en te laten groeien. Je bouwt winkels, beïnvloedt de bevolking met reclames en huurt werknemers in om eten te produceren en vooral ook te verkopen.
Er zijn niet veel bordspellen die ik in de aard grappiger vind. Food Chain Magnate is een fantastische parodie op kapitalisme in hoe de mechanieken de wereld representeren. Jij kiest wat het volk wil, door goed gebruik te maken van reclames. Eng en accuraat, maar ook hilarisch.
Voor mij is het de presentatie die mij tegenhoudt. Stom, want ik vind het eigenlijk best een mooi spel. Maar het gebrek aan kleur op het bord doet iets met mijn brein. Het vertelt mij dat het een plezierloos gebeuren gaat worden. Ondanks dat ik weet dat dit niet waar is.
Pandemic
Van alle bordspellen op de lijst kwam ik het dichtst bij het spelen van Pandemic. Toen we The King’s Dilemma uitspeelden was Pandemic Legacy namelijk een van de genomineerde opvolgers. Maar we besloten om Charterstone te doen, want dat staat al bij mij in de kast.
Een dodelijke ziekte is uit aan het breken in Pandemic. Het is aan jullie om samen te werken en dit te stoppen. Pandemic is volledig coöperatief, dus jullie winnen of verliezen samen van de ziekte die poogt de wereldpopulatie flink te verminderen.
Ik ken zelfs mensen die het spel hebben en ik heb een paar keer geopperd het te spelen. De rest was niet per se tegen, ze wouden gewoon liever iets anders doen. Dus bleef de kans om Pandemic te proberen steeds aan me voorbij gaan.
Er is oprecht geen reden dat ik Pandemic nooit gespeeld heb naast dat er vaak iets anders was waar iemand anders of ikzelf toch net even iets meer zin in had. Daar is natuurlijk niets mis mee. We speelden dan iets anders en hadden het naar onze zin. Maar Pandemic valt dus wel steeds net even tussen de mazen door. Daar moet ik een keer wat aan doen.
Crokinole
De eerste keer dat ik van Crokinole hoorde, was via Dicebreaker. Sindsdien wil ik het proberen. Zoals jullie weten ben ik niet vies van dexterity bordspellen. Het is ook het simpelste spel op deze lijst, met een complexity rating van slechts 1.24.
In Crokinole schiet je houten schijven over een groot bord. Stoot de schijven van je tegenstander(s) van het bord en probeer zelf zo dicht mogelijk bij het midden te liggen. Aan het eind worden de waarden van alle schijven op het bord geteld om jullie scores te bepalen.
Eerlijk gezegd schaam ik me er niet voor dat ik Crokinole nooit heb gespeeld. Ik heb namelijk de kans nooit gekregen. Voor zover ik weet ken ik niemand met het spel en het is duur. Ik heb het niet voor minder dan €75,- kunnen vinden. Bovendien is het groot. Het bord is net iets minder dan 70cm in doorsnede. Waar ga ik dat opslaan?
Toch is er iets aan Crokinole dat me blijft trekken. Dus ik ga het kopen, ik ga er een plekje voor vinden en ik ga het spelen. Ik ben zeer benieuwd.
Gedaan met de schaamte
Dit zijn de bordspellen op mijn list of shame. Ik ga mijn best doen om mijn schaamte weg te werken door deze bordspellen in het komende jaar allemaal te spelen. Wat staat er op jouw lijst? Laat het vooral weten in de comments.
Geef een reactie