Één van mijn vrienden heeft de Kickstarter van Deep Rock Galactic gebackt, dus daar zijn we laatst lekker mee aan de slag gegaan. Ik heb mijn gedachten verzameld en bij elkaar gezet. Maar omdat we niet genoeg gespeeld hebben voor een volle review noem ik dit een eerste blik!
We built this city
Deep Rock Galactic is een dungeon delver waarbij 1-4 spelers samenwerken om genoeg edelstenen en andere doodads te verzamelen voor ze weer naar de veiligheid van hun thuis mogen vertrekken. Gigantische insecten en andere monsters proberen van jou een maaltijd te maken, maar jij hebt vuurwapens. Wees alleen wel zuinig met je ammo, want als dat op is heb je enkel je pikhouweel nog.
Het bordspel is gebaseerd op de gelijknamige videogame. Het neemt veel van de concepten ook aardig één op één over. De verschillende klassen, wapens en vijanden zijn bijvoorbeeld allemaal hetzelfde. Ook ben je in beide games aan het tunnelen naar rijkdommen, met als doel genoeg geld binnen te halen voor een winstgevende reis.
Zoals dat gaat met Kickstarterprojecten verkoopt Deep Rock Galactic door je oog te trekken. Het heeft leuke, custom dobbelstenen en prachtig vormgegeven miniaturen. Ook de spelersborden zijn van hoge kwaliteit en het speelbord is gemaakt van neoprene, elke bordspelspelers favoriet. Maar is het je geld ook waard?
Een ruime keuze aan manieren om dood te gaan
Je bent in de grotten voor de vele rijkdommen. Maar dat is niet het enige dat tussen deze rotsmuren ronddwaalt. Er zijn ook een hoop gevaren, in een hele boel smaken.
De meeste monsters zijn insect- of plantachtig, maar dat betekent niet dat daarbinnen niet genoeg afwisseling is. Van broedplekken waar kleinere insecten uitkomen tot gigantische monsters die je alleen van achter goed kan beschieten, je komt van alles tegen. En verschillende monsters hebben verschillende aanpakken nodig.
De voornaamste dingen waar je rekening mee moet houden is hoeveel bereik de aanvallen van de monsters hebben en wat voor weerstanden ze hebben. Wapens hebben namelijk verschillende typen aan schade. Gelukkig kies je aan het begin van een potje (of campagne) een tweede wapen. Het is verstandig er eentje te nemen die een ander type heeft dan je hoofdwapen, zodat je beter in staat bent je uit verschillende situaties te schieten.
Het bereik is belangrijk, want dan weet je of je veilig bent of niet. Een monster krijgt als het geactiveerd wordt maar één actie. Als het die actie moet verspillen aan lopen, dan ben jij een blije Dwerg. Soms zijn er teveel monsters om buiten bereik van alles te blijven, maar dat is waar je vuurwapens voor zijn.
Schieten maar
Het neermaaien van alles wat tussen jou en de schatten zit is waar het grootste speelplezier zich bevindt. Je bent aardig krachtig, dus de meeste insecten vallen zo bij je voeten neer. Dat is lekker, en het zorgt er ook voor dat de paar waar dat niet voor geldt ook aanvoelen als een bedreiging. Wij speelden Deep Rock Galactic met veel plezier. Ik was persoonlijk aangenaam verrast, want videogameadaptaties kunnen vaak aardig slap zijn.
Maar hier komt ook het eerste asteriskje. Deep Rock Galactic komt niet met een handige manier om vijandige levenspunten bij te houden. Het monstersheet hierboven kan je niet open vouwen. Zelfs als dat wel kon zijn er best wel eens meer dan één van een monstertype. Dus leg je blokjes schade op de monsters, wat gauw irritant wordt als ze rond gaan lopen.
Een ander minpuntje is dat de monsters vaak niet zo gevaarlijk zijn als ze lijken. Dit komt vooral omdat ze alleen iets doen als de kaart die je aan het einde van de beurt opendraait dat zegt. Als ze drie beurten achter elkaar iets doen, kan dat best vervelend zijn. Maar soms gebeuren er ook rondes lang niets. Ze nemen niet eens een hap uit je als je langs ze loopt, zoals dat gaat in Dungeons & Dragons of zelfs Zombicide. Omdat je ammo verbruikt als je schiet overweeg je best wel eens om een monster gewoon te negeren.
Mogelijk wordt dit heftiger op hogere moeilijkheidsgraden. Wij speelden een makkelijke missie en daarna twee keer medium. Het boekje heeft wel grotere uitdagingen klaarstaan, die ons waarschijnlijk meer op onze teentjes gezet zouden hebben.
Een semicampagne
In het regelboekje staat dat je de scenario’s aan elkaar kan rijgen als een soort campagne, waarbij je alle progressie behoudt. Ook ververs je je ammunitie en levenspunten niet, dus nu is er nog meer reden om daar zuinig mee te zijn.
Het spel op deze manier spelen voegt vooral uitdaging toe. Er is namelijk niet heel veel progressie. Je kan je zijwapen ‘overclocken,’ wat het beter maakt en je hebt upgrades die je in je twee wapens kan slotten. Daarmee houdt het eigenlijk al op. En die upgrades zijn simpele dingen als ‘rol 1 extra dobbelsteen als je schiet,’ dus verwacht er niet teveel van.
Wat het wel aanmoedigt is goed gebruik maken van de supply drop. Die kan je oproepen door een specifiek soort verzamelde kristallen in te leveren. In een supply drop zit ammunitie van beide soorten en levenspunten. Dit is vergelijkbaar met de game, of met de bekendere Helldivers 2. In wat voor hoeveelheden is willekeurig, maar het is het altijd waard om er eentje op te roepen. Zeker als je inderdaad meerdere scenario’s met elkaar gaat verbinden.
Op de lagere moeilijkheden zou ik zelfs zeggen dat je de supply drop niet echt nodig hebt. Aan onze tafel riepen we het steeds richting het einde van een potje op, zodat we voor de volgende weer kogels hadden.
Ook dit wordt misschien deels opgelost door een hogere moeilijkheidsgraad, maar dan blijft er wel een gebrek aan progressie. Je zijwapen opwaarderen is niet zo moeilijk, dat doet iedereen het eerste potje al. Ik had toen ook gelijk al twee upgrades, terwijl je er maar vier nodig hebt. Het voelt daardoor logischer om Deep Rock Galactic als losse potjes te spelen. Als je op hogere moeilijkheidsgraden halverwege een potje al een supply drop nodig hebt voelt dat waarschijnlijk ook een stuk beter.
Pre-conclusie
Deep Rock Galactic is leuk, verrassend leuk voor een videogameadaptatie en misschien zelfs erg leuk. Maar het lijdt wel onder een gebrek aan uitdaging in de scenario’s die wij gespeeld hebben. En het voelt ook een beetje alsof het als campagne gespeeld wil worden, maar dat er niet genoeg progressie in het spel zit om dat werkende te maken. Misschien kom ik hier nog op terug als we de moeilijkere scenario’s hebben gespeeld, want het zou kunnen dat dit wat van de problemen oplost.
Geef een reactie