Een tijdje geleden vertelde ik al dat ik Mausritter ging DM’en voor wat kinderen in de bibliotheek van Schiedam na het succes van D&D. Ondertussen is dat alweer achter de rug, wat betekent dat het tijd is voor een verslag!
Het halve werk
Een goede voorbereiding was belangrijk. Ik kende het systeem van Mausritter nog niet, dus die moest ik van tevoren goed doornemen. De bibliotheek had Nederlandse karakterkaarten voor mij geregeld. Fijn, want met kinderen kun je niet aannemen dat iedereen goed Engels kan.
Ik schreef een simpel avontuurtje over een nieuwe eigenaar bij de bakker waar de muizen onder wonen. Die eigenaar is jonger en ze heeft bovendien een kat. Daarom moeten de spelers een manier bedenken om alsnog aan hun dagelijkse brood te komen. Met maar een uurtje speeltijd was er weinig ruimte, dus de oplossingen die ik bedacht waren aardig simpel.
Na een meeting waarbij ik uitlegde wat ik geschreven had en welke personages er allemaal in het avontuur voorkwamen, maakten mensen van de bieb plaatjes van iedereen die ik misschien introduceer. Die kon ik dan laten zien aan de kinderen, zodat ze een beter beeld hebben van wie ze spreken. Daarvoor gebruikten we vooral plaatjes uit Sam & Julia, aangezien Sam al de mascotte van de bibliotheek is.
De ruimte waar we gingen spelen werd verkleed met boeken en Sam zelf zat in het midden van de tafel. Ik was verkleed als Panon, één van de personages die de kids tegen konden komen. We waren er helemaal klaar voor.
Anders dan verwacht
In mijn tijd als schaakleraar in mijn tienerjaren had ik altijd drukke kinderen die nauwelijks stil konden zitten en af en toe luisterden naar wat ik zei. Die verwachting had ik daarom ook bij Mausritter. Maar in de praktijk was het heel anders.
Waar ik stuiterende kinderen verwachtte, kreeg ik eigenlijk het tegenovergestelde. De spelers waren erg verlegen, ze durfden nauwelijks iets te zeggen. Gelukkig was er één meisje die eerder D&D had gespeeld. Zij had wat meer energie en trok de rest van de tafel mee in het avontuur.
Maar ik speelde twee sessies en voor de tweede zat dat meisje er niet bij. Het was daarom aan mij om ze uit hun schulp te trekken. Ik sprak ze direct aan en legde af en toe ideeën voor die ik gebruikelijk aan de spelers laat om zelf uit te zoeken. Hierdoor kwam alles wat langzamer op gang en voelde het soms alsof ik de acties wat veel aan moest wakkeren.
Gelukkig kregen de spelers op een gegeven moment door dat ze hun fantasie de vrije loop konden laten toen Sneeuwbal de kat ze onder een kast had gejaagd en één speler realiseerde dat ze een hamer bij zich had. Met een flinke klap op Sneeuwbals poot trok zij zich even terug en kon de rest het holletje in vluchten. Ik beschreef de klap in extra detail, waar de kinderen lekker enthousiast van werden.
Verschillende focussen
De focus van de twee Mausritter groepen was ook heel anders. Het ervaren meisje was gewend allerlei vragen te stellen, waardoor de tafel al gauw een hoop verschillende dingen gingen proberen. Dingen die niet altijd met het doel te maken hadden.
Zo vonden ze bijvoorbeeld een oude cassettespeler en wat bandjes. Ze besloten daarmee een voorstellingsruimte in Muisterdam te bouwen, zodat de bewoners zich daarmee konden vermaken. Hartstikke leuk, natuurlijk, maar het hielp niet met het etenprobleem. Ik zorgde ervoor dat één van de bandjes hondengeblaf had, zodat ze het konden gebruiken om Sneeuwbal weg te jagen. Uiteindelijk sloegen ze een ander pad in.
Hierdoor liep de groep een beetje uit. Een kwartiertje maar, want ik had al zoiets verwacht. De fantasie van kinderen slaat soms rare gangen in, dus ik ging er vanuit dat er rare dingen gingen gebeuren. Uiteindelijk hadden ze hun voorstellingsruimte en eten voor iedereen, dus Muisterdam was blij.
Maar wat wel opviel, is dat de tweede groep dit totaal niet deed. Zij richtten zich volledig op de taak en deden niets anders. Als ze leerden over een hint die ze konden helpen, zoals dat de kat Julio bij het restaurant misschien wel interesse had in een katje zoals Sneeuwbal, dan gingen ze daar rechtstreeks voor.
Daardoor waren zij juist vroeger klaar dan verwacht. Weer was het een kwartiertje. Nu had één van de ouders aangegeven dat haar kind een kwartier eerder weg moest en we hadden een uur en een kwartier aangegeven, dus ergens kwam het wel goed uit. Het tijdsverschil tussen de twee groepen was alleen zo onverwacht groot.
Genderswap
Het viel mij trouwens op dat er voornamelijk meisjes meededen. In de twee groepen samen had ik een enkel jongetje en tien meiden. Dat maakt voor mij niet zoveel uit, maar het bijzonder om te zien omdat het bij volwassenen helemaal andersom is. Aan veel DnD-tafels zitten vooral mannen, de vrouwen mogen niet meedoen.
Spellen worden al decennia lang onnodig gegenderd, waarbij we toch meestal aannemen dat avonturen zoals die van Mausritter voor jongens zijn. Nu zijn muizen natuurlijk schattig, wat dan juist vaak meer aan meisjes toe wordt gewezen. Dat zal er ook wel mee te maken gehad hebben.
Waar deze omkering van komt, dat durf ik zo niet te zeggen. Komt het inderdaad door de schattige muizen, of zijn kinderen nog net wat minder vatbaar dan wij voor tientallen of zelfs duizenden jaren aan ingebakken gendernormen? Als dat laatste waar is, dan geeft mij dat wel wat meer hoop voor de toekomst. Maar ik verwacht dan toch dat de verdeling dichterbij 50/50 zou zijn.
Gelukkig was het een meisje die de hamer greep en Sneeuwbal op de poot sloeg. Verandering begint met de kinderen, dus het is belangrijk dat wij ze leren dat vrouwen ook stoer kunnen zijn en jongens creatief kunnen zijn. Hopelijk zet de ontwikkeling zicht voort.
Voor verhaling vatbaar
Mausritter spelen met kinderen was een hele uitdaging. Het is heel anders dan spelen voor volwassenen. Maar wat mij betreft mag het nog wel een keer. Zeker nu ik er iets meer grip op heb. Ik moet kinderen meer aansturen en ook meer op het juiste pad zetten. Als ik dat in het achterhoofd hou, dan wordt het vanzelf weer iets leuks!
Geef een reactie