Lange tijd gingen videogames en geweld in een adem. Het nieuws was hard bezig met videogames de schurk te maken. Hier lijdt het medium nog steeds onder. Daarom heb ik mijn vrienden gevraagd wat hun favoriete games zonder geweld zijn.
Yarick: Slime Rancher
Soms, wanneer het leven net iets te veel wordt, is er niets beters dan ontsnappen in een cozy game. Stel je voor: je komt thuis na een lange dag werk. Je zet je computer aan en wordt begroet door je slijmerige vrienden, de verse appels en meloenen waar je hard voor hebt gewerkt en, niet te vergeten, de kakelende kippen waar je achteraan hebt moeten rennen op verschillende eilanden. Dit allemaal op je eigen boerderij die overigens alsmaar mooier wordt met behulp van uitbreidingen en versieringen! En er komt helemaal geen geweld bij kijken.
In het kort is dat wat Slime Rancher te bieden heeft. Het is een onwijs schattig en ontspannend spel. De gameplay en het verhaal zijn redelijk rechtdoorzee. Het open world aspect biedt veel avontuur, maar tegelijkertijd is het niet zo groot dat het overweldigend wordt. Zo heeft Slime Rancher een speciaal plekje gekregen in mijn hart. My home away from home (whilst still at home?). Iets waar ik altijd even naartoe kan gaan mocht alles me te veel worden.
Slime Rancher is te spelen op PlayStation 4/5, Xbox One/Series, De Switch en PC.
Kevin: PlateUp!
PlateUp! is een restaurant roguelike game. Dat klinkt erg raar, vond ik ook toen ik ervan hoorde. Maar na het gespeeld te hebben, vind ik het raar dat niemand anders er eerder op is gekomen. Het doel van het spel is je restaurant zo lang mogelijk open te houden. Aan het begin van een sessie kies je een gerecht wat je gaat koken (zoals steak, pizza of salade). Een sessie bestaat uit meerdere dagen waarbij je elke dag klanten krijgt die je van eten moet voorzien. Als een klant te lang moet wachten, verlies je.
Aan het eind van elke dag kan je ook je zuurverdiende geld gebruiken om keukenapparatuur te kopen, zodat de volgende dagen makkelijker worden. Ook moet je elke 3 dagen een kaart kiezen die het moeilijker maakt. Zo kan je bijvoorbeeld meerdere bijgerechten krijgen of komen de klanten in grotere groepen. Het doel is dag 15 te halen, maar je kan doorgaan om te kijken hoe ver je kan komen. PlateUp! is een verassend leuk spel, met meer diepgang dan je zou denken door middel van verschillende recepten, keuken-layouts en upgrades. En het enige geweld dat erin voor komt is van jou als je je controller naar je tv gooit!
PlateUp! is te spelen op PC en komt binnenkort ook naar PlayStation 5 en Xbox One/Series.
Francine: Assassin’s Creed: Origins
Ik ben heel slecht in scènes met geweld. De spannende muziek zwelt aan, ineens moet ik snel en precies klikken, de statusbalkjes vliegen alle kanten op en worden steeds roder… Mijn adrenaline piekt enorm en daar word ik een slechte speler van. Meestal verlies ik veel gevechten, en daarmee mijn motivatie om door te gaan met het spel.
Maar ik hou wel van spellen waarin de dreiging van geweld nodig is voor de spanningsboog! In Minecraft moet je op tijd een huisje hebben gebouwd, anders komen de skeletten je halen. In 7 Days to Die is het belangrijk om op je hoede te blijven voor de zombies en op tijd de juiste voorraden op te bouwen. En Skyrim zou voor mij een belangrijk deel van het narratief missen als je niet al die botsende facties had. Het geeft een dynamiek in het spel die ik zou missen als het enkel dialogen en puzzels zou zijn.
Wat dat betreft vind ik een fijne balans in Assassins Creed: Origins. Hier heb je de optie om de gevechten zó makkelijk in te stellen dat je eigenlijk gegarandeerd wint. Je behoudt de opzwepende muziek, de motivatie om rond te sluipen en wel voorzichtig aan te doen, en dus de adrenaline die ik óók nodig heb om mijn interesse niet te verliezen, maar zonder de frustratie die geweldsscènes mij normaal opleveren. Ik ben gewoon een beetje een lafaard en geweldsscènes waar echt wat van af hangt ga ik bijna altijd de mist in. Bij Assassins Creed: Origins kan ik tenminste doorspelen!
Assassin’s Creed: Origins is te spelen op PlayStation 4/5, Xbox One/Series en PC.
Lotte: Cozy games
Als het kleine zusje van een grote broer die op jonge leeftijd al een Nintendo 64 ontdekte, is mijn ervaring met games vooral meekijken terwijl mijn broer aan het spelen was. Ik heb games zoals Halo 3, the Legend of Zelda: Ocarina of Time en Super Mario 64 tientallen keren uitgespeeld zonder ook maar een controller aan te hoeven raken. Ik vond het nooit erg. De intense vechtscènes en het gefrustreerde geklik op de knoppen van mijn broer waren voor mij voldoende om mij als klein kind al hartkloppingen te geven.
Mijn passie voor gamen is echter nooit verdwenen. Ik vond mijn plek in de wereld van Cozy Games. Spellen zoals Stardew Valley, Disney Dreamlight Valley, Sun Haven en Story of Seasons zijn mijn Bread and Butter. Ik kan uren door deze schattige werelden lopen waar ik alle controle heb over hoe mijn boerderij eruit ziet, met welke villager ik wil trouwen en bovenal welk huisdier ik kies. En ja, zo af en toe komt er een monster tevoorschijn, maar deze zijn zo schattig dat mijn hartkloppingen al snel omslaan in Heart Eyes.
Roman: Pokémon Trading Card Game
Had jij vroeger Pokémon kaarten? Ik ook! Ik werd dan ook enthousiast toen Nintendo de Pokémon Trading Card Game voor de Game Boy beschikbaar maakte op de switch. Een superfijne vorm om het kaartspel te leren kennen en die goeie oude verzamelrush te herbeleven. Alle kaarten van de eerste set (+spel exclusieve kaarten), gym badges en uiteindelijk de 4 legendarische kaarten. Zeer vermakelijk. Begint misschien wat eenvoudig, maar gaat dan rap de diepte in.
Hopelijk maakt Nintendo ooit ook het 2e deel eens officieel buiten Japan beschikbaar. Daar wijkt heel team rocket voor de macht van een jochie met een paar kaartjes! Geniaal.
Pokémon Trading Card Game is te spelen op de Switch.
Arran: The Stanley Parable
Jullie dachten misschien dat ik het ging hebben over Before Your Eyes of Oxenfree. Dit zijn inderdaad beiden fantastische games waar helemaal geen geweld in zit. Maar ik wil het even over de eerste game hebben die mij liet zien dat geweld niet nodig is. Ik wil het hebben over The Stanley Parable.
In deze game speel je als Stanley, een simpele kantoorwerker die op een dag merkt dat al zijn collega’s weg zijn. Hij gaat op onderzoek uit. In essentie is Stanley een walking simulator. Een genre waar een beetje op neer wordt gekeken, ondanks dat er hartstikke interessante games tussen zitten. Dit is er één van.
Je hebt namelijk een verhalenverteller die vertelt wat je doet vóórdat je het daadwerkelijk gedaan hebt. Je kan zijn narratief volgen, maar je kan er ook juist van afwijken. Dat vindt het niet leuk en het zal er zeker opmerkingen over maken. Dit maakt de game bijzonder grappig terwijl het ook een commentaar is op vrije keuze en agency in videogames, maar ook in het dagelijkse leven. Er zijn 19 eindes om te ontdekken, gebaseerd op jouw keuzes. En ze zijn allemaal het ontdekken waard.
theendisnottheendtheendisnottheendtheendisnottheendtheendisnottheendtheendisnottheendtheendisnottheendtheendisnottheendtheendisnottheendtheendisnottheendtheendisnottheendtheendisnottheendtheendisnottheendtheendisnottheendtheendisnottheendtheendisnottheendtheendisnottheend
The Stanley Parable is te spelen op PC.
Siebren: Cities: Skylines
k ben groot fan van het citybuilder-genre. Met name in Cities: Skylines heb ik uren aan tijd doorgebracht. Heerlijk om als burgemeester/stadsontwikkelaar een klein dorpje uit te laten groeien tot een metropool en elk treinstation, kruising, stadspark of snelweg vanaf niets te ontwikkelen.
Het spel is met name leuk omdat het twee zijden heeft: enerzijds kan je het spel spelen ‘zoals bedoeld’ waardoor het een economy-management game is: hou je stad financieel gezond terwijl je de ene na de andere grote uitbreiding wil doen. Maar wat ik toch het liefste doe is het geld negeren en steden tot aan de meest pietluttige details helemaal ontwerpen. Elke boom, elk reclamebord, elk bankje langs de weg plaatsen, verplaatsen, en dan toch weer terugzetten. Veel Cities: Skylines youtubers doen dit trouwens ook, wat ook leuk streammateriaal is om te kijken.
Cities: Skylines is te spelen op PlayStation 4/5, de Switch en PC.
Thomas: Baba Is You
Ik moet zeggen dat het beschamend lang duurde voordat ik een spel kon bedenken waar absoluut geen geweld in zit, maar toen ik hem vond was ik er ook zeker van: mijn favoriete geweldloze videogame is Baba is You.
Dit is een fantastisch puzzelspel waarbij je on the fly de regels van elk level moet aanpassen om bij je doelwit te komen. Dit doe je door woorden – fysieke objecten in het spel – rond te schuiven om zinnen te vormen. Doorklieft een rivier jouw pad naar de overwinning? Schuif de woorden “Baba”, “is” en “float” naast elkaar en hoppa, je zweeft over het water heen. Muur in de weg? Breek de regel “Wall is stop” en je kan weer door.
Het concept is simpel, de visuals zijn cute, maar dit spel bouwt de moeilijkheidsgraad gestaag op. Opeens komt dan de realisatie dat je al een uur naar hetzelfde level zit te staren, wachtend tot het dubbeltje valt. Maar “Coin is fall” staat niet aan.
Baba Is You is te spelen op de Switch en PC.
Jullie games
Dit waren zes games en een genre zonder geweld. En nog eentje die je zo gemakkelijk kan maken dat het geweld er praktisch niet is. Wat is jouw favoriete game die op deze lijst past? Laat het vooral weten in de comments!
Geef een reactie