Toen Dispatch vorig jaar werd aangekondigd werd tijdens de Game Awards was ik nieuwsgierig. Vervolgens ontdekte ik dat het een samenwerkingsproject is tussen voormalige Telltale Games-ontwikkelaars en Critical Role, en was ik verkocht. Ondertussen is het laatste hoofdstuk eindelijk uit, dus ik heb de game utigespeeld voor een review.
Wat is Dispatch?
Dispatch is een intrigerende combinatie tussen een kantoordrama, een superheldenepic en puzzelgame waarin jij de juiste keuzes moet maken op basis van minimale informatie.
Jij speelt als Robert Robertson, een voormalige superheld die werkt als een dispatcher voor Superhero Dispatch Network (SDN). Het is jouw taak om ervoor te zorgen dat de juiste held of helden worden gestuurd als iemand belt met een probleem.
Maar dat is verre van het enige dat je doet. Dispatch is namelijk ook een Telltale-stijl Choose Your Own Adventure-spel waarin een verhaal zich uitspeelt en jij daarbinnen keuzes moet maken. Deze keuzes kunnen simpel zijn, zoals wat voor stijl belediging je wil gebruiken. Daarnaast zijn er ook beslissingen met meer inhoudelijke impact.
Ben jij een fan van de vroege Telltale games? Ben jij wel weg van wat superheldendrama met een twist? Is The Office één van je favoriete series? Vind je het leuk als genres gemengd worden? Dan is deze review voor jou.
Lekker ouderwets
Dispatch neemt ons terug naar de goede oude tijd waarin Telltale Games en Life Is Strange episodisch uitkwamen. Gelukkig hoefde ik niet steeds een maand te wachten voor een nieuwe aflevering, maar een weekje wachten voor de volgende twee afleveringen was toch steeds weer afzien en ook flink naar vooruitkijken.
Dat ik elke week weer vooruit keek naar het vervolg is eigenlijk bewijs van hoe goed Dispatch is. Of je de game op die manier wil spelen nu alle hoofdstukken uit zijn, dat zul je voor jezelf uit moeten vogelen. De anticipatie heeft zeker wat, maar alles in één keer achter elkaar aan spelen is ook best lekker.
Het is namelijk geen lange game. Elk hoofdstuk duurt grofweg een uur en er zijn er maar acht. Met wat doorzettingsvermogen en misschien wat gebrek aan slaap is het zeker mogelijk alles in een enkele avond mee te maken.
Als je alles perfect wil doen, dan doe je er waarschijnlijk wel ietsje langer over. Tenzij alles meteen de eerste keer lukt, natuurlijk. Maar voor de dispatch-segmenten is dat onwaarschijnlijk. En hoewel de game dat niet aan je vertelt, heeft dit wel invloed op de uiteindelijke uitkomst van jouw verhaal.
Keuzes en QTE’s
Maar wat doe je dan precies in Dispatch? In grote lijnen wordt de game opgesplitst in twee delen. Het eerste waar je aan wordt geïntroduceerd, zijn de dialoogopties en quicktime events (QTE’s).
De QTE’s zijn niet heel uitdagend en een paar prompts missen is ook niet het einde van de wereld. Maar mocht je de game puur willen spelen voor het verhaal, dan heb je geluk: je kan dit element van de game helemaal uitzetten.
Wat je niet uit kan zetten, dat zijn de dialoogopties. Veel van deze opties bieden jou de kans Roberts persoonlijkheid te bepalen door te kiezen hoe hij reageert op dingen. Als een journalist bijvoorbeeld een persevenement gebruikt als een kans om Robert persoonlijk aan te vallen, mag jij bepalen hoe je erop reageert zonder dat het echte gevolgen heeft op het verhaal.
Maar er zijn ook beslissingen met inhoudelijke gevolgen. Hoe je omgaat met de mensen om je heen, en dan vooral het team aan voormalige criminelen dat voor jou werkt, is daarbij het belangrijkste. Je zal offers moeten maken en soms moeten kiezen tussen twee kwaden, en je kan zelfs een relatie starten met een paar van de personages.
Script en acteerwerk
Dit alles zou gauw irritant worden, als de game niet uitstekend was geschreven. Het verhaal van Dispatch is in gelijke maten een kantoordrama en een superheldenepic. Deze twee aspecten vinden een bijzondere harmonie die een wereld met superkrachten van een andere kant laten zien. Het doet denken aan Invincible of The Boys, al is de game wel een stuk positiever dan de bittere serie van Garth Ennis en Darick Robertson.
Het helpt ook dat Dispatch een uitstekende cast van personages heeft die je allemaal gedurende het spelen beter leert kennen. De hoofdpersonages zijn Robert, Invisigal en Blonde Blazer, maar iedereen in het team en wat personages daarbuiten krijgen allemaal hun momenten om uit te blinken.
Het Z-team waar je mee werkt, bestaat uit allemaal voormalige criminelen die nu voor SDN werken als een soort taakstraf. Aan het begin is er daarom weinig motivatie. Maar door inspiratie van jouw kant en dat warme gevoel dat je krijgt door goede daden te verrichten, vinden de leden een plaats waar zij thuishoren en een familie die ze verwelkomt.
Dit alles wordt versterkt door het uitstekende acteerwerk. De cast is een bijzondere mix van veteranen in de stemacteerwereld (vrijwel heel Critical Role zit erin), YouTube-persoonlijkheden zoals JackSepticEye en Cr1TiKaL (die je misschien ook kent uit The Hunger Games) en zelfs één van de schrijvers van Dispatch als Coupé. Robert wordt gespeeld door Aaron Paul, die vooral bekend is als Jesse Pinkman uit Breaking Bad. Zelfs de stuntdubbel van The Rock is aanwezig. De hele cast geeft de game hun alles, wat de hele ervaring nog beter maakt.
Dispatch netwerk, hoe kunnen wij je helpen?
De tweede helft van Dispatch is heel anders. Het is een soort puzzelgame waarin je telefoontjes krijgt en op basis van vage informatie de juiste held of helden naar het probleem moet sturen.
Deze puzzel doet een beetje denken aan spellen als Papers, Please of Beholder, maar dan aanzienlijk minder bitter. Elke held heeft verschillende statistieken die helpen bij de uitdaging. Ook hebben ze speciale krachten die je ontdekt door ze te gebruiken. Daarnaast maakt wie ze zijn soms ook uit. Als een cult die demonen aanbidt overlast veroorzaakt, dan kan het bijvoorbeeld slim zijn om Malevola op ze af te sturen omdat zij lijkt op een duivel.
Zowel jij als een dispatcher als je helden worden sterker als missies succesvol worden uitgevoerd. Jij krijgt wat vaardigheden erbij, zoals koffie om een rustende held direct beschikbaar te maken, terwijl je helden hun statistieken verbeteren en ook nieuwe speciale krachten krijgen.
Dit gedeelte van de game is verrassend leuk. Uitvogelen welke held je het beste kan sturen op basis van een vage beschrijving is een vermakelijke puzzel en slim gebruik maken van de verschillende krachten van je helden voegt ook een hoop toe. Het voelt alleen wel een beetje als een minigame. Dat zou niet zo erg zijn, als je niet de helft van de speeltijd hiermee bezig was. Daarom had dit net even ietsje meer diepgang kunnen gebruiken.
Prachtige vormgeving
Laten we het ook even over de presentatie van Dispatch hebben. Als je naar de screenshots hebt zitten kijken, dan was het je waarschijnlijk al opgevallen dat de game prachtig is. Het voelt eigenlijk alsof je een animatieserie met een groot budget aan het kijken bent, maar dan eentje waarvan jij het verhaal beïnvloedt.
Dit zie je niet alleen in de kwaliteit van de animaties, maar ook in de unieke flair van elk personage. Ze hebben allemaal bijzondere ontwerpen die je ook meteen iets vertelt over wie zij zijn en wat ze kunnen.
Deze hoge kwaliteit was niet mogelijk geweest als de game minder lineair was. Je loopt niet rond, in plaats daarvan spring je van ‘cutscene’ naar ‘cutscene’. Ook blijven de grote lijnen van het verhaal, tot het einde, grotendeels hetzelfde.
Sommige spelers zullen zich hier misschien aan storen, maar ik vond het eigenlijk prima. Het voordeel is namelijk dat AdHoc Studio een strakker en beter verhaal kan presenteren, dat er ook nog eens beter uitziet. Wat mij betreft was dit het dubbel en dwars waard, maar het is dus niet voor iedereen.
Wanneer komt seizoen 2?
Het Dispatchen in Dispatch voelt soms een beetje als een minigame en de game is misschien wat te lineair voor sommige mensen. Maar dat zijn eigenlijk de enige minpunten in een game die er prachtig uitziet, uitstekend is geschreven en leuk is om te spelen. Gooi daar het meesterlijke acteerwerk bovenop en je hebt een topgame waar ik met volle teugen van genoot. Een must play, zelfs in dit gestoorde gamejaar.
Dispatch is nu uit op PlayStation 5 en pc. Voor deze review speelde ik op pc.
Oordeel: 9,5
Voordelen
- Meeslepend verhaal
- Prachtige vormgeving
- Uitstekend acteerwerk
- Moeilijke keuzes
- Leuke puzzels
Nadelen
- Lineair verhaal
- Dispatchen voelt soms als een minigame
Geef een reactie