Dying Light review – een dood paard?

Na Baldur’s Gate 3 was het tijd voor iets ‘nieuws’ voor mijn bois en ik. Ik zet nieuw tussen aanhalingstekens, want we besloten Dying Light uit 2015 te spelen. Ook daar zijn we ondertussen mee klaar, dus het is hoogtijd voor een review.

Wat is Dying Light?

Dying Light is een zombiegame waarin jij Kyle Krane bent, een agent van de mysterieuze organisatie GRE. Je hebt de taak gekregen een document te vergaren waar ze je liefst niets over vertellen. Dat is niet het enige probleem, dat document bevindt zich namelijk in de door zombies overvallen stad Harran. Dat ben ik, maar met een H ervoor.

Toen de zombieplaag uitbrak heeft de rest van de wereld Harran in quarantaine gezet. Niemand mag erin of eruit en er wordt niet met de overgebleven bewoners gecommuniceerd. Als gevolg heb je geen idee waar je in stapt. Deze vraagtekens blijken al gauw teveel, want vrijwel het eerste dat er gebeurt is dat je gebeten wordt. Nu moet je met regelmaat aan een booster komen, zodat je niet zelf een zombie wordt, terwijl je nog altijd op zoek bent naar het document.

In Dying Light heb je wapens die constant breken en een oneindige hoeveelheid zombies. Je zal dus, waar mogelijk, gevechten vermijden. Gelukkig is Krane getraind in freerunning, dus je bent gauw ver weg van een groep ondoden. Maar ze zijn overal, dus ook waar je heen gaat is niet veilig.

Houd jij van snelle en spannende traversie, liefst met een beetje druk erachter? Ben je niet vies van wat lichte survival-elementen? Doe je deze dingen graag met wat vrienden? Dan is deze review voor jou.

Over de daken van Harran

Het voornaamste verkooppunt van Dying Light is het freerunning. Ik ben van de garde die de originele Mirror’s Edge met veel plezier speelde, dus voor mij is dit een aspect waar ik zeker naar vooruit keek.

Een verschil tussen Dying Light en Mirror’s Edge, is dat de zombiegame zijn aandacht verdeelt tussen freerunning en zombies. Als gevolg is het niet zo vrij of uitgewerkt. Je zal niet van muur naar muur springen, of omhoog rennen. Maar je zal zeker de vaart erin moeten houden en tijdens het rennen afstanden in moeten schatten.

Uiteindelijk is de parkour niet alleen het grootste verkooppunt, het is ook het leukste onderdeel. Rennen en springen voelt goed, het is heerlijk snel. Bovendien is het prettig te zien hoe zelfs de runners je niet bij kunnen houden. Tegelijkertijd blijft je adrenaline hoog, want als je even stopt word je wel gepakt. Je zal dus in beweging moeten blijven en dat bewegen voelt ook goed.

Harran is ook duidelijk gemaakt om leuk te zijn om over rond te rennen. Het is een freerunner paradijs met daken die precies de juiste afstand tussen elkaar hebben, gestapeld afval waar je op Assassin’s Creed stijl op kan vallen van alle afstanden en een hoop vertikaliteit. Het tempo verlaagt wat als je moet gaan klimmen, dus daar zit wel een minpuntje. Maar zolang je mag rennen voelt het lekker vrij.

Als de dood voor ondoden

Maar zoals ik al zei, wordt de aandacht van Dyling Light verdeeld. Er zijn ook zombies die maar al te graag van jou een maaltijd maken. Dat wil je niet, dus zul je jezelf moeten verdedigen. De game geeft je over het algemeen de optie weg te rennen. Maar soms kan dat niet. En soms wil je gewoon wat aggressie afreageren. Dan is zo’n zielloze ondode perfect.

In eerste instantie is combat niet heel interessant. Je hebt wat simpele wapens die ook nog eens constant aan het breken zijn. Misschien is het minder erg in singleplayer, maar in multiplayer zitten de ondoden vol leven. Dat moet haast wel, want je moet er aardig op inhakken voor het blijft liggen. Met een wapen die maar zoveel klappen uit kan delen voor het breekt en de grote hoeveelheid vijanden die op je afkomen voelt het al heel gauw als dwijlen met de kraan open.

Alles wordt een stuk beter als je eenmaal wat levels in power hebt. Dan leer je wat technieken die de combat een stuk leuker maken. Als je een vijand van achter benadert kun je diens nek breken, als het op de grond ligt mag je op het hoofd stampen. Met de glijdende trap vallen ze bovendien direct om, wat het een lekkere combo maakt met eerdergenoemde hoofdstomp.

Ook duurt het niet al te lang voor je vuurwapens krijgt. Deze hebben ammunitie nodig, maar ze breken zelf niet. Daardoor voelen ze eigenlijk een stuk duurzamer dan slagwapens. Kogels kun je altijd kopen, en met een welgemikt schot door een schedel heb je de meeste ondoden in een of twee schoten weer gewoon veranderd naar doden. Pas alleen wel op, want vuurwapens zijn luid en geluid trekt meer zombies aan. Dus wees klaar om in te pakken en weg te wezen als je een probleem op probeert te lossen met een geweer.

De speciale vaardigheden doen een hoop om combat leuker te maken, maar het bleef een beetje klungelig. Ik vocht eigenlijk alleen als het moest, wat die momenten ook direct een beetje frustrerend maakten. Niet dat ik het niet aankon, het was gewoon aanzienlijk minder leuk. Persoonlijk had ik het leuker gevonden als vechten voelt als een oplossing die je alleen gebruikt voor noodgevallen, in plaats van dat je de vijanden, zelfs op de hogere moeilijkheidsgraden, in grote getalen onschadelijk maakt. Het is niet moeilijk, het duurt alleen lang.

Drie skilltrees

Ik had het net al over power, maar laat ik even wat dieper ingaan op de skilltrees. Je hebt er drie. Maar je hoeft er niet tussen te kiezen. In plaats daarvan krijg je xp voor ‘power’ door te vechten en ‘agility’ door te rennen en te klimmen. Het derde pad, ‘survivor’, breid je uit door het verhaal, zijmissies en willekeurige gebeurtenissen uit te spelen in Harran.

Een groot probleem met de skilltrees, is dat er niet echt interessante keuzes zijn om te maken. Er zijn misschien een paar vaardigheden waar jij interesse hebt terwijl je medespelers er weinig mee doen. Maar over het algemeen zullen jullie min of meer hetzelfde werken. Vooral in multiplayer zorgt dit ervoor dat iedereen een beetje hetzelfde is.

Dat komt ook omdat je allemaal speelt als hetzelfde personage. Een paar maanden voor we begonnen aan Dying Light mocht ik Dead Island 2 previewen en eigenlijk had ik de hele tijd daar meer zin in. Deels is dat omdat het een nieuwere game is die een hoop verouderde mechanieken heeft verbetert. Maar het maakt multiplayer ook gewoon een stuk boeiender door meer verschil te hebben tussen personages.

Een ander probleem met de skilltree, is de grapplehook. Deze is heerlijk, begrijp me niet verkeerd. Het zet de parkour helemaal op zijn kop op de beste manier. Maar de game lijkt er niet echt op voorbereid. In veel verhaalsegmenten mag je het niet gebruiken, omdat je dan een hoop uitdagingen kan vermijden. Ook krijg je geen agility xp als je het gebruikt in plaats van springen. De game straft je dus een beetje voor het gebruiken van een tool waar jij punten aan moest besteden.

Het verhaal van Dying Light

Normaal zou ik het stuk over het verhaal veel hoger plaatsen, maar Dying Light focust duidelijk niet op het verhaal. Dus staat het ook een stuk lager in deze review.

De game neemt zichzelf heel serieus en het heeft een bepaalde, tragische toon die absoluut de norm was toen het uitkwam. Misschien was het toentertijd genoeg, maar ondertussen hebben we geleerd dat videogames echt wel interessante verhalen kunnen vertellen. Sterker nog, dat wisten we toen ook al wel. Maar zelfs als het verhaal niet de focus is kom je nu niet meer weg met dit.

Het is vooral saai en weinig verrassend. GRE blijkt kwaad in de zin te hebben. Voor Krane is dit schokkerend, maar voor de spelers is het verre van. Ook komen een aantal figuren tragisch of heroisch om het leven. Je hebt ze alleen nauwelijks gezien of zelfs gesproken, waardoor het jou als speler eigenlijk weinig uitmaakt.

De zijmissies zijn met vlagen intrigerend. Ze zijn vaak een beetje een poging wat luchtigheid in het spel te brengen, meestal met wat zwarte humor. Ze slaagden erin een klein grinnikje uit mij te krijgen, maar toen we het einde konden zien negeerde ik ze liever zodat we eerder over de finish stapten.

Conclusie

Ik heb me nog wel vermaakt, maar dat is vooral omdat ik Dying Light speelde met vrienden. Ik zou het spel eigenlijk niemand aanraden. Misschien was het toentertijd een prima game, maar tegenwoordig kun je beter je tijd besteden aan nieuwere games zoals Dead Island 2. Eigenlijk is alleen de parkour echt leuk, en zelfs dat wordt elders beter gedaan.

Oordeel: 5,0

Gerelateerde berichten:

Chants of Sennaar review – Een woordje voor te zeggen Shadowrun Hong Kong review – Science fantasy Ravenswatch (p)review – Raven review