Grime review – Een ongemakkelijk gevoel

Ondertussen is Silksong uit, maar ik kon eigenlijk niet wachten. Daarom ben ik ondertussen begonnen met een andere Metroidvania: Grime. Nu heb ik die uitgespeeld, dus het is weer hoogtijd voor een review!

Wat is Grime?

In een surrealistische wereld vol vreemde, ongemakkelijke vormen en gesteente dat tot leven komt, val jij naar beneden. Je verzamelt jezelf, staat op en verkent wat om je heen. Je weet niet waar je bent, en vermoedelijk ben je nieuw leven. Met niets beters te doen ga je maar op pad.

Aangezien je naar beneden viel, is een klim naar de top een logisch doel. Natuurlijk is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Gelukkig hervormt jouw lichaam zich als je sterft, en ontdek je andere krachten die je zoektocht gemakkelijker maken.

Grime is een Metroidvania die wat elementen neemt van het Soulslike-genre. Deze aspecten zijn wel wat lichtjes, dus ik zou het eerder een Soulslite noemen. Je verliest bijvoorbeeld in plaats van je xp/geld de multiplier die bepaalt hoeveel je verdient voor elke kill. Het is dus wat meer vergevingsgezind.

Ben jij een fan van Metroidvania’s? Ben jij altijd benieuwd naar interessante indiegames? Houd jij wel van werelden met lichte horrorelementen? Vind je het leuk om een geheimzinnig verhaal zelf uit te pluizen? Dan is deze review wat voor jou!

Ongemakkelijke vormgeving

De wezens van Grime zien er voornamelijk griezelig uit. Ze hebben monsterlijke proporties, en de oneffen textuur van gebroken steen helpt vaak ook niet. Dan heb je nog het landschap zelf, wat gemaakt lijkt te zijn van vlees en bloed van een aanzienlijk groter wezen.

Grime is geen horrorgame, verre van. Je bent zelden of zelfs nooit bang. Maar er is wel een constant gevoel van ongemak. Het helpt ook niet dat personages die je tegenkomt je erg weinig kunnen vertellen over de vreemde wereld. Zit je in een lichaam? Maar dan is het wel een hele rare.

Als je het verhaal blijft volgen, dan krijg je later een beeld van wat er allemaal aan de hand is. En ook wat jouw rol daarin is. Maar dan moet je wel goed op blijven letten en tussen de lijntjes lezen, anders zie je zo de eindaftiteling zonder dat je veel wijzer bent geworden.

Ik ben daar wel een fan van, maar het is niet voor iedereen. Het mysterie uitpluizen zorgt ervoor dat jij je lekker slim voelt, terwijl de wereld er ook de hele tijd geheimzinnig aanvoelt. Maar als je Grime liever speelt als een simpele actiegame, dan is dat ook goed mogelijk.

Een ware Metroidvania

Aan het begin heb je enkel een simpele sprong om de wereld mee te verkennen. Maar Grime is een Metroidvania, wat betekent dat je gaandeweg vaardigheden krijgt die je meer laten verkennen.

Het loont om terug te keren naar eerdere gebieden, want er zitten een hoop goodies en geheimen verstopt achter vaardigheden die je de eerste keer nog niet had. Er zit niet altijd een waardevolle beloning achter, maar soms vind je een nieuw wapen of zelfs een volledig gebied om te verkennen.

De wereld zo langzaam eigen maken is fantastisch, het is ook geen verrassing dat er een heel genre aan games uit voortkomt. Elke keer dat iets net buiten bereik bent word je nieuwsgierig, en elke keer dat er een nieuw pad vrijkomt door een vaardigheid voelt de wereld weer een stuk groter. Als je iets ziet dat voorlopig buiten bereik is, dan kun je het markeren op de kaart zodat je weet dat je later terug moet keren. Zo raak je de draad ook niet kwijt.

Het is alleen wel jammer dat je hiervoor een hoop moet lopen. De wereld van Grime is niet gigantisch, maar het is groot genoeg dat je eraan gaat storen als je steeds opnieuw het hele gebied door moet. Er is een systeem waarmee je kan teleporteren, maar het is schaars en zeker niet altijd handig geplaatst. Ook krijg je de optie om te teleporteren naar eerder ontdekte surrogates (de savepunten van Grime), maar dat krijg je pas als je de allerlaatste baas verslaat. Dat is echt veel te laat…

Je vijand het hoofd bieden

Het duurt even voor je een wapen vindt in Grime. Je zal daarom je hoofd moeten gebruiken. Letterlijk, want parreren doe je met het zwarte gat dat jouw hoofd vormt.

Deze mechaniek, die ‘absorb’ heet, zal je goed moeten leren gebruiken, want het doet een aantal belangrijke dingen. Allereerst steel je adem van je vijand. Daarmee verliest je slachtoffer niet alleen levenspunten, je bouwt zelf ook adem op. Dat heb je nodig om jezelf te genezen. Daarnaast vermijd je natuurlijk op deze manier een aanval.

Het allerbelangrijkste, is dat je door een vijand te verslaan met absorb, je passieve vaardigheden van ze kan leren. Dat werkt alleen als je parreert, ze afmaken met een wapen of een afgrond in gooien telt niet. Zeker als je een vijand nog niet op deze manier hebt ‘verzameld’, is het daarom verstandig een keertje het risico te nemen en te wachten tot zij jou aanvallen voor je de genadeklap uitvoert.

Dit is vooral belangrijk voor elite-vijanden. Die keren namelijk niet terug als jij rust bij een surrogate, en je weet niet of het de laatste is. Voor hetzelfde geld kun je hun vaardigheid nu pas leren in new game+. Hierdoor is er wel wat extra druk op een mechaniek die verder erg lekker is. Als een monster die je nog niet hebt verzameld sterft door iets anders, zoals een andere passieve vaardigheid die je niet uit kan zetten, dan is het wel balen. Maar het verzamelen zelf, en de adrenaline die je krijgt van het wachten op een aanval om te parreren, dat is een uitstekende toevoeging.

Een uitgebreid arsenaal

Natuurlijk is een aanval een kopstoot geven niet je enige manier om zelf aan te vallen. Al gauw krijg je van een NPC een wapen waarmee jij jezelf kan verdedigen. Gedurende je reis vind je er nog tientallen meer.

Aanvallen kost, op ware Soulslike-wijze, stamina. Ontwijken ook, dus wees voorzichtig. Stamina herlaadt langzamer dan in veel andere games, waardoor je niet zomaar kan gaan zwaaien. In plaats daarvan zul je zelfs een krachtig wapen nog steeds veel gebruik moeten maken van je hoofd.

Maar je wapen biedt je wel een hoop meer opties. Elk wapen heeft een normale aanval en een special. Beide inputs doen ook iets anders als je aanvalt terwijl je in de lucht bent. Sommige wapens hebben combo’s die je moet leren gebruiken, anderen zijn wat simpeler. Er zijn zelfs lantaarns die uit zichzelf geen schade aanrichten, maar waarmee je wel verschillende soorten whisp stacks opbouwt die je voor verschillende dingen kan gebruiken.

Persoonlijk streepte ik alles dat niet op zijn minst geklasificeerd stond als ‘fast’ af, maar dat is meer mijn persoonlijke stijl. Vechten met wapens voelt opzich niet slecht, en omdat je meestal met steen op steen slaat heeft het ook een lekker, massief geluid. Wel is het gebruik van wapens, door hoe langzaam je stamina terugkrijgt, wat logger dan in andere spellen.

Een Grimey conslusie

Grime is niet perfect. Zelfs snelle wapens voelen een beetje log, en fast travel krijg je veel te laat in het spel pas. Maar daar tegenover staat wel een bijzondere wereld met een griezelig sfeertje, een mooie mysterie om uit te pluizen en een map die erg lekker is om te verkennen. Als je houdt van Metroidvania’s, dan zit je hier goed.

Speel Grime nu op PlayStation 4/5, Nintendo Switch 1/2, Xbox One/Series of pc. Voor deze review speelde ik op pc.

Oordeel: 8,5

Gerelateerde berichten:

Ultros review – Is het een (demonen)meisje? Sifu review – Do I know Kung Fu? Shadowrun Hong Kong review – Science fantasy