Sifu review – Do I know Kung Fu?

Sifu staat al een hele tijd geïnstalleerd op mijn PS5, en nu heb ik dan eindelijk de tijd genomen om de game (uit) te spelen. Ondertussen heb ik mijn zwarte band verdiend, en hier is wat ik vond van mijn reis daar naartoe.

Wat is Sifu?

Sifu is het Chinese woord voor ‘meester’, en ook de term waarmee je verwijst naar je Kung-Fu instructeur. Oh, de game? In dat geval verwijst Sifu naar de actievolle beat ‘em up waarin jij je weg door tientallen vijanden vecht om wraak te nemen voor je vader. Die is namelijk vermoord door een vijftal schurken, die jou in diezelfde nacht ook doodden.

Ja, dat lees je goed. Al voor jij de kans krijgt je personage te besturen, heeft iemand al een einde aan je leven gemaakt. Gelukkig had je een magische amulet vast die de drager terug tot leven brengt. Je wordt alleen wel ouder elke keer dat je het onderspit delft.

Na acht jaar trainen is het dan eindelijk tijd. Het onrecht van je vaders (en jouw) dood ga je nu rechtzetten. Dat doe je door je nieuwe en welgetrainde vaardigheden aan het werk te zetten, en korte metten te maken met tientallen vijanden. Vecht je weg naar elk van de vijf moordenaars toe en breng ze ten einde.

Sifu is een beat ‘em up met wat lichte rpg-elementen. Hou jij van slicke combat, waarin je vaardigheden op de proef gesteld worden? Ben jij een fan van oude Kung-Fu films van John Wu of zelfs Keanu Reeves? Kun jij je wel vinden in simpele verhalen die op een meeslepende manier worden verteld? Dan is deze review voor jou.

Simpele wraak

Zoals ik al zei, is het verhaal van Sifu verre van ingewikkeld. Je bent uit op wraak, en aan het einde van de game heb je je wraak gekregen. Er zijn wat mystieke krachten, waaronder ook jouw amulet die je keer op keer weer terug tot leven brengt. Maar verwacht niet ooit te leren waar die vandaan komen. Tenminste, niet tenzij je je flink in het metanarratief wil verdiepen. Ze zijn er gewoon, en jij moet er niet te diep over nadenken.

Uiteindelijk zit er wel iets meer achter de motivatie van de moordenaars, maar zelfs dat uitpluizen is niet veel moeite. Het hele verhaal is eigenlijk in twee, misschien drie alinea’s samen te vatten. Er zijn twee ‘grote twists’ die je beter zelf tijdens het spelen kan ontdekken.

Dat het verhaal simpel is, betekent niet dat het niet goed verteld wordt. Verwacht meeslepende momenten zoals je die misschien hebt gezien in Kill Bill of The Matrix. Sifu is in een zekere zin een ode aan films van deze stijl. Het gaat om de actie, de choreografie en de sombere, coole sfeer.

Dit voel je in de dynamische muziek. Elk level heeft een enkele track, die slim gebruik maakt van loops en heerlijke overgangen om je verschillende scènes in te leiden. De lengte van je finishers wordt zelfs aangepast, zodat ze netjes vallen binnen het ritme en eindigen in een lekkere crash op de drumset. Je voelt het ook in de camera, die soms wisselt tussen 3D en 2D als het moment ernaar vraagt. Het is bijna alsof je naar zo’n oude film aan het kijken bent.

Strategisch mashen

In zijn aard is Sifu een button masher. Je hebt een lichte en een zware aanval. Rake klappen nemen levenspunten weg van je vijanden, en ze breken ook langzaam hun vorm. Als de vorm eenmaal gebroken is, dan kun je ze met een finisher afmaken. Je krijgt zelfs wat levenspunten terug.

Natuurlijk kun je ook verdedigen, want ook jouw vorm kan gebroken worden en als je levenspunten op zijn ga je dood. Je kan aanvallen afweren, waardoor je geen schade ontvangt en je vorm krijgt het ook een stuk minder te verduren. Als je het afweren perfect timet, dan richt je zelfs schade toe aan je tegenstanders vorm. Word jij wat instabiel, dan is ontwijken misschien beter. Daarmee verslechter je je tegenstanders vorm niet, maar die van jou herstelt weer een beetje.

Het spel begint al iets complexer te worden als je naar combo’s gaat kijken. Aan het begin heb je een paar simpele, maar met elke verslagen vijand verdien je ervaringspunten. Bij een standbeeld, of als je sneuvelt en voor je weer tot leven komt, kun je die punten omzetten in nieuwe vaardigheden die jouw opties verbreden. Deze nieuwe moves ga je nodig hebben, want Sifu is niet gemakkelijk!

In eerste instantie ga je agressief het gevecht in, maar al gauw verandert dat. Over het algemeen ben jij in de minderheid. En hoewel jij goed getraind bent, kunnen je vijanden er ook wat van. Daarom zal je strategisch te werk moeten gaan. Vind een wapen, schakel vijanden efficiënt uit en laat je niet omsingelen. Gevechten worden wel overwogen als je niet als oude man bij de baas op wil komen draven. Zeker als je bedenkt dat je niet weer jong wordt als je begint aan het volgende level.

Veel critici claimen dat Sifu behoorlijk pittig is. En hoewel het zeker wat uitdagingen heeft, val het eigenlijk wel mee. Gevechten hebben een bepaald ritme dat je misschien even moet vinden. Maar als je er eenmaal in zit, dan is het best te doen. Bovendien voelt het wel erg lekker als je op begint te gaan in de Kung-Fu.

Steeds krakkemikkiger

Elke keer dat je neergaat, word je dus ouder. Hoeveel ouder is afhankelijk van hoe vaak je achter elkaar sterft. Eerst is het slechts een jaartje, maar als je nog een keer neer wordt gehaald voor je een krachtige tegenstander uitschakelt zijn het er twee, en dan drie. Voor je het weet is je haar grijs en loop je een stuk meer gebogen.

Dat ouder worden, dat is niet alleen visueel. Sommige vaardigheden kun je alleen leren als je jong bent. Ook kunnen je oude botten steeds minder hebben. Aan de andere kant ga jij met de jaren zelf ook harder slaan. Met elke tien jaar die je ouder wordt, krimpt je levensbalk in ruil voor extra kracht.

Logisch, denk je in eerste instantie. Een ervaren vechter weet beter rake klappen uit te delen. Dan herinner je je dat je die ervaring helemaal niet hebt. Je bent dezelfde persoon, met dezelfde ervaring, maar dan een tikkeltje ouder. Gewoon niet te hard over nadenken.

Wat de vaardigheden betreft, dit is een zwakte van het spel. Omdat de onderste vaardigheden als je ouder wordt niet meer beschikbaar zijn om te leren, word je aangemoedigd die vroeg op te pikken. De vaardigheden die bovenaan staan, die kun je nog steeds nemen als je ouder bent. Hierdoor heb je niet echt de vrijheid vaardigheden te kiezen die jij fijn vindt. In plaats daarvan neemt iedereen ze min of meer in dezelfde volgorde.

De zoete smaak

Sifu heeft vijf levels, met aan het einde van elk level één van de moordenaars als baasgevecht. Dat maakt ze niet alleen de climax van het level, ook emotioneel doen ze ertoe. Je hebt ze allemaal gezien acht jaar geleden, en je bouwt langzaam een ‘detective board’ op met informatie over je doelwitten voor je ze velt.

Deze baasgevechten zijn allemaal uniek en uitdagend. Elk van de personages heeft een eigen vechtstijl en een magische kracht. Fajar gebruikt een groot kapmes en kan planten manipuleren, terwijl Sean een grote bo-staf heeft en dingen in de fik zet. Wel leveren ze allemaal een heerlijke uitdaging, en een adrenaline-gevulde conclusie op grofweg een uur aan spelen.

Daarmee zijn ze eigenlijk perfect ontworpen. In een enkele sessie zul je vaak een enkel level uitspelen. Met een uitdagende en unieke baas aan het einde voelt het dan ook meteen als de perfecte afsluiter voor je wat anders gaat doen. Of je kan natuurlijk direct door, nu je er lekker in zit. Het ritme van Sifu is meesterlijk opgebouwd, met een goede balans tussen actie en rust. Wel wil je een level in één keer uitspelen, want starten bij een standbeeld nadat je een dagje of meer iets anders hebt gedaan werkt een stuk minder. Dan kun je beter het level opnieuw beginnen.

Dat je de bazen allemaal al gezien hebt en misschien nog wel herkent, dat maakt ze een stuk krachtiger. Het voelt persoonlijk, wat past bij dit wraakverhaal. Ook helpt dit het narratief op een boeiende manier vooruit. De moordenaars hebben allemaal een grote rol gekregen in een criminele organisatie, dus die ben je langzaam maar zeker aan het ontmantelen. Het is misschien niet je intentie, maar je doet onderweg dus ook nog wat goed.

Lekker kort

Met vijf levels van een uur, heb je Sifu dus in grofweg vijf uur uitgespeeld. Waarschijnlijk iets meer, want als je wat rap ouder wordt, zal je af en toe opnieuw het level starten. Wil je het ware einde zien, dan doe je de hele boel nog een keertje, maar nu met een nieuw doel in ogen. Al met al zal je grofweg 15-20 uur bezig zijn.

De game is dus lekker kort. En dat is goed. Door de ingekaderde levels kun je af en toe even een uurtje pakken. Het is zelfs fijn tussen sessies van een langere game in om even iets anders te doen. Sifu heeft de perfecte lengte waarin je nog wel snakt naar meer, maar waarbij je ook het gevoel hebt dat de boel is afgerond.

Ook qua verhaal had de game niet langer moeten zijn. Het heeft een duidelijk begin, midden en einde. Om de game langer te maken moesten deze allemaal uitgerekt worden, wat het goed gehanteerde momentum zou verstoren.

Bovendien is Sifu behoorlijk herspeelbaar. Als je jezelf wil uitdagen en de game uit wil spelen zonder een jaartje ouder te worden, dan heb je wel een behoorlijke uitdaging voor de boeg! Ook kun je op zoek gaan naar alle geheimen om je onderzoek af te ronden. Dit heb je niet nodig voor het ware einde, maar het voelt wel goed om alles compleet te hebben.

Conclusie

Sifu heeft heerlijke gevechten die doen denken Kung Fu-films van vroeger. Als je het ritme eenmaal te pakken hebt, dan voelt je weg door de levels vechten wel érg goed. Het is jammer dat je een beetje wordt gedwongen vaardigheden op een specifieke volgorde vrij te spelen, maar in een korte game als deze is dat probleem gemakkelijk te negeren.

Speel Sifu nu op PlayStation 4/5, Xbox One/Series, Nintendo Switch of pc. Voor deze review speelde ik op de PS5.

Oordeel: 7,5

Gerelateerde berichten:

Metaphor: ReFantazio review: Fantasy Persona Ik kickstartte Dragons Brew – een game over een bordspelcafé Shadowrun Hong Kong review – Science fantasy