Eens in de zoveel tijd keer ik terug naar Dofus. Deze game heeft een speciale plek in mijn hart. Maar waarom is dat eigenlijk? In dit artikel leg ik het aan jullie uit.
Ik ga steeds terug naar Dofus
Meer dan 10 jaar geleden introduceerde mijn broer Dofus. Een turn-based MMORPG gemaakt door Ankama. Hierin kies je een van de classes, die gebaseerd zijn op de 12 Goden, en ga je op avontuur. Vecht tegen monsters, versla dungeons, quest er op los, level je professions en je characters. Eigenlijk niet heel anders dan andere MMORPGS. Het ultieme doel was alle drakeneieren (Dofus) te verzamelen. Dit spel heb ik tijdens de middelbare schooljaren lang intensief gespeeld. Echter kwam er een moment dat ik niet meer zo goed wist wat ik moest doen. Ik logde in, deed mijn daily quests, en logde weer uit. Het begon als een taak te voelen, waardoor het spel haar charme verloor. Toch bleef ik er een obsessie mee houden, waardoor ik het nu – bijna 10 jaar later – weer heb opgepakt.
Soms is een spel meer dan een spel
Maar vanwaar dan die obsessie? In principe zou ik elk andere MMORPG op kunnen pakken. En ben ik eigenlijk niet te oud om weer zo diep te duiken in een online spel?
Nou, naast de turn-based play style waar ik van houd, en de erg schattige art style, heeft Dofus een speciale betekenis voor mij. Toen ik het spel leerde kennen, gingen dingen niet zo lekker. Thuis was het erg zwaar en op school werd ik intens veel gepest. Hierdoor had ik eigenlijk geen omgeving waar ik me veilig voelde en ook had ik maar zeer weinig mensen waar ik me veilig bij voelde. Ik wilde niet op school zijn, maar ik wilde ook niet thuis zijn. Veel andere opties waren er eigenlijk niet.
Totdat er een hele wereld voor me open ging via mijn computer. Jaren lang is “The World of 12” mijn safe space geweest. Hierin maakte het niet uit hoe ik eruit zag, wat ik in het echte leven deed. Hier had ik geen ouders, geen school gevuld met pestkoppen. Hier was ik een held! Die ongelofelijk sterke monsters kon verslaan door scheppen naar ze te gooien (class: Enutrof). Ik kon urenlang rondrennen, in alle rust boompjes hakken of broodjes bakken. Hier werd ik elke dag vrolijk begroet door de mensen in mijn Guild, die blij waren om mij weer te zien! Mensen met wie ik samen op avontuur kon gaan. Eigenlijk was Dofus mijn ontsnapping van de echte wereld. Hierdoor kreeg (en krijg) ik veel nostalgische gevoelens wanneer ik terug denk aan dit spel. En dit is nu de reden waarom ik – 10 jaar later – het toch weer heb gedownload.
Alles is anders (letterlijk?)
Ik moet eerlijk bekennen dat dit niet de eerste keer is dat ik het weer speel. Een aantal jaren terug, tijdens mijn studie, heb ik het nogmaals geprobeerd. Echter was alles zo veranderd in het spel dat ik me overweldigd voelde. Tevens had ik schuldgevoelens wanneer ik mijn DUO geld uit gaf aan het spel (het is een pay-to-play systeem, waarbij je moet abonneren). Veel tijd moest gespendeerd worden aan studie, waardoor weinig tijd over bleef voor spelletjes. Ik voelde me ook te oud om zo’n spel te spelen, en schaamde me eigenlijk een beetje.
En heel eerlijk, ergens was het ook confronterend. Het deed me denken aan vroeger, en ik was nog niet klaar om daar mee geconfronteerd te worden. Maar hoe ouder ik werd (nu 28) en met een eigen vast inkomen en regelmatig therapie, begonnen die excuusjes langzaam weg te vallen. Dus niet alleen was het spel veranderd, maar ik ook.
Het oude en het nieuwe
Zodoende heb ik Dofus weer gedownload, zijn de abonnementen gekocht en zijn mijn twee personages gemaakt. Een Enutrof, die bestond toen het spel nog ouder was, en een Huppermage, die toegevoegd is toen ik het al niet meer speelde. Misschien staat dit stiekem symbool voor de oude en nieuwe ik, die ik nu allebei omarm? Maar misschien is dat te ver gezocht…
Nu voelt het soms alsof ik weer een kind ben. Ik betrap mezelf op het intense geluk dat ik kan ervaren wanneer ik weer rondren in “The World of 12” (maar dan nu met 19 classes in plaats van de eerdere 12) en langzaam achievements haal. Dit keer schaam ik me daar niet voor. Ik omarm het en geniet er van. Ik kijk er naar uit om na het werk online te komen om te questen, dungeons te doen, bomen te hakken en brood te bakken. En dit nu vanuit een (IRL) veilige omgeving die ik voor mezelf heb gecreëerd, met mensen waar ik erg veel van houd. Het is bijna alsof ik de nostalgie opnieuw beleef, maar dan helemaal anders. En dat is waarom ik steeds weer terug keer naar Dofus.
Een veilige, nostalgische plek
Dofus is voor mij een veilige, nostalgische plek die warm aanvoelt. Daarom keer ik er steeds naar terug. Heb jij ook zo’n game? Laat het dan vooral weten in de comments!
Geef een reactie