Oxenfree 2 review – De tweede golf

Vorige week speelde ik het origineel, maar nu is het eindelijk tijd voor Oxenfree 2: Lost Signals. Wat heeft Night School Studio ons deze keer te bieden? Ik ben het voor jullie en ook een beetje voor mezelf gaan uitzoeken.

Een deeltje later, een jaartje ouder

Als je niets over de game hebt gelezen, is het eerste dat je opmerkt als je Oxenfree 2 dat de cast een stuk ouder is. Hoofdpersonage Riley is geen tiener, maar een vrouw van in de dertig. Dat verandert natuurlijk een hoop aan de dynamiek.

De onderliggende problemen die Alex en haar vrienden hadden waren niet onvolwassen ofzo; een groot gedeelte draaide om de dood van haar broer. Maar in Lost Signals hebben ze het niet over wie nou wie leuk vindt. Het gaat meer om existentialisme en hoe je leven stil lijkt te staan.

Riley is terug in Camena om twee redenen. Eentje wil ik niet spoilen, de ander is dat haar vader ernstig ziek is en ze wat nog over is van hun relatie wil proberen te repareren. Jacob, die net als Jonas het grootste gedeelte van Oxenfree 2 met jou door zal brengen, kan de stad niet uit vanwege het huis dat hij heeft geërfd van zijn ouders en moet onderhouden. Nu heb ik nooit wat geërfd, maar het gevoel van vastzitten is me zeker bekend.

Dat wil niet zeggen dat er geen tieners zijn. Olivia en haar bende zal je her en der tegenkomen. Maar meestal in het voorbijgaan. En vooral Olivia is nu de tragische schurk van het verhaal. Ik zeg tragisch, want je snapt heel snel precies waarom ze alles aan het doen is. En het is volledig begrijpelijk.

Meer en minder personages

Hoewel je naast Jacob alleen in het voorbijgaan volk ontmoet, spreek je gek genoeg meer met anderen dan in het origineel. Dit komt doordat je in Oxenfree 2 naast de radio ook een walky talky hebt die je gebruikt om gesprekken te voeren.

Soms word jij gebeld, maar je bent ook in staat een dialoog te starten. Dit is waarschijnlijk de grootste verandering ten opzichte van deel één. Daar reageerde je vooral op dingen. Ja, je kon wel eens op iemand af lopen en iets zeggen. Maar in Lost Signals kan het de hele tijd. Het maakt het gebeuren een stuk socialer en Riley is minder passief dan Alex.

Tegelijkertijd geeft het een gevoel van eenzaamheid. Je start een gesprek omdat je wil praten en de persoon aan de andere kant antwoordt om dezelfde reden. Het is drie uur ’s nachts en er zijn meerdere personages die niets beter te doen hebben dan praten met iemand die over Camena aan het dwalen is. Het is eenzaam, maar het is ook samen alleen zijn. Dat is iets dat ik, als een introvert, flink kan waarderen.

Het helpt ook dat de gezichtsloze stemmen aan de andere kant van de lijn leuk en interessant zijn om mee te praten. Je leert niet veel over ze, maar wat je wel ontdekt houdt de conversaties gaande. De opgewekte Evelyn houdt de moed erin als Riley en Jacob de slechtste nacht van hun leven hebben. De melancholieke Nick brengt iets zorgzaams en vriendschappelijks naar boven. Zelfs Hank, die ik maar een paar keer aan de lijn had, bracht me toch aan het lachen.

De ‘nieuwe’ locatie van Oxenfree 2

Oxenfree speelt zich niet af op Edwards eiland, maar op Camena, het dorpje waar Alex en haar vrienden vandaan kwamen. Het is het soort plek waar de meeste bewoners al hun hele leven wonen en slechts enkelen van weten te ontsnappen.

De radiosignalen die in eerste instantie alleen op Edwards te ontvangen waren, hebben zich verspreid naar het vasteland. Deze mysterieuze signalen willen milieuactivisten onderzoeken en ze betalen Riley en Jacob om daar ontvangers voor te installeren. Als je de eerste neerzet lijkt het echter meteen mis te zijn. Een groot portaal, dat verdacht veel lijkt op dat van deeltje één, opent boven Edwards eiland. Na wat uitvogelwerk blijkt dat je de andere drie op de hoogste plekken in Camena moet installeren om het portaal weer te sluiten.

Camena is groter en vooral ook meer gevariëerd dan Edwards. Maar niet zo groot dat je verdwaalt. Eigenlijk is het de perfecte grootte. Ook zal je, als je het geheime einde van het origineel hebt gezien, één van de locaties herkennen. Sterker nog, ook nu zal je hier een verdacht en mysterieus bericht ontvangen. Maar dat mogen jullie lekker zelf ontdekken.

Je hebt ook meer vrijheid in Oxenfree 2. Eerder had je een enkele keer een keuze uit twee doelen en eentje is echt beter dan de ander. Nu heb je na het plaatsen van de eerste ontvanger keuze uit drie missies om te vervullen. Uiteindelijk moeten ze allemaal, maar het feit dat je zelf mag kiezen in welke volgorde je ze doet voelt toch goed.

Hoe griezellig is Oxenfree 2?

Ik ga een beetje te hard van stapel. Even terug naar de basis. Oxenfree 2 is een horrorgame, maar net als het origineel wil ik het liever een griezelspel noemen. Je bent nooit bang, het is eerder aangenaam ongemakkelijk, als een spookverhaal rond het kampvuur.

Dat gezegd hebbende, Lost Signals is wel merkbaar minder griezellig dan de voorganger. De griezellige gebeurtenissen gebeuren minder vaak en ze zijn ook eerder weer voorbij. Riley reageert er ook eerder geïrriteerd dan angstig op, met enkele uitzonderingen.

Het griezelen wordt een beetje aan de kant geschoven voor een uitgebreider, complexer verhaal. Enerzijds heb je de Sunken van deel één die nog altijd proberen hun vrijheid te herwinnen. Daarnaast heb je Olivia, die wanhopig probeert haar overleden ouders terug te brengen. En dán heb je Alex en haar vrienden die terugkeren met hun eigen plot.

Was deze ruil het waard? Wat mij betreft wel. Oxenfree 2 voelt meer als een conclusief einde dan het origineel. Het is ook wat persoonlijker dan voorheen, iets waar ik in de volgende paragraaf op terug kom. Maar als je hoopte op hetzelfde niveau aan spooky vibes moet ik je helaas teleurstellen.

Van het verleden naar de toekomst

Waar Alex haar overleden broer Michael bezocht in het verleden, bezoekt Riley haar nog ongeboren zoon Rex in de toekomst. Beiden zijn heftig, maar de toekomst heeft wat meer impact.

In plaats van een bitterzoete reünie is Rex namelijk een toekomst die je wanhopig probeert te behouden. Oxenfree is ook minder ‘nostalgisch’ over de relatie. Er zijn goede en slechte momenten, die je allebei mee zult maken. Dit maakt de hele situatie eerlijker en daarom waardevoller. Riley weet dat ze problemen gaat hebben met haar zoon, maar zal toch bergen verzetten om ervoor te zorgen dat hij geboren wordt.

Het maakt het einde ook hartverscheurender als je op het laatste moment opgeeft. Dat is namelijk een van de opties die je aangeboden wordt. Wat dit precies betekent wil ik niet voor jullie onthullen, maar weet dat je op een gegeven moment een knoop door moet hakken. En dat kan betekenen dat Rex nooit geboren wordt.

Met terugwerkende kracht maakt het de momenten die je met hem door hebt gebracht in de toekomst belangrijker. Ook de toekomst is vluchtig, dus maak ervan wat je kan!

Radiopuzzels

Omdat ik het als ‘grootste minpunt’ noemde voor deel één en eigenlijk om geen enkele andere reden wil ik het nog even kort hebben over de puzzels in Oxenfree 2.

Die zijn namelijk verbeterd. Het is daadwerkelijk een beetje gameplay waar je wat over na moet denken. Niets waar je niet uit gaat komen, maar net genoeg om een korte afleiding te zijn. Eigenlijk is dit wat de puzzels in het eerdere deel hadden moeten zijn.

Er zijn er ook minder. Dit omdat er minder tijdsloops zijn dan voorheen. Volgens mij kan ik de keren dat je er iets mee kunt doen op één hand tellen. Prima, ik kwam niets tekort.

Conclusie

Ik vind Oxenfree een meesterwerk. Maar Oxenfree 2: Lost Signals weet eigenlijk op de meeste vlakken te verbeteren, met als enkele uitzondering dat het minder griezellig is.

Oordeel: 9,5

Gerelateerde berichten:

Invincible Presents Atom Eve review – geen rib uit je lijf Stray Gods review – Hemels? Oxenfree review – Radio Gaga?