Een tijdje geleden had ik het over de demo van Rift of the Necrodancer. Ondertussen is de game uit, dus ik ging ermee aan de slag. Als een fan van Necrodancer moest ik eigenlijk wel. Maar wat vind ik van de game? Lees daarvoor snel verder!
Wat is Rift of the Necrodancer?
Rift of the Necrodancer is het vervolg op Crypt of the Necrodancer. Eén van mijn favoriete games allertijden! Het is alleen niet een op ritme gebaseerde roguelite zoals Crypt of spinoff Cadence of Hyrule. De game is wat traditioneler. Tenminste…
In zijn aard is Rift een ritmespel die direct te vergelijken is met Guitar Hero. Er komen noten op je af, en jij moet op het juiste moment de juiste noot aanslaan op je gitaar. Tot zover is er niets raars. Maar Rift geeft er een unieke draai aan. In plaats van standaard noten, zijn het namelijk monsters die op je afkomen. Verschillende monsters hebben verschillende gedragspatronen, net zoals in Crypt. Daardoor gebeurt er meer dan je in eerste instantie ziet.
Daarnaast heb je in verhaalmodus baasgevechten die wat weg hebben van Punch-Out, en minigames die mij herinneren aan Rhythm Heaven. De minigames zijn meestal een welkome afwisseling van de toch best pittige nummers. De baasgevechten doen het tegenovergestelde, en stellen jouw concentratie op de proef. Zeker als je op een moeilijkheid boven medium speelt. Want dan krijg je geen indicatoren voor welke knop je wanneer in moet drukken.
Houd jij van muziek, ritme en games die er gebruik van maken? Speelde jij vroeger de hele woonkamer overhoop met Guitar/Band Hero? Ben jij wel weg van synthwave, metal, funk en EDM? Heb jij, net als ik, een zekere liefde voor Necrodancer en alles daaromheen? Dan is deze review voor jou!
De Rift is geen Crypt
In eerste instantie was ik teleurgesteld. Dat wil zeggen, nadat ik eindelijk hoorde dat Rift of the Necrodancer eraan kwam was ik hyped, maar ik voelde wat teleurstelling toen bleek dat het niet de gameplay is waar ik van houd. Ritmegames vind ik ook top, Super Crazy Rhythm Castle was bijvoorbeeld mijn favoriete multiplayergame van 2023. Maar ik mis Crypt…
Maar in de demo bleek al dat ontwikkelaars Brace Yourself Games en Tic Toc Games ook met een andere stijl aan game helemaal uit de voeten kunnen. Ik geniet namelijk in volle teugen van Rift! Dus ik neem mijn teleurstelling terug en zet het weer om in enthousiasme.
Rift is geen Crypt, dat is waar. Maar je zal wel een hoop herkennen. De personages zijn uit hun wereld van middeleeuwse fantasy getransporteerd naar de onze, met de nieuwe looks die daarbij horen. Het was voor mij even geleden dat ik de rhythmcrawler had gespeeld, dus naast Cadence en de Necrodancer herkende ik ze niet direct. Maar inderdaad, het zijn allemaal bekende gezichten. Bekende gezichten in nieuwe, en verrassend stijlvolle jasjes. Niet alleen zien hun nieuwe ontwerpen er leuk uit, ze bevatten ook een hoop karakter.
Ook de monsters zijn wat je al kent, en hun gedrag doet zelfs een beetje denken aan wat ze deden in Crypt. Nét genoeg dat het een beetje helpt. Maar de vertaalslag naar een traditionelere ritmegame was groot, dus denk niet dat je de game kan spelen. Ga een keertje door alle tutorials, want leren wat de monsters doen tijdens een nummer is een nachtmerrie.
Drie pitjes
In Rift of the Necrodancer heb je maar drie knoppen: links, rechts en omhoog. Als je alledrie tegelijkertijd moet hebben, dan kun je ook op omlaag drukken. Op de controller gebruik je de d-pad. Dit is minder dan de traditionele vier of vijf van Guitar Hero. Je bent misschien geneigd te denken dat dit de game gemakkelijker maakt.
Maar dan onderschat je de extra uitdaging die de verschillende monsters toevoegen. Je moet bijhouden wat waar en wanneer gaat zijn, en daarvoor is de timing en de positie op de balk niet meer genoeg. Vleermuizen springen heen en weer nadat je ze slaat, terwijl ridders zodra ze hun zwaard trekken ineens in één keer over het scherm schieten. Zeker de zombies, die schuin lopen, zijn met een beetje chaos gemakkelijk te missen.
Eén of twee verschillende monsters tegelijkertijd, dat gaat nog wel goed. Zelfs als het monster zelf wat ingewikkelder is. Maar het duurt niet lang voor je er meer hebt. Gooi er het ritme nog bij, en je zal flink moeten concentreren om door een nummer te spelen. Ik speelde op ‘Hard’, de derde van de drie moeilijkheidsgraden, en kreeg het al flink te verduren. Het was niet zeldzaam dat ik een nummer een paar keer opnieuw moest proberen om verder te gaan in verhaalmodus.
Ik ben wel een fan van mezelf uitdagen in een game, en ik heb geen problemen met falen zolang ik voel dat ik beter word. Dat is ook wat Rift of the Necrodancer van je wil. Als jij niet zo bent, dan krijg je het zwaar. Natuurlijk kun je op medium of zelfs easy spelen, maar dan voelt het spel toch al gauw alsof je een halve game speelt. De gameplay is dan lang niet zo intens als de muziek suggereert. Als je Rift wil spelen, dan raad ik je aan te streven om beter te worden.
Heerlijke (nostalgische) nummers
Voor een ritmegame is muziek natuurlijk belangrijk. Gelukkig is dat geen probleem voor Rift of the Necrodancer. Danny Baranowski, componist van de eerdere games, keert in volle glorie terug. Maar deze keer wordt hij bijgestaan door andere toppers zoals Alex Moukala en Nick Nausbaum. Josie Brechner heeft ook een flink aantal van mijn favorieten gemaakt. Luister maar eens naar Hang Ten Heph of Glass Cages.
Rift of the Necrodancer bevat een gezonde balans tussen nostalgische nummers uit de Necrodancerverse, meestal geremixt naar iets nieuws, en originele muziek. De baasgevechten zijn bijvoorbeeld allemaal terugkerende toppers met een leuke, nieuwe twist. Aan de andere kant zijn de nieuwe nummers heerlijke parels om te ontdekken. Er zat er niet eentje tussen waar ik niet met plezier naar luister.
Wat de genres betreft, de muziek in Rift is allemaal elektronisch. Daarbinnen zit wel een hoop afwisseling. Synthwave is zo herkend, er is ook de nodige funk en metal. De verschillende muziekstijlen gaan gepaard met specifieke personages, die je ook tijdens die nummers vergezellen. Hun kledingstijlen suggereren naar de muziekstijl, dus je kan zien waar je zo naar gaat luisteren.
De muziek is grotendeels lekker speels. Dat past bij de cartoonachtige visuele stijl. Ook is het daardoor erg energiek, waardoor de game lekker wegspeelt. Daardoor had ik steeds zin om meer te spelen, zelfs als ik een paar keer achter elkaar afging. Dat is toch een goed teken!
Krampachtige handen
Laten we het even over het grootste minpunt van Rift of the Necrodancer hebben: de controls. Na een uurtje ofzo spelen kreeg ik wel kramp in mijn handen. Dat komt niet op zijn minst door de manier waarop de game bestuurt.
Je speelt de nummers van Rift bijna uitsluitend met de pijltjestoetsen of de d-pad. De d-pad heeft op zichzelf al wat problemen, want bij veel controllers zijn die pijltjes aan elkaar verbonden. Dat is best een probleem als je links en rechts tegelijkertijd in moet drukken. Dan mis je er één, of de controller registreert ook dat je omlaag of omhoog indrukt. Hoe dan ook is het een fout. En dat is frustrerend.
De pijltjestoetsen, daarentegen, zijn krampachtig. Ik ben bijna geneigd met twee handen te spelen, puur zodat mijn rechterhand niet zo verzuurt. De afstand tussen de toetsen is gewoon niet ideaal, waardoor je middelvinger gestrekt is, maar je ring- en wijsvinger constant gebogen zitten. Dat is waarom veel games niet de pijltjestoetsen, maar WASD gebruiken om je personage te verplaatsen. Deze aanpassing is dus ook aan te raden voor Rift of the Necrodancer.
Ook voelt het gewoon niet zo lekker als die plastic gitaar van Guitar Hero. Natuurlijk snap ik dat Brace Yourself Games spelers niet wil dwingen zo’n peripheral te kopen of een oude uit de kast te halen. De ouden werken mogelijk niet meer, en in de huidige economie zal zo’n gitaar niet goedkoop zijn. Maar het is moeilijk er niet nostalgisch voor te worden.
Rhythm Heaven minigames
Als je je weg door verhaalmodus baant, dan loop je waarschijnlijk tegen wat moeilijkheidspieken aan. Deze kunnen frustrerend zijn, maar Rift of the Necrodancer doet hier ook iets slims: na een moeilijker nummer krijg je meestal een minigame.
Deze minigames kunnen vanalles zijn, maar ze zijn meestal relatief gemakkelijk en rustgevend. Daarmee krijg jij de nodige afwisseling, terwijl je ook even een momentje vindt om tot rust te komen.
Deze minigames zijn ook thematisch een stuk rustiger. Waar je tijdens het normale spel hordes aan monsters verslaat om het einde van de wereld te voorkomen, doe je tijdens een minigame wat yoga, of maak je wat foto’s van Heph.
Deze minigames vind je niet terug in het muziekmenu. Dat is een beetje onhandig, want soms heb je er gewoon even zin in. Gelukkig kun je in verhaalmodus levels en zelfs gesprekken opnieuw spelen. Je kan dus prima terugkeren naar levels die je leuk vond, zelfs als het geen traditionele nummers zijn.
Een simpel verhaal
Over verhaalmodus gesproken, er is dus ook een verhaal. Hierin is Cadence getransporteerd naar onze wereld, en vogelt ze beetje bij beetje uit wat er allemaal aan de hand is. Af en toe openen er rifts, waar monsters door naar binnen marcheren. Die moet ze dan verslaan, anders nemen ze de wereld over.
Ondertussen vindt ze steeds meer van haar oude vrienden, want die zijn ook allemaal hierheen getransporteerd. Zelfs de Necrodancer zelf is aanwezig. Als aardsvijand is hij natuurlijk moeilijk te vertrouwen, maar voor nu lijkt hij een ongemakkelijk verband te sluiten met Cadence.
Het verhaal is simpel en weinig bijzonder. De twists zijn aardig voorspelbaar, en als je bedenkt dat Cadence ook al getransporteerd werd naar Hyrule voor haar Zelda-crossover, heb je ver voor de personages al een idee van wat er aan de hand is.
Maar het is wel de eerste keer dat de personages lekker met elkaar in gesprek gaan. Het verhaal is een leuke manier om ze allemaal wat meer karakter te geven, en hun persoonlijkheden naar de voorgrond te brengen. Ze hebben weinig diepgang, maar ze weten toch allemaal een glimlach naar mijn gezicht te brengen. Het brengt een zekere speelsheid naar de wereld te brengen.
Conclusie
Brace Yourself Games heeft weer eens bewezen dat ze weten hoe je ritmegames maakt. De uitstekende muziek en bijzonder leuke gameplay houden mij vast. Ik kreeg soms wat krampachtige handen door de besturing, maar dat was niet genoeg om mij te ontmoedigen. Ook is Rift of the Necrodancer een bijzondere draai op een ondertussen best wel oud genre. Bovendien zijn de kleurrijke personages allemaal leuk ontworpen, terwijl het simpele verhaal ze meer karakter geeft. Het spel wil wel duidelijk dat je in hard speelt, dus wees bereid om jezelf uit te dagen als je het meeste wil halen uit Rift of the Necrodancer.
Rift of the Necrodancer is nu uit op pc. Binnenkort komt het ook naar de Switch.
Oordeel: 8,5
Voordelen
- Uitstekende muziek
- Heerlijk nostaltisch
- Uitdagende gameplay
- Unieke draai op een klassiek genre
- Leuke vormgeving
Nadelen
- Wil op hard gespeeld worden
- Besturing zorgt voor kramp
Geef een reactie