Goede intro cutscenes weten je op het puntje van de stoel te zetten en zorgen ervoor dat jij niet wachten tot je de controller of MKB in handen mag nemen. Ontwikkelaars weten dit en maken er soms uitstekende werken van. Ik heb de vijf beste voor jullie verzameld en op een rijtje gezet.
Zoveel stijl: Persona 5
De Persona games hebben één ding ten overvloede en dat is stijl. Het spat en druipt er vanaf in heerlijke, slicke kleuren en tonen. En waar leer je dat als beginnende Persona-fan? In de intro cutscenes!
Persona 3 Reload is recentelijk uitgekomen, maar wat mij betreft is de intro van Persona 5 nog altijd het meest iconisch. Tegen een achtergrond van de uitstekende muziek van Shoji Meguro (gezongen door Lyn Inaizumi) zijn de hoofdpersonages van de game aan het kunstschaatsen over de straten van Tokyo. Ze hebben geen (rol)schaatsen aan, maar dat maakt niet uit. Dit is een wereld van perceptie. Een wereld waar zij de Phantom Thieves zijn en de wereld beschermen tegen het kwaad met hun Persona’s. Dit is een wereld waar zij de macht hebben.
Niet alleen is het een scène waarvan jij alleen maar kan dromen dat je ooit zo cool zal zijn (en dit is geen persoonlijke aanval, jij bent super cool!), het is ook een uitstekende introductie voor de verschillende personages die je gaan helpen op je avontuur. De manier waarop iedereen zich draagt in deze dans zegt een hoop over wie ze zijn.
Heerlijke hype: Borderlands 2
Borderlands heeft voor al hun games uitstekende intro cutscenes, maar het is het tweede deel dat het meeste bij me blijft. Het begint met een Skag in de ruige woestenij van Pandora, die direct wordt aangereden door een Mad Max-achtige vierwieler met een Raider aan het stuur. Een Psycho slaat zonder specifieke reden één van de Raiders in de auto bewusteloos en gaat op de kap van de auto zitten. Je denkt nu misschien dat dit de groep is waar de scène op gaat focussen. Maar ook zij worden aangereden, deze keer door een trein. Dan begint de muziek.
Als je mijn favoriete band gebruikt om je game te introduceren, dan heb je mij te pakken. Borderlands 1 was al top met No Rest For the Wicked van Cage the Elephant, maar Short Change Hero is nog lekkerder. De scène focust nu op de speelbare personages en dan vooral hun speelstijl. Ze gebruiken ook allemaal hun unieke skill.
Dit is top, want direct nadat de scène voorbij is mag jij gaan kiezen als wie je gaat spelen. Is er een betere manier om aan jou uit te leggen wat je van de personages kan verwachten? Ondertussen weet je ook precies wat voor gestoorde setting je kan verwachten van Pandora en de vijanden die je tegen gaat komen. Nu mag je lekker schieten.
Een kapotte wereld: Fallout 3
“War. War never changes.” Je hebt vast wel eens gehoord, de iconische woorden van Ron Perlman, waarvoor hij nog altijd voor elk deel terug wordt geroepen. Ook in Fallout 3 spreekt hij ze, maar pas na één van de beste instanties van de pullback (een cameratechniek waarbij je uitzoomt om steeds meer te onthullen) in filmgeschiedenis, en al helemaal in intro cutscenes.
We beginnen bij wat lampen van een radio die knetterend aangaan, waarna I don’t Want To Set the World On Fire van The Ink Spots begint te spelen. Een heerlijk nummertje en één van de redenen dat ik de ingame radio van Fallout games altijd aan heb staan. Maar terug naar de scène, we zoomen uit naar een hoelameisje op de dashboard van een gesloopte bus of trein. Als je de serie nog niet kende krijg je nu misschien een idee dat er iets slechts is gebeurd. Maar wat precies? Misschien denk je aan iets op niveautje 9/11. Maar de camera blijft uitzoomen. Dan zie je niets minder dan een verwoeste stad. De muziek die aan het spelen was raakt ineens anders.
Dan de beroemde woorden van Ron Perlman. Hij legt uit hoe wij mensen excuses zoeken om elkaar van kant te maken tot een derde wereldoorlog korte metten maakte met onze maatschappij. Hoe sommigen zich terugtrokken in de vaults voor de bommen vielen en hoe, generaties later, zij de deuren weer openden om te ontdekken dat de wereld verwoest is. Jij komt uit zo’n veilige vault en zal om nog onduidelijke redenen de woestenij in. Succes!
Tolkienesque: Kingdoms of Amalur: Reckoning
Herinner je je de introductie van Fellowship of the Ring door Peter Jackson? Kingdoms of Amalur neemt diezelfde autoriteit en gravitas om een wereld van geschreven lot en hopeloosheid te introduceren.
Een expositiedump als deze kan gemakkelijk saai en vermoeiend worden, maar Reckoning weet het te doen op een manier die je grijpt. Het legt uit wat voor wereld dit is. Fae, onsterfelijke wezens die wel geveld kunnen worden, maar kort daarnaa weer herrijzen, voeren oorlog met sterfelijken. Die sterfelijken delven langzaam maar zeker het onderspit, want zij blijven wel dood. Er wordt utigelegd hoe iedereens lot is geschreven en je er niet van af kan wijken. Zo is de val van de sterfelijken al voorspeld.
Dan de verrassende woorden: “Tot het moment waarop jij stierf.” Jazeker, de game begint met jouw dood en herrijzing. Dit was niet voorspeld en niemand weet hoe of wat er aan de hand is. Maar sinds jij terug bent gekomen heeft het lot geen grip meer op jou. Je bepaalt je eigen pad en kan zo ook die van anderen beïnvloeden. Wat je ermee doet is aan jou.
Wat me het meeste grijpt komt eigenlijk direct na de intro, waar jouw levenloze lichaam op een stapel lijken wordt geworpen voor je, zonder herinneringen en dus gedesorienteerd, wakkerwordt in een gruwelijke wirwar van levenloze lichaamsdelen terwijl je paniekerig vat probeert te krijgen op de situatie. Het valt misschien niet onder de intro cutscenes, maar ik zet het er even bij.
Een traantje wegpinken: Ori and the Blind Forest
De andere intro cutscenes in deze lijst zijn allemaal grofweg drie minuten lang. Het lijkt haast wel een ongesproken regel. Maar Ori houdt zich niet aan deze regel en maakt een introductie die tien minuten lang is! Tien minuten op het niveautje Pixar Short die vroeger draaide in de bioscoop. Doen ze dat nog steeds?
Ori is een woudgeest die wordt geadopteerd door iemand die zorgt voor het bos. Ze leven gelukkig samen en zorgen ervoor dat de bomen gezond blijven. Ze verzamelen de vruchten om te eten, maar nemen alleen wat ze nodig hebben om te overleven.
Op een dag slaat een bliksemschicht in in de grote geestboom, die de bron is van alle leven in het bos. De boom roept uit naar Ori, want als woudgeest kan hij de boom en zo ook het bos redden. Maar Ori’s moederfiguur, voor wie we veel later pas leren dat ze Naru heet, heeft als eerste prioriteit haar kind beschermen. Zij verzamelt genoeg vruchten voor een overwintering en trekt terug in de grot waar ze wonen. Langzaam zie je de stapel fruit kleine worden, tot er slechts een enkele overblijft. Ondertussen is alle kleur van hun levendige omgeving langzaam weg aan het vervagen. Uitgeput staat Naru op om door de dorre weeldernis meer eten te verzamelen. Er zijn er een paar, maar ze zijn te hoog voor de nu flink verzwakte figuur. Hij keert terug en geeft de laatste vrucht aan Ori.
Als Ori van honger wakker wordt gaat hij op pad om fruit te verzamelen. Hij vindt dezelfde boom en klimt erin om de vruchten te plukken. Met fruit in handen loopt hij enthousiast naar huis terwijl we op de achtergrond herinneringen zien van hun band. Als hij weer in de grot is toont hij vol trots zijn buit aan zijn ouderfiguur. Dan leert hij vol schrik dat het te laat is. De figuur is van de honger overleden.
Als een verlaten puppy komt hij nog even tot rust op het levenloze lichaam van zijn metgezel voor hij eindelijk besluit het bos in te trekken. Maar ook Ori is zwak geworden van deze barre tijden. Het duurt niet lang voor hij door zijn knieën zakt. Dan gebeurt er een wonder. Het licht dat hij uitstraalt, hoe verzwakt ook, is genoeg om een beetje leven in de moederboom te blazen. Ori weet nu wat hij moet doen om het bos te redden.
Als jij dit keek zonder waterige ogen, dan heb je een kouder hart dan ik. Ori and the Blind Forest is een verhaal van tragedie die voortkomt uit een ongeval en de goedbedoelde beschermendheid van een ouder. En nu is het aan jou om de boel weer recht te zetten. Maar niets dat jij kan doen kan je metgezel weer terug brengen.
En nog veel meer
Dit waren wat mij betreft de vijf beste intro cutscenes allertijden, maar er zijn er natuurlijk nog veel meer. Heb jij er ééntje waarvan je vindt dat het op deze lijst thuis hoort? Laat het dan vooral weten in de comments!
Geef een reactie