Ik lees zo vaak onder een positieve review dat de journalist is afgekocht door de uitgever. Deze beschuldigingen zijn totale onzin, maar het beeld lijkt toch te blijven. Daarom besloot ik jullie een kijkje te geven achter de schermen van gamejournalisme.
Gamejournalisme en mij
Op de middelbare school leende een vriend zijn verzameling Power Unlimited bladen aan mij. Ik vond de jolige heren hoogst vermakelijk en stelde mezelf een wereld voor waar ik zulke stukken kon schrijven voor een blad.
Ondertussen is gamejournalisme al lang weggegaan van print en zelfs blogs als deze lijken een beetje achter te lopen. YouTube en TikTok is waar het echt zit. Ik ben een groot fan van OutsideXbox/Outside Xtra en Shut Up & Sit Down. Ook Eurogamer en PlayStation Access volg ik vol interesse.
Maar voor mij zit er toch iets aan het geschreven woord. Een artikel schrijven vind ik aanzienlijk leuker dan een video maken, al heb ik wel even geprobeerd het mezelf te leren met Board Game Bits en Videogame Vids. Hoewel ik mezelf graag video editing aan wou leren kwam ik wel heel gauw tot de conclusie dat schrijven mijn voorkeur heeft.
Daarom heb ik deze site opgericht, maar voordat ik hier aankwam schreef ik vrijwillig voor NWTV. Ik speelde zelfs een grote rol in het opzetten van de bordspelafdeling. Ondertussen liep ik stage bij Reshift Digital, waar ik voornamelijk schreef voor Gamer.nl en Insidegamer.nl, al viel ik ook een keer in voor Tingle bij Power Unlimited. Ondertussen schrijf ik alleen nog freelance voor XGN, waarvoor ik binnenkort weer een tripje mag maken naar Gamescom!
De realiteit van gamejournalisme
Ik haal een hoop plezier uit gamejournalisme. Zeker als ik iemand interessant mag interviewen of naar een evenement als Gamescom of Essen Spiel mag als journalist. Deze evenementen bezoeken voor werk is een hele andere ervaring en eentje waar ik maar geen genoeg van lijk te krijgen. Maar het is wel werk.
Tenminste, het is werk in dat ik er tijd aan moet besteden en er moeite voor moet doen. Als we het hebben over een inkomen, dan is gamejournalisme zwaar verwaarloosbaar. Al mijn schrijfwerk en bijbehorende gametijd doe ik in mijn vrije tijd, daarnaast werk ik gewoon fulltime. Gamejournalisme is namelijk geen vetpot. Voor een review moet je een toch wel een aantal potjes van een bordspel gespeeld hebben of een game helemaal uitspelen. Afhankelijk van het spel kan je daar soms wel tachtig uur voor rekenen. Dan moet je nog kritisch nadenken en je bedenkselen op (digitaal) papier zetten. Overigens heb je een week, misschien twee om de game uit te spelen, want als je stuk niet op embargo op de site staat gaat niemand het lezen. Dan bezoeken ze wel andere sites.
Hoeveel krijg je daarvoor betaald? Misschien een paar euro. En de game, maar daarvan kun je geen huur betalen of boodschappen doen. Als je een kleine blog hebt als deze kun je ervan uitgaan dat je die game lekker zelf moet kopen.
Ook de evenementen en previewsessies doe ik in mijn vrije tijd. Dit betekent dat ik er vakantiedagen voor op moet offeren. Voor previews van Final Fantasy 16 en Like a Dragon Ishin werd ik uitgenodigd naar Berlijn en Parijs. Dat klinkt erg glamoreus, tot je je bedenkt dat ik in de ochtend op Schiphol of Rotterdam Centraal instap en in de avond weer in mijn eigen bed lig. Die stad krijg je dus niet echt te zien, het is gewoon gamen, vragen stellen en weer naar huis. Schrijven doe je zoveel mogelijk al in de trein om tijd te besparen.
Het is dus veel werk en je krijgt niet veel betaald. Je moet ervan houden. En dat doe ik! Zeker op de evenementen, waar ik collega’s met vergelijkbare passies krijg te spreken heb ik echt een magische tijd. Tijdens een baasgevecht keek gamedirecteur Yoshi-P over mijn schouder mee en op het Like a Dragon evenement voerde ik een gesprek met Rosie van PlayStation Access. Het Ishin evenement in het bijzonder was gaaf, omdat het plaatsvond in het samurai museum en de plek speciaal voor ons was versierd. Ook vind ik het leuk om mijn gedachten te delen en er zelfs over te discussiëren met mensen die ook een passie hebben voor bordspellen en videogames.
Een review is een mening en een vergelijking
Veel lezers lezen een review en zien het als de ultieme waarheid. Zeker als die van een grote outlet als IGN of GameSpot zijn. Maar dat is verre van waar. Een review is een mening en het kan dat de jouwe daarvan afwijkt. Neem daarom alle reviews, zelfs de mijne, altijd met een gezonde dosis zout. Ook als ze niet vol flauwe grappen zitten.
Ik volg kanalen als Shut Up & Sit Down onder andere omdat mijn mening vaak in grote lijnen overeen komt met die van hen. Maar zelfs zij zijn het intern niet altijd met elkaar eens. En daar is niets mis mee. De verschillende visies zorgen voor een lekkere diversiteit van perspectieven, wat mij helpt een beeld te vormen van een spel.
Iedereen met een mening kan een review schrijven. Voor deze blog is mijn ervaring bij de verschillende sites geen vereiste. En ook mensen zonder een geschiedenis in games of journalisme kunnen interessante inzichten hebben.
het verschil tussen een criticus en een leek is ervaring. Ervaring in het vinden van een doelgroep waar het spel bij past en ervaring met andere spellen in het genre. Een review is namelijk niet alleen een mening, het is ook een vergelijking. Waarom zou je dit spel kopen als al deze andere dingen al bestaan binnen hetzelfde genre? Wat voegt het toe, wat maakt het uniek en wat doet het misschien beter? Shut Up & Sit Down stelt aan het einde van een review altijd andere spellen voor met vergelijkbare mechanieken. Soms omdat ze die spellen beter vinden, soms zodat jij een beeld hebt van wat voor speelplezier je eruit gaat halen.
Ook heeft een criticus ervaring in het uiten van hun mening. Communicatie is miscommunicatie, dus jouw woorden duidelijk overkrijgen is moeilijk. Hier kun je lessen voor nemen, maar een hoop leer je ook gewoon door te doen.
Afkopen is onzin
En nu wat dit stuk inspireerde: beschuldigingen van afkoperij. Ik lees er zoveel over en elke keer weer word ik er een beetje droevig van. Want hoewel het erg moeilijk is na te gaan of dit wel of niet gebeurt is het zelden een probleem.
Hier zijn een aantal redenen voor. Allereerst is het illegaal voor werknemers om geld of goederen te accepteren dat niet van het bedrijf komt. Als ik goodies ontvang op een evenement moet ik ze inleveren of, in extreme gevalen waar ze hoge waarde hebben, zelfs afwijzen. Het kantoor wordt dan wel versierd met leuke prullaria, maar de waarde daarvan ligt dus niet hoog en als we ze ontvangen heeft het geen invloed op onze reviews. Voor individuele blogs ligt dit iets moeilijker, want ik mag voor Digitaal en Analoog wel giften accepteren. Ik ben dan verplicht dat te melden, maar of het mijn mening wel of niet heeft beïnvloed weet je dan natuurlijk niet als lezer.
Toch zal dit nooit het geval zijn. Ik durf met zekerheid te zeggen dat dit ook in grote lijnen geldt voor mijn collega’s. Dit omdat gamejournalisme iets is dat we doen uit passie. De reden dat we in deze tak van sport zitten is omdat wij onze liefde willen delen. Dat gaat niet als de meningen die we delen niet echt zijn. Als je geld wil verdienen, dan is dit de verkeerde tak van sport.
Reviews van journalisten zijn vaak wat aan de positievere kant, wat een grote bron is voor deze beschuldigingen. Waar je als buitenstaander misschien niet bij stilstaat, is waar deze positiviteit vandaan komt. Niet alleen zijn we gepassioneerd over het onderwerp, we zijn ook selectief in wat we reviewen. Als ik inderdaad zo’n tachtig uur in een review moet steken en daar maar een paar euro voor ga ontvangen, dan kun je er donder op zeggen dat ik spellen waar ik geen interesse in heb afwijs. Het handjevol negatieve reviews komen daarom voort uit teleurstelling, waar ik een product oppakte omdat ik er enthousiast van werd maar er uiteindelijk weinig plezier uit haalde. Er is dus een zekere survivor bias waar alleen spellen waar we zin in hebben op worden gepakt. Als gevolg neigen onze reviews in ieder geval naar een voldoende.
Gedachten van collega’s
Dit zijn mijn ervaringen met en gedachten over gamejournalisme. Hopelijk heeft het jou geholpen een beeld te vormen van het werk dat we achter de schermen doen. Ben jij ook een journalist en wil jij hier iets over kwijt? Laat het dan vooral weten in de comments!
Geef een reactie