Als jij mij vertelt dat je nog nooit van Monopoly gehoord hebt, dan noem ik je een leugenaar. Er zijn honderden versie van het spel uitgebracht en voor veel mensen is dit het eerste waar ze aan denken als iemand ‘bordspel’ zegt. Dat is een gigantisch probleem in de bordspelwereld.
Het imago van bordspellen
Laat ik even verduidelijken dat ik het geen probleem vind dat er mensen zijn die Monopoly leuk vinden. Waar jij je plezier uit haalt is helemaal aan jou en ik ga niet naar je staan schreeuwen dat het stom is. Het probleem ligt in het feit dat mensen buiten onze hobby denken dat Monopoly het paradepaardje is voor bordspellen.
Dat is gewoonweg niet zo. Het spel is hopeloos verouderd in een omgeving die meer is ontwikkeld dan je misschien denkt. Wat we ‘familiespellen’ noemden zijn vaak frustrerende kanssimulatoren waarin je weinig tot geen invloed hebt over de gebeurtenissen. Dit werd gezien als geschikt voor een gezin omdat de kinderen (bijna) even veel kans op winnen hebben als de meer ervaren ouders. Daarom heb je Ganzenborden en Slangen en Ladders.
Tegenwoordig heb je die natuurlijk nog steeds wel, maar er is veel meer nuance in gebracht. Nu krijg je King of Tokyo of Ticket to Ride. Er zijn nog steeds sterke kanselementen, maar je maakt daadwerkelijk keuzes die het spel beïnvloeden.
‘Strategie’ in Monopoly
Ik zeg ‘keuzes die het spel beïnvloeden’, want Monopoly geeft je wel een illusie van keuze. Je kan ervoor kiezen iets niet te kopen als je erop landt. Maar dat is eigenlijk altijd de verkeerde zet. Je hoeft geen huisjes te plaatsen op je straatjes, maar als je wil winnen zul je het toch moeten doen.
Ondertussen hebben mensen mij erop gewezen dat er wel wat aan strategie in zit, zoals je huisjes niet opwaarderen tot hotels zodat er geen huisjes meer in de voorraad liggen en je tegenstander er dus geen kan kopen. Het is alleen niet veel meer dan een ‘win more’-strategie, iets dat alleen werkt als je al aan het winnen bent. Ook is het een strategie die vooral voor frustratie zorgt bij je tegenstanders. Prima als er ook andere dingen zijn om te doen, maar die zijn zeldzaam.
Monopoly is saai
Het voornaamste probleem is dat Monopoly lang en saai is. Met het gebrek aan invloed kun je, als je eenmaal aan het verliezen bent, niet veel meer doen dan toekijken hoe je een langzame dood sterft. Ik weet dat je altijd terug kan komen, want het kan voor komen dat je tegenstander steeds precies op jouw ene straatje landt terwijl jij overal veilig tussendoor glipt. Maar in de praktijk is het erg onwaarschijnlijk.
Dit langzame overdrijf ik ook niet. Sommige potjes Monopoly duren maar twintig minuten. Als je pech hebt, daarentegen, kan het oplopen tot zo’n drie uur! Als je nou leuke en/of interessante dingen aan het doen bent zou dit oké zijn, maar zoals we hebben vastgesteld is dat hier niet echt het geval. Bovendien weet je meestal na een ronde of twee eigenlijk al wie er gaat winnen. Dan is het alleen nog leuk voor de winnaar, die het nog zo’n uur of twee in iedereens gezicht mag wrijven. De twee problemen in tandem, het saaie en het lange, zorgen voor bijzonder frustrerende potjes.
Dus stel je even voor dat dit het eerste bordspel is dat je speelt. Voor zover jij weet is dit ‘het meest typische bordspel’. Zou je dan andere spellen willen proberen? Zelfs zonder het te spelen is de flow van een potje Monopoly welbekend. Ik ken zelf genoeg mensen die denken dat het spel representatief is voor alle bordspellen en er daarom nooit eentje willen uitproberen. Of op zijn minst niet tot ik ze ervan verzeker dat wat ik ze probeer aan te smeren echt heel anders is.
De geschiedenis van Monopoly
De geschiedenis van het spel is ook dubieus. Het is in essentie gestolen van ontwikkelaar Lizzie Magie toen dertig jaar na het originele patent Charles Darrow deed alsof het zijn idee was. Uiteindelijk heeft Magie’s familie 500 dollar ontvangen, een scheintje als je het vergelijkt met wat Monopoly heeft opgeleverd.
Het staat ook in sterk contrast met het verhaal dat Lizzie Magie wou vertellen met het spel. Zij maakte ‘The Landlord’s Game’ om aan te tonen dat monopolies slecht zijn voor de economie en het volk. In een alternatief spel gebaseerd op de theorieën van Henry George demonstreerde ze dat alternatieve systemen kunnen leiden tot welvaart voor iedereen.
Deze korte geschiedenisles, die jullie zeker en vast bijzonder interessant vonden, is er alleen om de ironie te illustreren van de wereld waar Monopoly zich in bevindt. Het is namelijk eigendom van Hasbro, het grootste bordspelbedrijf van de wereld. Het is onder andere eigenaar van Wizards of the Coast (Magic: The Gathering, Dungeons and Dragons), Parker Brothers (Risk, Trivial Pursuit) en zelfs Pokémon speelgoed. Dit terwijl de originele boodschap Van The Landlord’s Game haast is vergeten.
Mijn doel
Wat wil ik nou bereiken met dit artikel? Als jij als gamer op deze site terecht bent gekomen wil ik je op het hart drukken dat er veel meer is aan de bordspelwereld dan Monopoly. Neem eens een kijkje bij mijn artikel over hoe bordspellen voor gamers zijn.
Ben jij een bordspelliefhebber, maar willen je vrienden je hobby nooit uitproberen? Weet dan dat wat zij verwachten van een bordspel waarschijnlijk Monopoly is. Misschien schaken, zonder alles dat er tussenin en omheen zit. Probeer ze te overtuigen met leuke bordspelonderdelen of iets geks zoals een dexterity game.
En als jij een fan bent van Monopoly, vat dit dan niet op als een aanval. Er is niets mis met jouw smaak. We hoeven het niet met elkaar eens te zijn. Weet alleen dat er meer is dan dit ene spel. Duizenden andere spellen, min of meer.
Geef een reactie