The Binding of Isaac: Four Souls review – Meer zielen, meer vreugde

Na het succes van The Binding of Isaac besloot bedenker Edmund McMillen andere projecten op te pakken, waaronder ook kaartspeladaptatie The Binding of Isaac: Four Souls. Ik had het al eens beloofd, dus hier is dan eindelijk de review.

Wat is Four Souls?

Als je ooit Munchkin hebt gespeeld heb je een redelijk beeld van The Binding of Isaac: Four Souls. Je verzamelt lootkaarten, koopt schatten en probeert daarmee monsters te verslaan voor meer beloningen. Sommige sterkere monsters geven als beloning ook een ziel. Om te winnen moet je daar vier van hebben.

Lootkaarten hebben over het algemeen eenmalige effecten, terwijl schatten blijven liggen en verversen aan het begin van je beurt. Deze kun je gebruiken om jou te helpen met vechten, maar je kan ook je tegenstanders tegenwerken. Of helpen, dat kan ook.

Het vechten zelf is altijd tot de dood, maar of dat die van jou of het monster is wordt nog bepaald met een aantal rollen van een (D6) dobbelsteen. Rol je wat op de monsterkaart staat of hoger, dan verliest het levenspunten gelijk aan jouw aanvalswaarde (meestal gewoon 1). Rol je lager, dan verlies jij juist levenspunten gelijk aan de aanvalswaarde van het monster.

Four Souls is een aardig licht bordspel dat vooral gericht is op fans van The Binding of Isaac. Als je op zoek bent naar diepe, strategische zetten of interessante mechanieken raad ik je aan nog even verder te zoeken. Als je graag een hoop leuke verwijzingen ziet naar de videogame, dan kan dit helemaal jouw ding zijn. Zeker als je misschien wat minder ervaring hebt met bordspellen.

Beurtstructuur

In Four Souls speel je met de klok mee. Ben je aan de beurt, dan mag je eerst je personage en al je schatten verversen. Vervolgens trek je een lootkaart. Nu begin je pas echt.

In jouw beurt mag je 1 lootkaart spelen, 1 schat kopen en/of 1 monster aanvallen. Ook mag je je personage en eventuele schatkaarten inzetten door ze te verbruiken. Draai dan de kaart een kwartslag, zodat iedereen weet dat het niet meer beschikbaar is tot het weer ververst is.

Het belangrijkste om rekening mee te houden, is dat alle personagekaarten gebruikt kunnen worden om een extra lootkaart te spelen. Dit kan je gebruiken om twee kaarten in jouw beurt te spelen, maar je kan ook iets doen in die van je tegenstander. Als je daarentegen je personage al verbruikt hebt, dan weet iedereen dat je geen handkaarten meer kan spelen. Handig voor hen, want dat wordt vooral gebruikt om elkaar het leven zuur te maken.

Wat je kan doen is dus simpel, en wat er dan gebeurt ook. Wat een kaart doet als je het speelt of bij activatie staat er gewoon uitgeschreven op. Je zal met enige regelmaat het onderspit moeten delven, maar dat is eigenlijk niet zo erg. Je verliest dan een enkel muntje, een lootkaart en een schat, en moet dan al je kaarten op verbruikt zetten en de beurt doorgeven. Het vervelendste is meestal dat je de beloning van het gevecht niet krijgt, maar die krijg je dus ook niet als je het monster niet aanvalt. Dus tenzij je de kans op succes erg klein inschat zal je wel ergens mee aan de haal gaan.

De waarde van geld

Veel lootkaarten geven je 1-5 munten. Bovendien begin je het spel met drie. Dat is nog niet genoeg om een schat te kopen, want die kosten allemaal tien. Maar dat is niet het enige dat je ermee kan doen.

Je mag namelijk ook geld aan je medespelers geven. Dit doe je bijvoorbeeld om ze te vragen jou te helpen, of juist een rivaal te benadelen. Pas wel op, want je hoeft geen beloftes na te komen. In onze speelsessies werden beloftes zelden gebroken, maar het is wel een optie. Zeker als het gaat om iets dat niet direct van toepassing is.

Deze ‘handel’ is verre van de hoofdmechaniek, maar ik wil haast zeggen dat het wel de kern vormt. De potjes die wij speelden draaiden in ieder geval vooral om dealtjes sluiten en elkaar afpersen. Veel schatten, inclusief je startitem, zijn erg situationeel. Dus als het een keer aan bod komt, dan maak je er even goed gebruik van. En weet er dan ook een goede prijs voor te vragen, want daarna is die schat pas weer beschikbaar in jouw beurt.

In de praktijk zullen beloftes zelden gebroken worden, maar het feit dat dat niet hoeft zorgt wel voor veel wantrouwen. Als je die spanning leuk vindt is dat helemaal top. Ben je daar wat minder van, dan stel ik voor dat je de regel instelt dat beloftes bindend zijn. Dat breekt Four Souls niet, maar elkaar om kunnen kopen is wel belangrijk voor het spel.

Simpel, maar ingewikkeld

Het grootste minpunt van The Binding of Isaac: Four Souls, is dat het ingewikkelder probeert te zijn dan het is. Dat zie je vooral in de regels van ‘priority.’ Deze regels neemt het over van Magic: The Gathering en ze focussen op wie wanneer wat mag doen. In essentie borrelt het neer op dit: ben jij aan de beurt, dan mag jij eerst bepalen of je wel of niet iets wil doen. Dan de persoon links van jou enzovoort. Als iemand iets doet ga je nog een keer rond, tot niemand meer een actie uit wil voeren.

Deze regel wordt gecombineerd met de ‘stack.’ Als je een actie uitvoert, dan komt het effect daarvan op de stack te liggen. Als iemand daarop reageert, dan komt het bovenop deze stapel acties. Wat het laatste is uitgevoerd, en dus bovenop de stapel ligt, wordt als eerste uitgevoerd. Dat is belangrijk, want zo kun je gemakkelijker op elkaar reageren.

Ik heb vroeger veel magic gespeeld, dus ik snap hoe deze regels werken. Maar aan een van de tafels waren er spelers waarvoor dat niet geldt. Voor hen was dat best verwarrend. En overbodig ook, want je kan ook gewoon zeggen dat je op elkaar kan reageren. Het is niet alsof we complexe situaties krijgen waarbij alles precies uitgevogeld moet worden, dus de complexiteit van priority en de stack voegen eigenlijk niets toe.

Als de doelgroep ervaren bordspelspelers is, dan is dit verder niet echt een probleem. Maar Four Souls lijkt zich verder juist te richten op videogamefans die een uitstapje naar een ander medium maken.

Pak aan!

Four Souls valt onder het ’take that’ genre. Dat houdt in dat het spel draait om elkaar hinderen, en dan vooral met kaarten die je op hand hebt. Je weet dus niet of iemand jou iets aan kan doen, want wat ze vast hebben gaan ze jou niet vertellen. En als ze dat wel doen, dan kan dat maar zo een bluf zijn.

Dit maakt het spel minder strategisch. Het is moeilijk te plannen, omdat je zoveel factoren niet weet. In plaats daarvan is alles een gok. Dat neemt een zekere spanning met zich mee, want je weet pas of iets lukt als iedereen aan tafel bevestigt dat ze niet meer gaan hinderen of helpen.

Als deze spanning jou aanspreekt, dan zal je best wat plezier hebben met Four Souls. Tegelijkertijd loopt het minder de spuitgaten uit, omdat er wel een limiet aan zit. Om een lootkaart te spelen buiten jouw beurt moet je je personage verbruiken, en dat kan maar een keer per ronde.

Dit zorgt ook voor een zekere dynamiek. De persoon rechts van jou zal je het meest hinderen, want die heeft de grootste kans om hun personage nog beschikbaar te hebben. De persoon links van je, daarentegen, zal je wat vaker helpen in ruil voor wat geld. Want als die dan nog hun personage beschikbaar heeft en er niet mee kan hinderen, dan kan die er net zo goed nog wat munten uit halen. En omdat je niet uitgeschakeld kan worden zal dit het hele potje zo blijven. Daarom is Four Souls ook leuker met vier spelers.

Spelonderdelen

Laten we het nog even over de spelonderdelen hebben. Je raakt ze steeds aan, dus ze zijn best belangrijk. De doos ziet er best prima uit, maar de lengte is wel wat onhandig in mijn kast. Het steekt een beetje uit, wat mijn OCD prikkelt. Wel fijn is dat het ruimte heeft voor de eventuele uitbreidingen die je haalt. Een andere tegenvaller is de D6. Die rol je veel, dus het zou fijn zijn als het lekker aanvoelt. Helaas heeft het niet de geronde hoeken waar ik het eerder al eens over heb gehad, waardoor het een beetje neerploft op de tafel en misschien nog een enkele stuiter doet.

De muntjes zijn leuk. Ze zijn plastic in plaats van metaal, wat misschien een beetje teleurstelt. Maar ze hebben wel een leuke tekstuur, waardoor ze herkenbaar aanvoelen. Ook zijn ze oneffen, want past bij de imperfecte wereld van The Binding of Isaac. Op de kaarten is niet veel aan te merken. De finish kan beter, maar ze zijn dik genoeg dat ze niet slap aanvoelen.

Al met al stelt de kwaliteit van de spelonderdelen lichtelijk teleur. Veel kaartspellen schaf je voor een twintigje aan, maar Four Souls zal je toch minstens 35 en waarschijnlijk richting de 40 kosten. Voor een kaartspel van die prijs verwacht ik toch wel wat mooiers, of gewoon meer spel.

Alles op een rij

The Binding of Isaac: Four Souls is een prima spelletje dat leuk te spelen is met fans van de videogame. Als je de slapstick humor en hoge spanning van Take That spellen kan waarderen, dan zal je je met Four Souls prima vermaken. Tegelijkertijd zorgen de personagemechanieken ervoor dat dit nooit teveel uit de hand loopt, je hebt nog enige vorm van controle. Je hebt niet echt bordspelervaring nodig om het te spelen, al zal het spelregelboekje je in eerste instantie op andere gedachten zetten. Wel valt de kwaliteit van de speelstukken wat teleur ten opzichte van de toch wat hogere koopprijs.

Conclusie: 6,5

Gerelateerde berichten:

Parijs: De Lichtstad review: Geen Eifel mogelijk Mijn recent gekochte bordspellen Patchwork review – mijn favoriete spel