Ik ben een fan van Monster Hunter sinds Generations helemaal terug in 2015. Daarom probeer ik ook af en toe games in hetzelfde ‘genre’. Elke keer weer blijf ik een beetje teleurgesteld achter. Maar waarom is dat toch? En is het echt niet mogelijk om een goede game te maken in dit genre?
Een plekje in mijn hart
Het was een koude dag in 2008 toen we een schoolreisje naar Londen maakten. Een vriend van mij kocht Monster Hunter 2 op de PSP en de handheld werd even in mijn handen gedrukt. De mechanieken waren lastig onder de knie te krijgen, maar ik voelde dat er wat onder zat. De game sprak mij aan. Helaas waren mijn ouders niet zo van videogames, dus ik kon er pas mee aan de slag toen ik ging studeren. Toch bleef het me bij.
We maken een sprong in de tijd, helemaal naar 2015. Ondertussen was ik al een tijd aan de studie en ik hoorde dat er een Monster Hunter game naar de 3DS kwam. De naam deed wat met mij, dus ik nam een kijkje. Het concept leek ‘baasgevechten zonder poespas’ te zijn. Mooi, want wie heeft tijd voor die poespas? In plaats daarvan steek je je tijd in voorbereiden op een gevecht en je eigen skills. Deze games zijn top in je het gevoel geven dat je een professionele monsterjager bent. Wel speelde ik een beetje losjes, want ik had dingen te doen.
Onze laatste sprong is naar 2018. Ik schreef ondertussen voor NWTV en die vroegen mij of ik Monster Hunter World wilde reviewen. Ik herkende de titel en zei enthousiast ja. Dit is waar ik echt verliefd werd. Omdat ik de game moest reviewen, moest ik me er ook in verdiepen. En dat is wanneer deze games echt schijnen. De systemen zijn eigenlijk te complex om het er een beetje naast te spelen, maar als je erin zit, zit je er ook echt in. De serie had mijn hart gewonnen.
Eerste uitstapje
Mijn eerste uitstapje naar een game in het genre was nog voordat World uitkwam. Terwijl ik zat te wachten op het reviewexemplaar kwam Dauntless uit. Gemaakt door Epic Games (Fortnite), waardoor ik mijn twijfels had. Fortnite is vast geen slechte game, maar ik had er een hekel aan omdat ik tijdens mijn stage drie nieuwsberichten per dag over de game moest schrijven. Dus het kwam, licht gezegd, mijn neus uit.
Maar Dauntless was gratis, dus ik gaf het een kans. Mijn teleurstelling sloeg aardig gauw in. De game was oké, maar het miste iets. Ik liet het gauw links liggen.
Hetzelfde gebeurde met Toukiden Kiwami, God Eater 3 en Code Vein. Wanhoop begon toe te slaan. Was er dan niets dat in de buurt kan komen van het origineel? Ondertussen speelde ik Wild Hearts (niet te verwarren met de Wildheart uit Baldur’s Gate 3). Een prima game, maar het is er nog niet helemaal.
Laatste hoop
Wild Hearts speel ik met plezier. De verschillende wapens zijn ietwat simpeler dan ik gewend ben van de toch wel complexe movesets die je verwacht van Monster Hunter, maar daar wordt voor gecompenseerd met Fortnite-achtige bouwsystemen. En hoewel de de stijl erg anders is, zien de gebieden en vooral ook de monsters er prachtig uit. Bovendien combineert Wild Hearts mijn favoriete aspecten van de Longsword en Insect Glaive in de Bladed Wasagi. Die is ook nog eens een paraplu, waardoor ik me een coole versie van Mary Poppins voel.
Toch mist er nog iets. Her en der voelde ik het al, maar het kwam echt naar boven richting het derde hoofdstuk. Toen werd maar een tweetal nieuwe monsters geïntroduceerd. De rest was een variant op iets dat ik al gezien had. Dat was teleurstellend, want ik wil afwisselende uitdagingen aangaan. Monster Hunter gaat onder andere om het leren kennen van de verschillende vijanden en precies leren hoe je de uitdagingen moet aanpakken. Met maar een handjevol monsters wordt dat te gemakkelijk.
Niet dat Monster Hunter geen gebruik maakt van varianten. Ze komen alleen naast een aanzienlijk groter aanbod andere vijanden waar jij je mee mag meten. Niet gek, natuurlijk. De serie viert in maart hun 20e verjaardag! Deze backlog gebruiken ze om de nieuwere games steeds meer uit te breiden. Een voordeel dat de andere games simpelweg niet hebben.
De gewinterde jager
Wild Hearts slaagt er ook nog niet helemaal in om mij het gevoel te geven van een ervaren, gewinterde monsterjager. Ik voel me minder genoodzaakt om een wapen van binnen en van buiten te leren kennen, maar het zit hem vooral in de zwaktes van de monsters. Om precies te zijn, het gebrek daaraan.
In Monster Hunter kun je delen van een monster breken of afhakken. Deze kun je verzamelen, wat betekent dat je met meer loot naar huis gaat. Daarnaast verzwakt het een monster ook. Als je de voorpoten van Barrioth breekt, heeft hij aanzienlijk minder grip, waardoor hij soms uitglijdt na een stormaanval. En de lange staart is aanzienlijk minder gevaarlijk als je er een stukje af hakt.
In Wild Hearts kan dit ook, maar het effect is minder indrukwekkend. Ik heb slechts in enkele gevallen een verschil gemerkt in monstergedrag, nadat er een stuk afgebroken wordt. Ook visueel stelt het teleur. Omdat de staart van de Dreadclaw lijkt op takken van een bosje is het nauwelijks zichtbaar dat het ingekort is. Het is nog steeds een verzameling takken.
Als ik, daarentegen, de staart van Glavenus breek is er een heerlijk geluid en een animatie waarin het zwaardachtige ledemaat de lucht in schiet en met geweld zichzelf vastzet in de grond. Het gebroken blad van de zwaardstaart is niet alleen korter, het heeft barsten en het lijkt te splinteren. De eerder genoemde games laten je allemaal stukken van monsters afhakken en breken, maar ze schieten elk op dezelfde manier tekort.
Palico of Palino?
Wat ik ook mis zijn de metgezellen. Dat wil zeggen, ze zijn er wel. Maar ze lijken hun charme te missen. Ze kunnen niet op tegen de schattige en grappige Palico’s.
Ik denk niet dat andere games deze katachtige assistenten moeten nabootsen, verre van. Het moet passen bij de stijl en smaak van de game. Monster Hunter is uitbundig en raar. De gekke kathelpers passen erbij. Dat moet Wild Hearts niet nadoen. Maar de Tsukumo is letterlijk een bal. Het is BB-8, maar zonder persoonlijkheid. Dat kan toch beter? De game is zo verbonden met natuur en Japanse cultuur. Had het niet iets van een woudgeest kunnen zijn? Of misschien een nobele vos. Eventueel versterkt met technologie, omdat Wild Hearts gaat over de balans daartussen.
God Eater 3 en Code Vein geven je gewoon teamgenoten mee op pad. Die lijken op spelers, maar met slechte AI en vaak toch wel irritante persoonlijkheden. Een menselijke metgezel kan best, mits de personages interessant zijn. Dat was hier niet het geval. De Palico’s zijn verre van intelligent, maar het lijkt bij hun persoonlijkheid te passen. Dan ben ik bereid veel meer door de vingers te zien.
Hoop voor de toekomst
Betekent dit dat ik vind dat andere ontwikkelaars moeten stoppen met Monster Hunter games maken? Absoluut niet. Ik wil dat het Hunter genre tot leven komt. Om dat te doen moeten ontwikkelaars door blijven gaan.
Capcom heeft een groot voordeel ten opzichte van de rest. Ze hebben twee decennia aan ervaring en oude monsters om te gebruiken. De rest heeft dat simpelweg nog niet. Maar ze kunnen er wel komen. Als ze nieuwe monsters ontwikkelen voor volgende delen en de oude importeren kunnen ze hun collectie verdubbelen. Als ze de wapens en bijbehorende movesets polijsten en verbeteren komt het volgende deel er beter uit.
Vooral Wild Hearts komt in de buurt. Als ze van de lessen leren en het volgende deel verbeteren, of zelfs met een DLC komen vergelijkbaar met Iceborne of Sunbreak kan het een interessante Hunter worden met een eigen twist. Namelijk het bouwen. Voor je het weet is Monster Hunter de ‘klassieke’ Hunter game tussen een handjevol alternatieven die, hopelijk, op hun eigen manier iets toevoegen. Dat zorgt voor meer games voor ons en gezonde competitie die drijft tot verbetering en innovatie voor Capcom.
Ik verwacht niet dat het Hunter genre groot gaat worden. Daarvoor is het te niche. Maar ik denk wel dat er ruimte is om die niche nog wat uit te breiden. Die vriend in Londen heeft ondertussen Monster Hunter herontdekt en hij heeft zelfs wat andere vrienden meegesleept om het samen mee te spelen.
Nu de staart er nog aan zit
Dit is waarom er geen spellen zijn zoals Monster Hunter, maar ook waarom die er in de toekomst wel kunnen zijn. Hopelijk gebeurt dat ook. Ben jij een Hunter? Of vind je juist dat er wel een game is die tot zijn recht komt in dit genre? Laat het dan vooral weten in de comments.
Geef een reactie