Ultros review – Is het een (demonen)meisje?

Op werk moest ik toevallig een kort stukje schrijven over Ultros. Na wat research werd ik zelf wel benieuwd naar de game. Ik downloadde de demo, waarna ik besloot het spel te kopen en verder te spelen. Dus is het hoogtijd voor een review!

Wat is Ultros?

Na een crashlanding op een vreemde planeet ga jij op zoek naar een manier om naar huis te gaan. Er lijkt iets mis te zijn met deze plek, maar je kan er niet precies je vinger op leggen. Een mysterieuze geest vertelt je dat tijd zichzelf hier steeds herhaalt, en dat je de zeven shamanen moet doden om eruit los te breken. Maar is die geest wel te vertrouwen?

Ultros is een Metroidvania, waarin je langzaam maar zeker een mysterie ontrafelt. Elke keer dat je een shamaan doodt en terugkeert naar het hart van de planeet, begint tijd opnieuw. Maar er zijn kleine dingen anders. Sommige personages lijken nog vage herinneringen van jou te hebben, en zaden die je eeder geplant hebt zijn verder gegroeid om nieuwe paden te openen. En die shamaan, die is nog steeds dood. Je weet alleen niet of dat iets goeds is. Want misschien is die loop er voor een reden.

Elke cyclus begin je opnieuw, maar alles dat je hebt ontdekt staat nog steeds op de kaart. Bovendien groeien er dus planten, die nieuwe paden voor je openen. Zo kun je steeds dieper de planeet, of wat het dan ook is, in. Hopelijk vind je aan het einde wat antwoorden.

Houd jij van metroidvania’s, die zich langzaam maar zeker steeds meer blootgeven? Ben jij van een vreemde, maar mooie visuele stijl? Verlies jij jezelf graag in meeslepende muziek? Of ben je benieuwd wat de makers van Hotline Miami nu weer voor iets geks gemaakt hebben? Dan is deze review voor jou!

Metroidvania’s in de ruimte

Ultros is dus een Metroidvania. Dat is een platformer-genre waarin je gaandeweg upgrades vrijspeelt om blokkades die je eerder tegenhielden te omzeilen. Je zal dus veel terug moeten naar eerdere gebieden. Gelukkig geeft de kaart in grote lijnen aan waar je al geweest bent, en waar je misschien nog even vastliep. Zo verspil je niet uren aan plekken die je al ruim en breedt hebt uitgezocht.

Deze upgrades komen in meerdere vormen. Het robotje dat je vindt krijgt elke keer dat je een shamaan doodt een nieuwe vorm. In eerste instantie zorgt hij alleen voor je double jump, maar later kan hij je op specifieke plekken laten vliegen, gevaarlijke planten wegsnijden en nog veel meer.

Daarnaast heb je de eerdergenoemde planten. Je kan verschillende soorten planten vinden, die je in een tuin kan groeien. Die ontkiemt direct, en vaak kun je er meteen al een vrucht van oogsten. In sommige gevallen kun je er zelfs direct gebruik van maken om bijvoorbeeldnaar een hoger platform te klimmen. De echte verrassing komt in een latere cyclus. Dan is de plant volgroeid, waarna je er ineens veel meer mee kan doen.

Tenslotte heb je nog items die je skills in het rpg-achtige levelscherm laat bewaren. Die reset na elke loop, maar elke keer dat je zo’n item vindt, kun je er dus eentje meer vasthouden tussen loops. Deze vaardigheden helpen je weinig met ontoegankelijke plekken bereiken, maaar ze zorgen er wel voor dat je elke loop een tikkeltje sterker bent.

Nieuw leven

In de meeste Metroidvania’s ligt verkennen aan het hart. In Ultros heb je nog steeds een grote kaart die je langzaam in aan het vullen bent. Maar het is niet de focus. In plaats daarvan ligt het bij de planten.

Je hebt best een ruim aantal verschillende soorten, en waar je welke plant, kan best uitmaken. Zo breng je langzaam maar zeker leven naar de planeet. Niet dat die levensloos was, verre van! De levendige kleuren en vreemde wezens die rondlopen zijn haast niet anders te beschrijven dan psychedelisch. Het is een vreemde stijl, maar eentje waarvan de pracht haast niet te ontkennen is. Zelfs als het niet jouw smaak is, zal je er de charme wel van inzien. Het enige minpuntje, is dat je niet altijd goed kan zien wat achtergrond is, en wat niet.

Maar goed, de planten. Die blijven dus tussen loops in groeien, en daar ga jij goed gebruik van maken. Dit voelt in eerste instantie een beetje stressvol. Wat als je eentje groeit op een verkeerde plek? Ben je nu uren aan speeltijd kwijt? Nee, hoor. Het spel zorgt ervoor dat de eerste paar zaadjes die je plant kloppen, zodat je niet vast komt te zitten. Al gauw krijg je daarna de optie planten te ontwortelen en een ander zaadje in de grond te stoppen. Je krijgt zelfs de oude terug, dus je verliest helemaal niets! Tegelijkertijd vind je ook mest, waarmee je een plant direct groot kan maken. Zo verspil je geen tijd aan ‘verkeerde’ keuzes.

Van een gameplayperspectief is deze andere draai op een Metroidvania al bijzonder. In eerste instantie plant je gewoon wat zaadjes, en kijk je in latere loops wel wat je eraan hebt. Het brengt een zekere nieuwsgierigheid waarvan ik dacht dat Metroidvania’s het niet echt nodig hebben. Ze gaan immers al over verkennen. Toch vond ik het zeker verrijkend. Thematisch is het eigenlijk nog bijzonderder. In jouw zoektocht naar vrijheid, ben je nieuw leven aan het versprijden. Dit blijft niet alleen bij de zaden en plantjes. Ook monsters kun je eten voeren, waarna ze ineens niet meer vijandig zijn, en zelfs behulpzame dingen voor je doen. Zeker van de makers van de ultragewelddadige Hotline Miami komt dit als een aangename verrassing.

Genade en geweld

Maar dat voeren, dat kun je aan het begin nog niet. In eerste instantie zul je de monsters op je pad moeten doden. Als ze je zien, vallen ze je namelijk direct aan. En hoewel je weg kan rennen, is het zeker waardevol om ze van kant te maken. Je oogst ze dan namelijk voor eten, wat je kan gebruiken om sterker te worden.

Misschien komt het door de focus op het brengen van nieuw leven, maar het vechten is waar Ultros het meest tekort schiet. Dat is jammer, want uiteindelijk is vechten toch het voornaamste dat je doet. Ik zou het niet slecht noemen, maar er is wat weinig diepgang. Dit is ondanks het feit dat je aanvallen en technieken afwisselen aangemoedigd wordt, omdat je dan betere beloningen krijgen als je een monster doodt.

De gevechten zijn namelijk niet zozeer een interessante puzzel om uit te zoeken hoe je er het meeste uit kan halen. Het voelt eerder als een checklist waarbij je soms even na moet denken of je deze specifieke aanval al een keer gebruikt hebt. Bovendien maakt het, zeker later, erg weinig uit dat je niet de beste beloningen krijgt. Zelfs de baasgevechten zijn niet bijzonder uitdagend.

In een zeker opzicht is dat ook wel iets goeds. Je hebt namelijk geen drankjes of stims om jezelf mee te healen. In plaats daarvan gebruik je eten. Dat wil je alleen niet, want dat eten is ook wat je omzet in XP om te levelen. Elke keer dat je healt, offer je dus wat kracht in de toekomst op. Als gevolg ging ik vaak liever dood om het gevecht opnieuw te proberen als ik een beetje worstelde met een baas, dan dat ik iets opeet.

Het verhaal van Ultros

Waar Ultros veel beter in is, is in het verhaal. De mysterieuze wereld is meeslepend. De reden dat ik elke cyclus weer verder speelde, is omdat ik meer wou weten over deze vreemde wereld.

Dat komt deels door de vormgeving en de muziek. De game is mooi, dat had ik al gezegd. De muziek mag er ook zeker wezen. Het voelt Boeddistisch, wat past bij de thema’s van Ultros. De game draait namelijk om mentale gezondheid, karma en de levenscyclus.

Negatieve gedachten spelen een belangrijke rol in het verhaal. De shamanen absorberen die, en lijken er iets mee te doen. Deze negatieve gedachten lijken ook de bron te zijn van de agressie van de monsters. Daarom is het eigenlijk beter om ze vriendschap aan te bieden, in plaats van ze als gevaar te zien en te doden.

Maar die voordelen, die komen niet direct. Als je een monster voert, dan zal je daar in latere cycli pas de vruchten van plukken. Op de korte termijn kan je ze beter wel van kant maken, zodat je eten van ze oogst om sterker te worden. Deze afweging is de kern van Ultros. Het is ook geen toeval dat ik steeds zei dat je de shamanen ‘dood’, niet verslaat. Zij verzetten zich niet, en zijn afhankelijk van jouw genade. Jij krijgt alleen (in eerste instantie) geen alternatief aangeboden. Dus wat doe je?

Conclusie

Ultros doet een hoop goed. De prachtige visuele stijl, heerlijke muziek, het mysterieuze verhaal. Deze aspecten zijn allemaal top. Alleen het vechten is wat minder. Het is daarom erg jammer dat dit het voornaamste is dat je doet. De game is nog steeds het spelen waard, maar het verliest hier wel een hoop punten op.

Speel Ultros nu op PlayStation 4/5, Nintendo Switch of pc. Voor deze review speelde ik op pc.

Oordeel: 7,5

Gerelateerde berichten:

Sifu review – Do I know Kung Fu? Metaphor: ReFantazio review: Fantasy Persona Shadowrun Hong Kong review – Science fantasy