Tunic review – een vosje in een vestje

Tunic is deze maand gratis op PS+. Als je de service hebt raad ik je aan dat je het nog even gauw oppikt. Ik heb hetzelfde gedaan, en greep meteen de kans om er een review over te schrijven. Hier zijn mijn gedachten over de game met het vosje.

Een vosje verdwaald

In Tunic speel je als ‘de held’, al weet je nog niet waarom je die titel hebt. Je bent gestrand, verdwaald en verward. Je vindt her en der borden, maar de woorden zijn je vreemd. Je vindt een stok om jezelf mee te verdedigen en gaat op pad.

Al gauw vind je een bladzijde van een handleiding. Je weet wel, de dingen die vroeger in de dozen bij je games zaten. Als je gamede voor de jaren 2010 heb je daar misschien nog wel wat nostalgische gevoelens voor.

Tunic ziet er schattig uit, maar er rust een moeilijke game en een diep mysterie onder dat knuffelige oppervlakte. Het is een game die niet bang is je handje volledig los te laten en te zeggen: “Zoek het zelf maar uit.” Wil jij uitgedaagd worden, en vind je het leuk als het verhaal indirect aan je verteld wordt door de omgeving? Dan is deze game het proberen waard. Mocht het bonuspunten krijgen voor een schattig uiterlijk, dan zit je helemaal goed.

Je eigen weg vinden

Tunic is een open wereld game die je echt je eigen pad laat volgen. Het laat je verdwalen en het draad helemaal kwijtraken. Je handje wordt niet alleen losgelaten, de persoon die je vasthield is nergens meer te bekennen.

Dit is behoorlijk bevrijdend. Niemand vertelt mij wat te doen, dus doe ik wat ik wil. Ik ga waar mijn vossenneusje mij naartoe leidt en ontdek zodoende een hoop geheimen. Verkennen is heerlijk. Gaandeweg vind je dingen die je vooruit helpen, dus de volgorde maakt niet altijd uit.

Deze vrijheid wordt wel tot in het extreme genomen. Veel hints worden gegeven door de omgeving, dus als je je kopje er niet bij hebt kijk je er dan overheen. Dat is niet erg als het een leuke bonus is, maar het is een stuk minder als je het absoluut nodig hebt. Zo zat ik op een gegeven moment een beetje vast omdat ik de grapple hook (of Tunics variant daarop) maar niet kon vinden. Wat bleek? Het zat in een grot waar ik wel mijn neus in had gestoken, maar besloot later terug te komen en ‘later’ dacht dat ik het al helemaal had uitgepluisd.

Dat was dus een beetje mijn eigen schuld, maar het is ook gewoon de aard van de game. Het is niet iets dat te fiksen is, want dan moeten ze je handje weer vasthouden. Het wijst dus vooral naar een type game waar je van moet houden.

Met zwaard (of stok) in hand

Vanaf het moment dat je een stok in handen krijgt weet je als speler al dat je jezelf moet gaan verdedigen. Een van de eerste pagina’s die je vindt legt uit dat je kan rollen om aanvallen te vermijden. Het vertelt je zelfs waar in de animatie van de rol je veilig bent.

Jazeker, je zal moeten iFrame dodgen. Ontwijk aanvallen door er doorheen te rollen, val aan wanneer het veilig is. Rollen kost bovendien stamina, en dat krijg je niet terug tijdens het aanvallen. Dus zal je strategisch te werk moeten gaan. Als je stamina op is raken aanvallen je veel harder tot het weer helemaal terug is, dus wees voorzichtig.

Gelukkig heb je ook een schild om aanvallen mee af te weren of zelfs te parreren. Tegen een groot gedeelte van de normale vijanden is dit gemakkelijker, en meer dan genoeg. Maar tijdens baasgevechten zal je de schone kunst van de rol moeten leren. Dat parreren werkt overigens niet lekker. De animatie duurt bijna twee seconden en alleen in een specifiek gedeelte daarvan weer je de aanval af. Ik gebruikte het alleen tegen vijanden waar je het absoluut nodig had.

Deze dynamische gameplay is erg lekker. Zelfs zwakkere vijanden kunnen korte metten met je maken als je niet oplet, ze zijn gewoon gemakkelijker te ontwijken en vallen minder vaak aan. Dus blijft de game spannend. Tunic voelt gauw aan als de schattige, metroidvania versie van Dark Souls.

Tunic en Truenic en Tuneic

Het lijkt misschien alsof ik mijn verstand een beetje ben verloren met deze titel, maar het zijn echte termen. Nou ja, Tuneic is bedacht door de fans, maar het is gemakkelijk als verwijspunt.

Aan het hart van Tunic liggen de mysteries. Veel vaardigheden die je leert kon je eigenlijk al vanaf het begin, je had alleen de bladzijde die het aan je uitlegde nog niet gevonden. Of het stond ergens op een bordje, maar je had de context nog niet om het te ontcijferen.

Die rare tekens die je overal ziet zijn namelijk niet willekeurige scribbles. Het zijn woorden in Truenic. Deze taal kun je ontcijferen als je goed oplet. Sterker nog, de ‘gesproken’ versie is verweven door de muziek. Fans noemen het ‘tuneic’. Ook die kun je ontrafelen om geheimen te onthullen.

Als gevolg heeft Tunic een toegewijde fanbase die uren met elkaar discusseren over de vele geheimen van de game. En er is een hoop! Er zijn zelfs nog geheimen die nog niet helemaal zijn uitgepluisd. Het geeft de game een zekere, mysterieuze aard die ik persoonlijk heerlijk vind. Het is verbazinkwekkend hoe een game zo bomvol met leuke raadseltjes grotendeels is gemaakt door één persoon. Zo zie je maar weer dat AAA-games niet indiegames moeten opslokken.

Heb je trouwens geen zin om je te verdiepen in de lore van de game? Geen probleem. Je kan Tunic prima uitspelen zonder er helemaal in te duiken. Het is gewoon een extra laag die een spelers als ik echt wel kunnen waarderen. Als je het goede einde wil bereiken zal je de ‘golden path’ uit moeten vogelen, maar dat is een leuke reis op zichzelf die je ook met internet op kan lossen als je geen zin hebt.

Kort en krachtig

De speelduur van Tunic is ook goed te doen. Perfect, zou ik haast zeggen. Na een uur of twaalf had ik zowel het slechte als het goede einde bereikt. Het was ook rondom die tijd dat ik er een beetje op uit was gekeken.

Er is echt nog wel meer te doen. Er is ook nog een geheim einde, waar je wat extra werk in moet steken. Op dat punt zat ik liever in de wiki en de YouTube video’s over de verborgen geheimen. Maar als je nog niet genoeg hebt van de gameplay kan je daar absoluut mee bezig gaan.

Zeker voor een reviewer als ik is die speelduur fantastisch. Het laat mij genoeg tijd om aan andere projecten te werken. Ook doet Tunic iets magisch: het slokt je op terwijl je ermee bezig bent, maar ik was ook absoluut in staat even een korte sessie tussendoor te doen. Hoe het dat voor mekaar krijgt durf ik niet eens te raden.

Lang verhaal kort, ik ben blij dat Tunic van kortere duur is. Er zijn genoeg lange games, laat mij maar even mijn tijd nemen in iets dat ik binnen een weekje heb uitgespeeld.

Conclusie

Tunic valt onder de metroidvania toppers die absoluut je tijd waard is. Het mag zich trots in het lijstje zetten, naast Death’s Door, Ori en zelfs Hollow Knight. Het enige échte minpunt is het parreren, waar ik dus met mijn vingers afbleef. En je moet er wel oké mee zijn soms vast te komen, of even googlen om het uit te zoeken. Maar het mysterie en de gameplay maken dat meer dan goed.

Speel Tunic nu op pc, PlayStation 4/5, Xbox One/Series of Nintendo Switch. Voor deze review speelde ik op de PS5.

Oordeel: 8,5

Gerelateerde berichten:

Invincible Presents Atom Eve review – geen rib uit je lijf Ravenswatch (p)review – Raven review Oxenfree 2 review – De tweede golf