Het is ondertussen bijna een jaar geleden dat ik voor XGN een review van The King’s Dilemma schreef. Toen moest ik er uiteraard het asteriskje bij aanleveren dat ik in de twee weken die ik kreeg het spel niet uit kon spelen. Nu is het eindelijk gelukt en ik wil het er graag over hebben.
Ik druk jullie wel even op het hart dat dit niet een review is, maar een terugblik. Ik ga het hebben over spoilers. Dus als je The King’s Dilemma nog niet hebt gespeeld hebt, maar wel wil beleven wil je misschien afhaken na ‘een hechte groep, met dankbaarheid’. Dan kom je over een jaartje maar weer terug!
Een blik vooruit
Voor degenen die mijn originele review niet hebben gelezen, ik vind The King’s Dilemma erg goed. Die mening is nauwelijks veranderd. We hebben het hele spel met zijn vieren doorgespeeld en hebben van begin tot einde genoten.
Ik kijk daarom ook flink vooruit naar de opvolger, The Queen’s Dilemma. Die kunnen we eind dit jaar verwachten. Giorgio en Giolia hebben uitstekend werk geleverd met het origineel en ik weet zeker dat ze er wat moois van kunnen maken met het vervolg.
Ik ben ook benieuwd hoe de dynamiek verandert met de verandering van perspectief. The King’s Dilemma speelt namelijk over meerdere generaties, waarin jij steeds een nieuw lid van jouw huis en familie representeert. Het vervolg, daarentegen, focust op een enkele koningin. En jij bent een enkel persoon die het hele spel door hetzelfde blijft. Deze verandering zet de focus veel meer op de korte termijn.
Een hechte groep, met dankbaarheid
Ik heb het al eens gehad over hoe gamen een belangrijk stuk gereedschap is om in contact te blijven met mijn vrienden. The King’s Dilemma vervulde een vergelijkbare functie. Maar dan met andere vrienden.
We kwamen eens per maand samen. Het is natuurlijk wat moeilijker om iedereen fysiek bij elkaar te trommelen dan om online af te spreken, zoals we dat doen met Divinity 2. Maar als we dan bij elkaar zijn maken we er ook meer een momentje van. We kletsen bij over wat we onderhand hebben meegemaakt in ons leven. Ik had het de laatste tijd vooral over D en A Games, maar ik zweer dat er ook andere dingen gebeuren in mijn leven!
Voor twee van die vrienden was The King’s Dilemma zelfs een beetje een heropleving. Ik ken ze van de studie, maar we zijn ook al een tijdje klaar. En zoals het leven dat doet zijn we een beetje uit elkaar gedreven. Een legacy bordspel en het feit dat ik er één moest reviewen was het perfecte excuus om weer naar elkaar toe te zwemmen. En daarvoor ben ik de makers dankbaar.
Een middeleeuwse rollercoaster
Wat me vooral bijstaat van het jaar dat we The King’s Dilemma hebben gespeeld, is de rollercoaster die we meemaakten. Onze keuzes stuurden ons alle kanten op.
We hebben slavernij weer teruggebracht, later afgeschaft en zijn vervolgens een soort gedoogbeleid begonnen. We hebben Ashers opgesloten ‘voor hun eigen veiligheid’, hen beschermd om gebruik te maken van hun psychische krachten en vervolgd om hun gewelddadige neigingen.
Mijn huis wil eigenlijk de schurk zijn van het verhaal, maar daar had ik het zwaar mee. Het koninkrijk moet vallen, mits het volk daar niet onder hoeft te lijden. Al gauw concludeerde ik dat dit meestal betekende dat ik een barmhartige goedzak werd die steeds het beste voor heeft. Want wat goed is voor het volk is meestal ook goed voor het koninkrijk. Ik heb twee potjes lang kwade daden omarmd, maar heb het uiteindelijk toch opgegeven. Dan maar vrede. Dan maar genade.
De laatste telling
De grootste verrassing was de puntentelling aan het einde. Ik was op dat moment aan het winnen. Maar als de juiste spelers op de juiste manier gingen samenwerken, konden ze het koninkrijk ten val brengen. De koninklijke familie liet mij volledig koud, maar het volk zou ik verdedigen. En ik kreeg niet het gevoel dat de dageraad beter was dan wat we al hadden. Sterker nog, het ging best goed met ons land.
Dus besloot ik niet voor de winst te gaan, maar voor het verdedigen van het rijk. Voor het geval iemand de boel ten val probeerde te brengen. En één van mijn tegenstanders wist daar perfect misbruik van te maken. Met een laatste inhaalslag kon hij met een enkel punt verschil de winst claimen. Nu is Vrachtwagen Maersk de nieuwe koning. Goed, het is beter dan de familie waar ik al een hekel aan had.
Even overwoog ik om, na het overleg met mijn metgezel, er toch van uit te gaan dat het goed ging en haar te verraden voor punten. Maar met alle messen in ruggen en bloed aan mijn handen kon ik het niet meer over mijn hart verkrijgen. Ik kruiste, openlijk, de beloofde keuzes af op het kaartje en we gingen tevreden terug naar de vergadertafel.
Wat een krachtig moment was het ook toen The King’s Dilemma ons vertelde dat we geheime meetings mochten houden. Ineens werden er wantrouwende ogen naar elkaar geworpen en werden er geheimzinnige allianties gevormd. Het geldmechaniek om iemand te dwingen hun belofte na te komen in ruil voor een gulle donatie was hier niet mogelijk, dus de spanning bleef. Dat was wel een grote verandering.
Metamomenten
Soms brak het spel de vierde muur en staarde het ons ineens recht aan. Twee maal bleek de koning door te hebben dat hij in de Matrix woont. Hij leek door te hebben dat wij spelers zijn, die zijn dilemma’s als vermaak beleven.
Dat is even schrikken en een beetje griezelig. Ik weet alleen niet of het echt paste bij de beleving. We hadden er natuurlijk even een leuk momentje mee, waarbij we in ieder geval overwogen om te doen alsof we NPC’s zijn die gewoon de regels van het boekje volgen. Maar heeft Ankist echt een metaverhaal nodig waarbij het slechts een illusie is die wordt bespeeld door een paar mensen die plezier willen beleven?
Daar heb ik nog steeds niet helemaal antwoord op. Een leuk moment in ruil voor een geheel dat net ietsje zwakker is. Of niet eens echt zwakker, er komt gewoon een extra laag bij die niet echt iets doet met het verhaal of hoe wij het spel, de wereld of onszelf zagen. Aan de andere kant, soms is een leuk moment gewoon een leuk moment. En misschien moet ik me daar gewoon bij neerleggen. Als journalist en criticus zeik je soms gewoon om te zeiken. Dus dat moet ik maar accepteren.
Onbehaalde doelen
Waar ik nog het meest bitter om ben, is dat ik het persoonlijke doel van mijn huis niet heb bereikt. Toen het relevante dilemma werd onthuld, wist ik al dat het niet ging gebeuren.
Om de koning te vervloeken moest ik er namelijk voor zorgen dat de groep een puzzel niet oplost. Probeer hen daar maar eens van te overtuigen. In plaats van overtuigen kon ik natuurlijk ook de puzzel voor de rest oplossen en hen op het verkeerde been zetten. Maar daarvoor moet ik slimmer zijn dan drie hoofden die samenwerken en hen dan nog eens subtiel op het verkeerde spoor zetten. En dat allemaal terwijl ze eigenlijk al weten dat ik niet wil dat ze het halen.
Bovendien is een puzzel oplossen ook gewoon leuk om te doen. Dus ik puzzelde lekker mee. En, toegegeven, ik vond de oplossing een hele vijf seconden voordat zij het hadden. Daar moet ik het dan maar mee doen. Dan blijft het maar in mijn achterhoofd spoken dat ik het spel uiteindelijk met een enkel punt verloor, terwijl mijn doel er twee opleverde!
Een conclusief einde
Voor twee van mijn medespelers was dit het eerste legacy spel dat ze hebben gespeeld. En ze waren onder de indruk, want we zijn meteen gaan kijken naar opvolgers. The Queen’s Dilemma komt pas uit in de winter, maar die willen we wel alvast backen. Tot dan gaan we het doen met Pandemic Legacy, Betrayal Legacy, My City, Charterstone of Clank! Legacy. Als jullie eentje daarvan het beste vinden, of als je een beter alternatief hebt, dan horen we dat graag in de comments.
Geef een reactie