Ik ben een fan van bordspellen. Dat wisten jullie vast al, anders had ik deze site nooit opgezet. Ik verzamel spellen die me interessant lijken en bewaar alleen een zorgvuldig samengestelde selectie. Er zitten best wat complexe beestjes tussen. Dus waarom is het dat dexterity game Hibachi het meest op tafel komt?
Er met de neus naar kijken
Hibachi is een dexterity game. Dat houdt in dat minstens een deel van het spel iets met snelheid of behendigheid te maken heeft. In het geval van Hibachi moet je pokerchips gooien om dingen te kopen. De strategie in het spel is vaak niet zo moeilijk, maar de uitvoering is een heel ander verhaal. Het kan namelijk best uitdagend zijn om precies de juiste hoeveelheid kracht te geven. Teveel of te weinig en je mist je doel. Dan heb je nog de chips van je tegenstander die in de weg liggen, of die je juist van een plek af wil stoten terwijl jij ook nog goed landt.
Bordspelpuristen kijken vaak flink neer op dexterity games. Dit komt deels doordat ze strategisch vaak minder complex zijn en deels doordat ze zichzelf te serieus nemen om iets raars als ‘dingen gooien’ te doen. Toen ik een vriend vertelde dat ik Hibachi kocht “omdat ik nog geen dex game in mijn verzameling had” werd ik neerbuigend aangekeken en kreeg ik het weerwoord: “Ik zou niet weten waarom je dat zou willen.”
Natuurlijk snap ik ergens wel waar die vriend vandaan komt. Bordspellen hebben decennia lang het imago gehad dat ze een van de volgende twee dingen zijn: een abstract en puur strategisch spel zoals schaken, of een waardeloze kanssimulator zoals Ganzenbord. Het soort spel dat je met tegenzin met je familie speelt. Het heeft lang geduurd voor dit imago een beetje afgeschud werd, waardoor je als fan misschien denkt dat een ‘dom’ spelletje als Hibachi gevaarlijk is. Het bevestigt het beeld dat bordspellen alleen voor hele saaie mensen of kinderen zijn. Of volwassenen die weigeren op te groeien.
Waar spelen we voor?
Maar ergens is het ook een dubbele standaard. De meeste fanatiekelingen die ik ken zweren ‘domme’ spellen af, maar aanbidden complexe simulaties waar je een hele dag aan moet besteden. Als je “Twilight Imperium” zegt gaan ze kwijlen en misschien zelfs wel schuimbekken. Is dit niet een dubbele standaard? Hebben we nu niet één cliché afgezworen om heviger op het ander te focussen?
Hibachi is leuk. Iedereen rondom de tafel heeft het naar hun zin, of je nou aan de beurt bent of niet. Het is cool als iemand drie fiches van hun plek weet te stoten en ook nog eens op de goede plek landt. Het is grappig als je volledig faalt in een simpele worp en jouw chip zo het bord af stuitert. Hierdoor zijn beurten spannend en voelt iedereen zich erbij betrokken. En laten we even eerlijk wezen, waarom spelen we nou bordspellen? Juist, omdat we iets leuks willen doen.
Bovendien is Hibachi gemakkelijk om uit te leggen en snappen zelfs mensen die nog nooit een bordspel aangeraakt hebben waarom ze het leuk zouden vinden. Niet al mijn vrienden zijn bordspelfans, dus het is veel gemakkelijker om dit spel naar de tafel te krijgen dan bijvoorbeeld Arnak.
Geen kansspel
Bovendien zijn dexterity games helemaal geen kansspellen. In tegendeel, als je faalt is dat je eigen schuld. Niet dat er geen willekeur is. De recepten die bepalen welke ingrediënten je nodig hebt en de ingredienten die op dat moment beschikbaar zijn worden bepaald door geschudde kaarten. Maar daar kan je altijd wel wat van maken. De reden dat je niet genoeg hebt om iets te koken ligt daar niet aan, het komt doordat je een paar keer teveel mis hebt gegooid. Of je bent onvoorzichtig geweest met je geld.
Hibachi is namelijk ook een spel waarin je blind biedt en bluft. Aan het einde van de ronde wordt onthuld wat de waarde van elke chip op het bord is door ze om te draaien. Als jouw fiche een hogere waarde heeft, mag je eerst kopen. Handig, want de voorraad is beperkt. Maar je moet ook meer betalen. En je zult gauw merken dat het geld snel op gaat.
Proberen in te schatten wat je tegenstanders gebruikten en daar net boven zitten, of ze juist uitlokken om veel te veel te spenderen is een belangrijk onderdeel van het spel. Het zijn people person skills waar je naar op zoek bent.
Sport is ook een dexterity game
We hebben vastgesteld dat bordspelfans neerkijken op dexterity games. Maar daar blijft het niet bij. Buiten deze niche is de publieke opinie over dit soort spellen nog slechter dan de rest. Nog slechter dan Monopoly! Het lijkt veel op spelen en dat kan écht niet meer als je volwassen bent.
Naast dat niets kinderachtiger is dan dingen wel of niet doen omdat ze wel of niet als voor volwassenen worden gezien, is er een heel groot assortiment dexterity games dat uit gemak maar even vergeten wordt: sport. Vooral balsporten, zoals Nederlands geliefde voetbal, zijn eigenlijk gewoon dexterity games. En in ons land wordt weinig serieuzer genomen! Vriendschappen eindigen omdat je fan bent van de verkeerde club. Ik weet overigens nog steeds niet welke dat is, dus ik hou me strategisch buiten die discussies.
Het doel is namelijk hetzelfde. Je hebt een object dat je op een bepaalde plek probeert te krijgen en andere spelers proberen je te hinderen (of te helpen). Of je nou een pokerchip gooit of een bal trapt, dat maakt niet echt uit. Dus dat neerbuigende mag best wel wat ingetoomd worden.
Makkelijk om te verliezen
Stel je even voor: je hebt nog nooit een bordspel gespeeld, maar je wil het een keer proberen. Je belt Merel op, want zij is een geharde bordspelveteraan die altijd aan het proberen is nieuwe zieltjes te winnen. Ze legt het spel aan je uit en jullie gaan aan de slag. Vervolgens drukt ze je genadeloos de grond in. Zou jij dan vaker willen spelen?
Sommigen zouden ja zeggen, maar voor de meerderheid is het niet zo. Als de persoon aan de andere kant is het daarom beter je in te houden en te focussen op het helpen van je onervaren tegenstanders. Je hoeft hen niet te laten winnen, maar geef hen een kans. Het kan alleen wel een demper op jouw speelplezier zetten als jij keuzes maakt waarvan je weet dat ze niet goed zijn, zodat de rest je bij kan houden. En als je medespelers door hebben wat je aan het doen bent, zijn ze ook niet blij.
Met Hibachi is dit een stuk gemakkelijker. Je hoeft namelijk niet opzettelijk te missen als je in plaats daarvan moeilijkere dingen probeert. Die broccoli scoren lukt wel, maar kan je het ook terwijl je iemand van de garnalen stoot? Nu gaan er vaker dingen mis, maar je probeert trickshots die je normaal niet zou riskeren. Iedereen heeft het naar zijn zin!
Daarom dus
Dexterity games nemen zichzelf niet te serieus, maar dat is juist goed. Het maakt ze gemakkelijk om te benaderen. Zo breng je nieuwe spelers in je hobby! Bovendien zijn ze hartstikke spannend. Daarom wordt Hibachi bij mij thuis het meest naar de tafel gebracht.
Geef een reactie