Eens in de zoveel tijd komen wat oud collega’s en ik samen om lekker uit eten te gaan. Deze keer besloten we er wat speciaals van te maken: We gingen naar de Karma Kebab om reusachtige arcadespellen te spelen! Die hebben een hele opstelling gemaakt in samenwerking met Games XL. Daar moet ik natuurlijk ook een stukje over schrijven. Waar dat is gebleven? Nou, hier dus.
Een miserabel tripje
Hoewel ik zeker vooruit keek naar de avond, begon die een stuk minder. Na een lange werkdag moest ik in rap tempo de fiets op om de trein te halen. Ik moest er zo vroeg mogelijk zijn zodat we genoeg tijd hadden en het niet te laat werd. Op het station bleek dat ik beter de bus kon pakken, dan was ik er tien minuutjes eerder. Goed nieuws, want ik zou sowieso als laatste aankomen.
In de bus werd ik er even goed aan herinnerd waarom ik ze zoveel mogelijk vermijd. Mijn wagenziekte kan ik negeren als het een tripje is van Rotterdam Centraal naar Beukelsdijk (bestaat die route? Ik heb maar twee busstops in Rotterdam gegoogled), maar van Rotterdam naar Utrecht is een heel ander verhaal. Al gauw voelde ik mij ziek, zwak maar vooral misselijk.
Er is altijd meer slecht nieuws! De bus was vertraagd, ik zat een minuutje of twintig langer in het ov. Dat betekende dat ik beter de trein had kunnen pakken. Plus, ik moest nu echt focussen op de weg om me een beetje oké te voelen. Ik stuurde een berichtje naar mijn vrienden dat ze mijn jalapeño poppers maar beter konden cancellen.
Eenmaal op locatie bleek het eten ook laat te zijn. Jazeker! Ik had me voor niets gehaast. Gelukkig kon ik nu wel rustig zitten en bijkletsen met wat vrienden die ik toch al een paar maanden niet (echt) gesproken had. Eentje heeft een huis gekocht! Op een dag doe ik dat ook. Waarschijnlijk kort voor, of zelfs al tijdens mijn pensioen. Het eten smaakte trouwens best prima, dus dat is ook mooi meegenomen. Ik had de loaded fries, en at ook mee aan iemands loaded hummus. Jammie!
Een stempelkaart
Toen was het eindelijk tijd om daadwerkelijk de arcadespellen te ontdekken. We kregen allemaal een stempelkaart en geen uitleg waar het voor was. Krijgen we een prijs als de kaart vol is, of mogen we dan juist niet meer spelen? Het werd nog verwarrender toen een werknemer vroeg of we stempels wouden bij het eerste spel. “Ja!” riep ik enthousiast. Helaas bleek het laatste waar te zijn: een volle stempelkaart betekent dat je niet meer attracties in mag.
Na een korte scan van de arcadespellen die beschikbaar waren, besloten wij onze weg te maken naar Pump To Jump. Dat doe je namelijk met zijn vieren, en er was ook geen rij. Drie van ons moesten het spel vullen met lucht via de fietspompen, terwijl een vierde ‘whack-a-mole’ speelt door op platformen te stampen.
Bij nader inzien was dit niet de beste plek om te beginnen. Voor de renner was het geen probleem, maar de pompers waren bekaf. En we moesten nog zeven spellen spelen voor die stempelkaart! Tenminste, dat dachten we toen nog. Gelukkig was hier rekening mee gehouden, want er waren overal bankjes om even op bij te komen. Ik sport al jaren alleen als ik gedwongen word, en eet bovendien wat ik wil. Wat wil ik eten? Teveel, dat is wat.
Na een paar rondjes waarbij we wisselden van rol was het tijd voor het volgende spel: Do-It. Dat is een soort Bop It, maar dan neemt iedereen één van de acties voor hun rekening. Daarnaast moest het ook soort van op het ritme.
We vermaakten ons met deze arcadespellen, maar beiden waren eigenlijk niet super. Pump To Jump was het leukst, maar alleen voor de renner. De pompers pompen gewoon zoveel mogelijk lucht door een fietspomp. Er zat verder niets achter. En wat Do-It betreft, die is waarschijnlijk leuker in een minder volle ruimte. We moesten namelijk flink goed luisteren om de bevelen te horen. Ook waren er zeker momenten waar we het absoluut goed deden, maar onze acties niet geregistreerd werden.
Split the party
We deden nog één groepsactiviteit samen: Mow! Dit is eigenlijk gewoon een lijnpuzzel die je vast wel eens hebt gespeeld op je mobiel. Je moet alle basissen met elkaar verbinden met een lijn, maar de lijnen mogen elkaar niet kruisen. Deze lijnen trok je nu met een grasmaaier in plaats van met je vinger. De echte twist was eigenlijk dat je de puzzel niet alleen oplost, maar naar elkaar staat te schreeuwen.
Het was op dit punt waar we de groep opbraken. De arcadespellen konden maximaal met vier, veel met minder. Wij waren met zijn zessen. Bovendien hadden we niet allemaal zin in dezelfde spellen. Dus splitsten Thomas en ik af van de rest.
We maakten onze weg naar Duck Hunt XL. Die zag er lekker iconisch uit, met de bekende hond, eend en zelfs een vuurwapen gemodelleerd naar de originele light gun. Ik schoot een hele eend meer dan Thomas neer, wat mij natuurlijk de grote winnaar maakt.
Hier kwam het evenement wat mij betreft iets meer tot leven. Het chaotische geschreeuw is precies wat ik geinig vind in stressvolle coöp-games zoals Overcooked. Duck Hunt voelde niet bijster accuraat, maar dat maakte niet zoveel uit. Het was goed genoeg voor wat het was, en de presentatie was top.
Een actief dagje
Vanaf hier ben ik de draad kwijt van wanneer we wat speelden, en ik zal jullie ook niet vervelen met minireviews van elk spel dat we speelden. Dus laat ik even focussen op de highlights. Thomas en ik maakten onze competitie volledig in met Physical Pong. Die zou ik nog wel een keer willen spelen. Ook kwam de groep nog een keer samen om Memory XL te spelen. De timer maakt dat je 1000% meer in paniek bent, dus dat is altijd leuk.
En luister, ik zei al dat ik te weinig beweeg. Om te sporten heb ik echt een excuus nodig. Deze arcadespellen waren in essentie gewoon dexterityspellen, dat hielp. Sporten natuurlijk ook, maar daar zit je dan aan vast. Bovendien moet ik alles regelen als ik zin heb in een potje basketbal. Ook was het een reden om even weer te hangen met leuke mensen. Wat wil je nog meer?
Richting het einde hadden we al uitgevogeld waar de stempels voor waren. Het maakte eigenlijk niet echt uit, want rond de zevende stempel waren de meesten van ons tegen het einde van onze Latijnen. De oude mannen onder ons hadden geen energie meer, en zelfs de jongeren onder ons hadden het al wel gezien. Dus was die achtste stempel ook meteen het teken om af te sluiten.
Natuurlijk maakten we nog wel wat (slecht gecoördineerde) groepsfoto’s als aandenken. De rest was met OV-fiets aangekomen, dus ik stapte op de trappers en ging met iemand achterop naar Utrecht CS. De terugweg deed ik lekker weer met de trein!
Een leuke avond
Waren de arcadespellen het waard? Absoluut! We hadden een leuke avond met zijn allen, en een beetje lichaamsbeweging is goed voor me. Het is ook geinig om te zien hoe de bekende spellen zijn omgezet. De kwaliteit van de spellen lag in veel gevallen wat aan de lage kant, maar omdat we niet de intentie hadden ze vaker te spelen is dat niet zo erg.
Wil jij ook de arcadespellen van Games XL meemaken in de Karma Kebab? Dan moet je er snel bij zijn, je hebt tot en met 2 maart om los te gaan. Dit artikel is niet gesponsord.
Geef een reactie