Shadowrun Hong Kong review – Science fantasy

In het verleden had ik het over Shadowrun in een wat negatiever licht. Maar dat betekent niet dat ik het slechte games vind. Om dat recht te zetten heb ik hier een review van Shadowrun Hong Kong.

Wat is Shadowrun?

Hong Kong is het derde deel in de Shadowrun serie, een verzameling games die op hun beurt zijn gebaseerd op een tabletop RPG met dezelfde naam. Het speelt zich af op een alternatieve aarde, zo’n vijftig jaar in de toekomst. Rond de tijd waarin wij nu leven begon magie, wat helemaal vergeten was door de bevolking, plotseling terug te keren. Rituelen hadden ineens magische applicaties, sommige mensen transformeerden in Elfen, Dwergen, Orcs enzovoorts.

De maatschappij was niet voorbereid op deze veranderingen, waardoor er flinke tumult was. In sommige landen namen gangs volledig over, in anderen waren het juist de grote coöperaties die het laatste beetje macht dat ze niet al hadden wisten te grijpen. Voor het volk betekende het vooral onrust, en een realiteit waarin geweld de nieuwe norm werd.

Het derde deel speelt zich, zoals de naam al suggereert, af in Hong Kong. Je pleegvader heeft je een bericht gestuurd hem daar te ontmoeten, maar je bent nog niet lang in China voordat hij verdwijnt. Door de omstandigheden sluit jij je, samen met je broer, noodgedwongen aan bij een Triade en begin je een groepje Shadowrunners te leiden. Gaandeweg probeer je je vader weer te vinden, en het mysterie van de nachtmerries die iedereen in en rondom ‘de gemuurde stad’ heeft op te lossen.

Shadowrun Hong Kong is een CRPG, zoals Baldur’s Gate 3 dat ook is. Het is alleen niet open wereld. In plaats daarvan kies je vanuit je thuisbasis steeds een missie. Dit voelt in eerste instantie wat restrictiever, maar het zorgt wel voor compactere verhalen en logische begin- en eindpunten voor je gamesessies. Ook is het aanzienlijk korter. Je kan de game in twintig uur uitspelen. Dertig als je de DLC erbij neemt.

Beginnen met het derde deel?

De eerste vraag die misschien in je opkomt is of je de andere twee games moet spelen. Het is wel zo dat je de wereld wat beter zal begrijpen als je dat doet, maar de verhalen staan helemaal los van elkaar. Her en der is er misschien een verwijzing naar een eerdere game, en als je goed oplet zul je zelfs merken dat je eerdere personages tegen kan komen. Maar je hoeft ze echt niet allemaal te spelen.

Als je één van de drie gaat spelen, dan raad ik je aan Hong Kong op te pakken. De gameplay is een stuk beter afgewerkt, waardoor het gewoon lekkerder werkt. Qua verhaal zijn ze grofweg aan elkaar gewaagd, al vond ik persoonlijk de Anarchistische staat van Duitsland in Dragonfall net wat interessanter.

Als je van plan bent je weg door de hele serie te werken, dan is het wel echt beter om te beginnen met de eerste in de serie, Shadowrun Returns. Het is de beste introductie aan de wereld. Ook maakt Hairbrained Schemes met elk deel weer wat verbeteringen aan de UI en gameplay. Als je begint met Hong Kong, dan ga je je toch storen aan de oudere games.

Als je écht helemaal in de wereld wil komen, dan raad ik je aan een paar sessies of zelfs een campagne van de TTRPG te spelen. Het is alleen niet de meest vriendelijke RPG om op te pakken als je weinig ervaring hebt met rollenspellen. Als je niet al bekend bent met het platform zijn de games een betere plek om te starten.

De wereld van Shadowrun

Wat direct fascinerend is aan Shadowrun is de wereld. Er is een zekere mismatch tussen de technologie en magie, want tot zo’n vijftig jaar geleden is de maatschappij volledig zonder mystische krachten ontwikkeld. Ineens was het er, en dat zette de wereld in rep en roer. Vijftig jaar later is iedereen ondertussen gewend aan het feit dat sommigen van hen vuurballen kunnen gooien, en dat monsters bestaan. Maar het blijft vreemd.

Dit zie je onder andere terug in de sociale structuren. Religie kreeg een hele andere draai toen mensen ineens niet meer de enigen waren bovenaan de voedselketen en konden communiceren met bovennatuurlijke wezens. Gebruiken zoals Feng Shui waren ook ineens meer dan mysticisme, er waren merkbare en onontkennelijke effecten die het een zekere relevantie gaf. Nog vreemder dan dat is dat dit niet bij de gebruiken van een enkele religie of volk blijft. De Azteken in Amerika konden bijvoorbeeld met hun rituelen geesten oproepen en hebben die kracht gebruikt om de hele westkust van Noord Amerika te herroveren.

De meeste overheden zijn gevallen, maar denk niet dat dit betekent dat de bevolking er vrijer op is geworden. De regels worden nu vastgesteld door locale gangs, machtige bedrijven of Draken. Jazeker, die zijn ook weer terug, en hun invloed is groot. Door al deze veranderingen zijn landen en continenten opgebroken in veel kleinere bubbels, elk met hele andere sociale structuren en regels.

Hoe de wereld geschetst wordt tegen een plotselinge en impactvolle verandering als deze is fascinerend. Ik kon mij helemaal verliezen in het uitpluizen van de politieke en sociale complexiteiten die, in ieder geval deels, als gevolg hiervan zijn ontstaan. Alleen al daarom kan ik de games zeker aanraden.

De heerlijke cast van Hong Kong

Een krachtig pluspunt van Shadowrun Hong Kong is de cast. Deze begint misschien een beetje zwak als de game je introduceert aan je broer Duncan. Die is vooral boos op jou omdat je jaren geleden plots verdween, waardoor deze reünie een beetje ongemakkelijk is. Van je metgezellen is hij veruit het minst interessant.

Gelukkig word je vrijwel direct ook geïntroduceerd aan Is0bel en Gobbet. Twee jonge, maar ervaren Shadowrunners die je meenemen naar hun basis voor jouw, maar ook hun eigen bescherming. Gobbet is een Orc shamaan die de Rat volgt. Dat is één van de Zodiakdieren, vergeet niet dat deze game zich in Hong Kong afspeelt. Gobbet is een vrije ziel die vrijgeviger is dan je zou verwachten van iemand die op straat is opgegroeid. Ze heeft een uitstekend improvisatievermogen, waarmee ze zichzelf en ook jou uit lastige situaties haalt. Ze is alleen wel erg gauw bereid het plan in de steek te laten.

Is0bel kent Gobbet al van jongs af aan, en het is duidelijk dat ze levenslange vrienden zijn. Ze is een Dwerg, en zeker voor haar leeftijd is ze een uitstekende Decker (lees: hacker). Ze voelt zich ongemakkelijk in de echte wereld, en spendeert daarom een groot gedeelte van haar tijd in de matrix. Maar voor het volk waar ze om geeft is ze bereid ver te gaan.

Er zijn nog twee metgezellen die je later kan recruteren. Allemaal hebben ze een persoonlijke verhaallijn die je tijd waard zijn. Niet voor de beloningen, al zal elke metgezel wel een aardige boost krijgen als je hun quests speelt. Nee, het gaat meer om het verhaal. Ondanks dat mijn team heel gauw al vast stond heb ik voor iedereen de persoonlijke missies doorgelopen, gewoon om het allemaal te zien te krijgen.

Ook de NPC’s van Heoi zijn meer dan gewoon winkeleigenaren. Na elke missie zullen hun dialogen updaten, en als je de tijd neemt om ze te leren kennen kan je een hoop over ze leren. Zelfs personages waar je geen interactie mee hoeft te hebben kunnen je verrassen. Na elke missie ging ik iedereen steeds langs, en het voelde nooit als tijdverspilling.

Speel op je eigen manier (soort van)

Als een CRPG biedt Shadowrun Hong Kong jou manieren om te spelen zoals jij wil. Niet alle gevechten zijn te vermijden, maar er zijn wel hele missies die je af kan ronden zonder je wapens te trekken. En als je gewoon wil gaan schieten, dan kan dat ook. Dat soort vrijheid vind ik altijd fijn.

Maar het komt wel met een asteriskje. Waar je in een game als Baldur’s Gate de taken kan verdelen, is dat in Shadowrun niet helemaal mogelijk. Ja, je kan Is0bel vragen terminals voor je te decken, en Rakter heeft vaak inzichten in fysieke technologie. Maar het praten moet je toch allemaal zelf doen. Je kan niet Gobbet (die als shamaan goede charisma heeft) het woord laten voeren. Terwijl dit praten wel de sleutel is naar de meeste alternatieve routes.

Als gevolg voelde ik mij een beetje verplicht om flink in charisma te investeren. Nou is dat wel het soort build waar ik gebruikelijk voor ga, maar juist met de aanwezigheid van teamgenoten had ik gehoopt dat ik zelf een keer wat anders kon doen. Bovendien kan je je metgezellen niet uitgebreid gaan levelen, ze hebben opties die aanzienlijk meer gelimiteerd zijn. Dus als je wil experimenteren met verschillende vaardigheden, dan moet je dat toch echt uit je eigen personage halen. Ik had in de vorige twee games al als een charismatische Decker gespeeld, en bovendien wou ik Gobbet en Is0bel meenemen.

Mijn uiteindelijke oplossing was om via de console commands mijn charisma gewoon direct op max (voor een Troll, want dat speelde ik) te zetten. Dan kon ik een build spelen waar ik mee wou experimenteren, maar alsnog alle gesprekken voeren die ik wou. Dat voelde wel een beetje scheef.

XCOM-achtig

De combat in Shadowrun is turn-based, en het heeft wat weg van de XCOM games. Positionering is belangrijk, want afstand bepaalt hoe groot de kans is dat je raakt. Bovendien wil je je teamgenoten niet te dicht bij elkaar hebben, want een dan maakt een goed gemikte granaat of spreuk korte metten met je. Ook wil je dekking zoeken, want dan word je minder hard geraakt. Tegenstanders wil je dan juist weer uit een hoek aanvallen waar niets het pad van je kogels en vuurballen onderbreekt.

De moeilijkheid is een ander verhaal. Ik speelde op hard en hoewel ik niet met twee vingers in de neus zat te spelen, maakte ik me ook zelden zorgen over of ik een gevecht wel door zou komen. Wel was het net uitdagend genoeg dat ik me niet ging vervelen. Het voelt alleen een beetje verouderd. Misschien is dat oneerlijk voor een game die toch al tien jaar oud is. Maar ik speel het nu, dus ik neem het mee.

Het Decken in Hong Kong werkt net iets anders dan in eerdere games. Nu is het een ietwat gammele maar gangbare stealth game, waarin je de programma’s die naar jou op zoek zijn probeert te vermijden. Soms is er een schermutseling die, toegegeven, een stuk uitdagender is dan de gevechten buiten de matrix. Je hebt namelijk geen teamgenoten om mee samen te werken, en zo sterk is Is0bel niet. Al is dit misschien anders als je zelf als een Decker speelt.

Als je een wachtwoord moet kraken krijg je een tweetal puzzels achter elkaar. Eerst moet je een steeds langere sequentie aan nummers invoeren, vergelijkbaar met de vier knoppen van Simon, maar dan een tikkeltje moeilijker. Daarna moet je snel een patroon herkennen en de juiste uit een selectie van tien kiezen. Deze puzzels komen niet vaak voor, en je kan ze met enige regelmaat omzeilen door elders in het level wachtwoorden te vinden. De verhouding waarin ze voorkomen is eigenlijk perfect, waardoor het een welkome afleiding blijft en niet irritant wordt.

Spelen in stilte

Ik had me al eens uitgesproken over het gebrek aan stemwerk in de Shadowrun games, dus als je de site volgt wist je dat dit eraan zat te komen. Hong Kong (en de eerdere games) leunen hevig op het verhaal en de complexe wereld. Het is daarom jammer dat je het allemaal moet lezen.

Als de teksten een bepaalde lengte hebben, of als een gesprek al een tijdje gaande is, dan voel ik mijn motivatie om alles door te lezen toch wegzakken. Ondanks dat ik zowel het verhaal als de wereld erg interessant vind. Dus het is iets dat ik erg jammer vind.

Het is moeilijk Hairbrained Schemes hier echt op af te rekenen. Het is een erg kleine studio met weinig budget. Daarom is het volledig begrijpelijk dat ze onder andere op acteerwerk moesten bezuinigen. Maar dat neemt niet weg dat de game er echt een stuk beter op zou worden. Kijk bijvoorbeeld naar Disco Elysium: The Final Cut. Deze soft remake deed weinig meer dan elk personage een acteur te geven. Maar het was het absoluut waard. De Shadowrun games zouden één, misschien twee hele punten omhoog gaan als het acteerwerk goed genoeg is.

Waar ik eigenlijk op hoop, is dat de Shadowrun games remakes krijgen met een vergelijkbare behandeling als Disco Elysium. Of dat er meer games uitkomen, nu met een iets groter budget. Hong Kong was een aardig succesvol, dus misschien is er genoeg animo voor.

Conclusie

Shadowrun Hong Kong is niet perfect. De gevechten zijn zelden écht uitdagend en het gebrek aan stemmen is soms wel een gemis. Maar de interessante wereld, leuke personages en het mysterieuze verhaal compenseren hier dubbel en dwars voor.

Speel Shadowrun Hong Kong nu op PlayStation 4/5, Xbox One/Series, Nintendo Switch of pc. Voor deze review speelde ik op de pc.

Oordeel: 7,5

Gerelateerde berichten:

Ravenswatch (p)review – Raven review Oxenfree review – Radio Gaga? Dredge review: een verdacht geurtje