De afgelopen paar weken ben ik mijn weg door de drie Shadowrun games aan het werken. Ik vind het een interessante wereld, maar de games klikken niet helemaal met mij in de manier waarop Baldur’s Gate 3 dat deed. Plots realiseerde ik mij dat het ligt aan het gebrek aan stemacteurs.
Een gebrek aan stemacteurs
Er zijn genoeg games die geen stemacteurs nodig hebben, of zelfs minder zouden zijn zonder. In Tunic wordt geen woord gesproken, en het is er absoluut beter door. Het voegt toe aan de centrale mysterie en de sfeer van verwarring en eenzaamheid.
Maar voor een hoop games geldt dit niet. Dit kan om technische redenen zijn. Gesprekken afluisteren in Dishonored zou een rare mechaniek zijn als ik dat enkel kan doen door met mijn ogen naar de ondertiteling te staren. Anderen winnen een hoop aan stijl en sfeer als stemacteurs de kans krijgen hun flair toe te voegen.
De Shadowrun games speel je in stilte. Het zijn ook CRPG’s, een genre waar Baldur’s Gate onder valt. Nu doet de muziek al een hoop om de toon te zetten, dus het is niet dat je in een compleet vacuum zit. Maar omdat een deel van de games draait om het leren kennen van je verzamelde metgezellen voelt het toch als een gemis. Dat maakt het op zijn beurt weer moeilijker om me in hun problemen en ervaringen te verplaatsen. Jammer, want de personages zijn erg leuk geschreven.
Schrijf ik Shadowrun hiermee helemaal af? Natuurlijk niet. Als ik de games niet leuk vond zou ik niet al halverwege de derde zitten. Ik snap heus wel dat stemacteurs een hoop geld kosten. Geld dat misschien niet binnen het budget van een kleinere studio als Hairbrained Schemes past. Maar dit is geen review van de Shadowrun games. Dit is een stuk over een gemis dat mij opviel, toevallig terwijl ik met Shadowrun bezig was.
Personages met meer persoonlijkheid
Stemacteurs geven meer leven en diepgang aan personages, daar is haast geen ontkennen aan. Je bent misschien minder vrij om zelf de stemmen in te vullen, maar dat vind ik niet zo erg. In mijn hoofd heeft iedereen min of meer mijn stem.
Het is niet voor niets dat Larian zoveel aandacht besteedde aan de stemmen van de hoofdrolspelers. Emotie kun je horen, waardoor het veel gemakkelijker is te begrijpen wat de makers proberen over te dragen. Bovendien zijn dingen als sarcasme bijna niet te onderscheiden van een serieuze opmerking als je het verschil in toon niet kan horen.
Daarnaast geeft een acteur altijd wat persoonlijke invulling aan een personage. Astarion zou niet hetzelfde zijn als hij gespeeld werd door Troy Baker of Matthew Mercer. Astarion is zoals wij hem kennen door Neil Newbon. Die brengt van zichzelf wat eigenaardigheidjes mee en interpreteert het script niet hetzelfde als iemand anders zou doen. Dat geeft een personage extra kleur en diepgang.
Inleven in stemmen
Als narratief medium doen videogames een ding als geen ander: het inlevingsvermogen ligt hoger dan bij films of boeken. Verplaatsen in een personage en mezelf verliezen in een wereld gaat mij nog altijd beter af in een videogame.
Dit doen games voornamelijk door jou in controle te zetten. De keuzes van het hoofdpersonage zijn (deels) jouw keuzes, waardoor het veel gemakkelijker is om ermee te identificeren. Dit is zelfs een bijzondere manier om gamers meerdere kanten van een verhaal te tonen. Denk aan The Last of Us 2 of Until Dawn. Ook is de wereld veel dichterbij als je zelf kiest welk deel ervan je gaat onderzoeken.
Het inleven gaat nog beter als je de gesprekken kan horen. Zoals ik eerder al aangaf kunnen stemacteurs een hoop nuance geven met hun invullingen. Deze nuance brengt je nog meer in het verhaal.
Narratie voor sfeer
Ik ben blij dat Neil Newbon beste prestatie won bij de Game Awards, maar ik ben wel van mening dat Amelia Tyler is beroofd. Ze werd niet eens genomineerd! Ook de vertellers zijn gewoon stemacteurs.
De narrateur presenteert het verhaal en de gebeurtenissen. Als DM leer je dat je daarmee een essentiële rol speelt in het zetten van de toon. Met alleen je stem kan je zoveel doem om een moment spannend, bedroevend, grappig of serieus te maken.
Amanda Tyler doet dit meesterlijk voor BG3. Andere, uitstekende voorbeelden zijn Disco Elysium en The Stanley Parable. Deze games zouden heel anders uitpakken zonder een verteller die de toon zet. Stanley zou niet eens werken.
De narrateur kan overigens prima een personage in de game zijn. Stanley doet weer even zijn kop op, maar dat is een metanarratief. Je hebt ook games als Dragon Age, waarin het verhaal eigenlijk wordt herverteld door Varric. Of zelfs Portal, waarin GLaDOS niet echt een verteller is, maar ze wel die rol vervult voor de game.
De stem van een game
Stemacteurs geven een game een stem. Tenminste, ze doen een hoop om die stem meer te vormen. Het is een toevoeging die iets als een remake, bijvoorbeeld voor Fallout 1 en 2, erg waardevol kan zijn. Heb jij nog gedachten over stemacteurs in videogames? Of misschien zelfs games die echt beter zijn zonder? Laat het dan vooral weten in de comments.
Geef een reactie