Soms ben je nog niet klaar met een game als je het hebt uitgespeeld. Gelukkig bieden ze vaak de optie om New Game+ te spelen. Dat is (meestal) hetzelfde spel, maar dan moeilijker. Om te compenseren mag jij je levels en gear bewaren, zodat jij ook extra krachtig bent tijdens ronde twee. Maar wanneer is dit voor mij de tijd waard?
Keuzevrijheid
De voornaamste reden dat ik New Game+ start, is omdat ik in het verhaal andere keuzes kon maken. Soms maken die keuzes niet uit, in welk geval ik niet de moeite neem. Maar voor sommige spellen pakt het verhaal dan heel anders uit. En dat is interessant.
Denk bijvoorbeeld aan Baldur’s Gate 3, waar jouw keuzes niet alleen het einde van het verhaal beïnvloeden, maar ook een hoop daar tussenin. Red je een specifieke Dwerg in acte 1, dan kun je geen thuis vinden voor de beste NPC in de game: Malta. Dus sorry, Baelen, maar in ronde twee ga je niet overleven. Ik raad je aan deze interactie zelf te ontdekken, maar mocht je het geduld niet hebben: hier is een link.
In Lies of P kies je met regelmaat tussen de waarheid vertellen en liegen. In een Soulslike met Pinocchio in de hoofdrol, kun je je voorstellen dat dit een grote invloed heeft op het verhaal. Dat blijkt inderdaad ook waar te zijn. Los daarvan pakken de onderlinge verhaaltje ook anders uit, afhankelijk van wat je zegt. En omdat het meestal gaat om witte leugens, is het vaak best interessant om beide uitkomsten te zien.
Games als Dishonored of Undertale hebben distinctieve speelstijlen die elkaar tegenspreken, en die het verhaal ook behoorlijk veranderen. In het geval van Dishonored, zul je zelfs totaal andere krachten gebruiken afhankelijk van je keuze. In deel 2 wordt dit nog extremer, aangezien je daarnaast nog eens kiest tussen spelen als Corvo of Emily. Deze games hebben geen New Game+, maar herspelen is zo wel een absoluut genot. Ook al ga ik toch steeds weer voor de Ghost + Clean Hands, hoe graag ik het moordpad ook een keer wil uitproberen.
Een andere build
Ik had het al over speelstijlen voor Dishonored en Undertale, maar ook als er geen verhaal aan verbonden is wekt het soms mijn interesse. Baldur’s Gate 3 heeft 12 klassen, die elk weer minstens 4 subklassen hebben. Daar bovenop kun je klassen met elkaar mixen, en kun je deze builds ook nog eens met elkaar combineren door verschillende metgezellen mee te nemen op avontuur.
Clair Obscur biedt niet hetzelfde niveau aan vrijheid in opties, maar er is nog steeds een hoop om mee te experimenteren. Je hebt vijf speelbare personages die je combineert in een groep van drie. Onderling hebben ze verschillende speelstijlen, die gecomplimeteerd worden door verschillende wapens.
Zelfs met een enkel personage is een hoop mogelijk. Je hebt de twee speelstijlen van Dishonored en Undertale. Een minder extreem voorbeeld vind je in Soulslikes zoals Lies of P. Daar zal je speelstijl het verhaal weinig beïnvloeden, maar de manier waarop je uitdagingen aanpakt wordt wel heel anders. Elk wapen is anders, en dan heb je nog de krachtige meppen, snelle aanvallen of een focus op magie. Ook hier kun je weer combineren voor een meer genuanceerde speelstijl.
Voor sommige van deze games kun je beter helemaal opnieuw beginnen. Baldur’s Gate heeft geen New Game+, want als ze balanceren voor level 12 personages vanaf het begin is het vooral frustrerend. Aan de andere kant wordt een speelstijl pas mogelijk als je een specifiek item vindt, en als dat richting het einde is voelt dat toch als een gemis. Daar biedt New Game+ een hoop opties.
Meer game na de game
New Game+ is niet altijd een simpel gevalletje opnieuw beginnen, maar met alles dat je hebt vrijgespeeld. Soms is het een hele andere ervaring. Vaak is die nieuwe ervaring je tijd meer dan waard als je de game zelf al leuk vond. Lies of P maakt een simpele verandering, in dat de onverstaanbare robotstemmen nu ondertiteling hebben. Dit voegt een extra laag toe aan het verhaal, en maakt het vooral extra tragisch.
De eerste game waar ik hier aan denk, is NieR: Automata. Die heeft 26 eindes, één voor elke letter in het alfabet. Het gros daarvan is een grap of een game over-scherm, maar als je het ware E-einde wil bereiken moet je de game drie keer uitspelen. Dat is omdat je steeds speelt vanuit een ander perspectief. Dit wordt gebruikt om zoveel extra diepgang te geven aan een verhaal dat al behoorlijk filosofisch is.
Ook Oxenfree 1 en 2 vragen van jou om de game meerdere keren uit te spelen, terwijl Alan Wake 2 het verhaal een interessante twist geeft als je begint aan ronde 2. Ik kan niet al teveel hierover zeggen zonder te spoilen, maar mocht je deze games een keertje uitgespeeld hebben en ze daarna weggelegd hebben: probeer het nog eens op te starten!
Starfield is een interessant voorbeeld. Aan het einde van het verhaal wordt een nieuw universum gecreëerd, waar jij ook in herboren wordt. Wat er precies anders is, dat is willekeurig. Ondertussen kun je wel een hoop verhaal overslaan, omdat niet alleen jij, maar ook je personage de gebeurtenissen van het vorige universum herinnert. Zo kun jij je focussen op wat er deze keer precies allemaal anders is.
Ik ben nog niet klaar
Soms is de reden dat ik New Game+ begin veel simpeler: ik ben simpelweg nog niet klaar om de game los te laten. Dit gebeurt vooral als de game niet te lang is, maar dat is niet altijd het geval.
Clair Obscur is zo goed geschreven, dat ik het hele verhaal nog een keer mee wou maken. Ook ben ik nog niet klaar om afscheid te nemen van de personages. Daarom besloot ik de game weer opnieuw in te duiken nadat ik het uitgespeeld had. Het verhaal is niet anders, en hoewel het leuk is aan het begin alle krachten al te hebben is er qua gameplay ook niet veel veranderd. Het verhaal en de personages alleen zijn genoeg.
Ik had een vergelijkbare ervaring met Before Your Eyes. Dit is eigenlijk een film die wordt gepresenteerd als een game, met een speelduur van anderhalf uur waarin jij een minimale invloed hebt. Je personage is namelijk al dood, en ziet zijn leven nog één keer voor zijn ogen voorbij flitsen. Maar het is zo’n bijzondere, unieke ervaring dat ik het direct twee keer achter elkaar aan speelde. En nee, de ironie dat het gaat om een game die draait om acceptatie en loslaten is mij niet ontgaan.
Als ik een game eenmaal heb uitgespeeld, dan pak ik het over het algemeen in en keer ik niet meer terug. Ik ben er toch op zijn minst 50% voor het verhaal, en die ken ik nu. Maar soms ben ik daar nog niet klaar voor. Dan begin ik weer opnieuw, met of zonder New Game+.
Geen excuus nodig
Als je een game opnieuw wil starten, of opnieuw wil beginnen, dan heb je geen excuus of toestemming nodig. Gewoon doen. Dit waren wat redenen voor mij om New Game+ te beginnen. Kijk jij er anders naar? Deel het dan vooral in de comments!
Geef een reactie