Voor verjaardagen speel ik soms een beetje vals. Ik geef dan een vriend een bordspel, zodat ik het zelf kan spelen. Zo ging het ook met Mycelia. Ik maak er meteen drievoudig gebruik van, want ik heb er ook meteen een review over geschreven.
Wat is Mycelia
In Mycelia zoeken spelers de steun van de Bosgodin. Om deze steun te winnen moeten ze heilige dauwdruppels naar de tempel van het levens brengen. Degene die het eerst alle dauwdruppels geofferd heeft wint het spel.
Waarom je deze hulp precies nodig hebt, legt het spel niet uit. Is er rampspoed? Een groot kwaad dat gestopt moet worden? Gevaar dat vermeden moet worden? Je zal deze vragen voor je zelf (en je medespelers) moeten beantwoorden.
Om deze dauwdruppels te offeren verplaats je ze over je bord en op het altaar. Eenmaal daar aangekomen wordt de druppel van jouw bordje verwijderd en in de tempel geplaatst. Dit verplaatsen doe je door kaarten te spelen. En ook door ze te kopen. Want de lokale bevolking staat je maar wat graag te hulp, in ruil voor een blaadje hier en daar.
Mycelia is een deckbuilder. Dat houdt in dat je begint met een simpel setje kaarten, maar dat setje zal je gedurende het spel steeds verbeteren. Denk aan Dominion, de oorspronkelijke deckbuilder, maar ook Arnak, Clank! of Star Realms. Of zelfs videogames zoals Slay the Spire of Inscryption. Mycelia oogt ook prachtig. Dus ben jij altijd op zoek naar spellen waar op het juiste moment de juiste kaart kopen de strategie is? Houd jij van paddenstoelenmensen, en vind je het leuk als die je komen helpen? Houd jij wel een beetje van wat natuur op zijn tijd, liefst in kartonvorm? Dan is deze review voor jou.
Hoe speel je Mycelia?
Nadat iedereens deck is geschud en de bordjes in de startopstelling staan, trekt iedereen drie kaarten. Als het eenmaal jouw beurt is speel je die alledrie, waarna je uitvoert wat erop staat. Het is altijd toegestaan een kaart in zijn geheel links te laten, bijvoorbeeld omdat je tegenstanders een blad krijgen als je het gebruikt. Maar dan krijg jij de voordelen ook niet.
Op de kaarten kunnen een hoop dingen staan, maar zeker aan het begin zullen ze vallen onder beweging en bladproductie. Als er staat dat je bladeren krijgt, dan mag je zoveel bladeren aan je voorraad toevoegen. Deze fungeren als geld om de paddenstoelenmensen mee te betalen. Heb je niet genoeg voor wat je wil doen? Vrees niet, je voorraad leg je niet aan het einde van de beurt af. Je kan dus lekker sparen voor de perfecte kaart.
Beweging is ook simpel. Op de kaart staat hoe je dauwdruppels mag verplaatsen. Meestal staat er dat je van een specifiek soort veld moet komen, en er staat ook op hoeveel druppels je hoe ver mag verplaatsen. Over het algemeen mag je niet schuin, maar ook dat staat duidelijk aangegeven. Duw je een dauwdruppel op het altaar, dan mag je het van je bordje verwijderen en in één van de vakjes van de tempel plaatsen. Verwijder je de laatste druppel van je bord, dan heb je direct gewonnen.
Soms komen er ook nieuwe druppels op je bord. Elke keer dat de tempel helemaal gevuld is gaat die bewegen. Jij mag dan de schijf draaien, alsof het een ouderwetse telefoon is. De druppels en de dobbelsteen vallen dan via een glijbaan door een gat. Want plottwist, het is eigenlijk gewoon een hele rare dicetower. Die dobbelsteen is even waar het om gaat: het symbool daarop bepaalt waar op iedereens bordje nieuwe druppels landen. Over het algemeen zijn dat er twee, maar af en toe komt er ook maar een enkeling bij. Als het goed is heb je wel meer dan dat kunnen verwijderen, dus er is zeker een gevoel van progressie.
Paddenstoelenmensen
Als je een beetje bekend bent met deckbuilders, dan ben je vast al bekend met de kooprij. Daar liggen te allen tijde vijf kaarten voor het oprapen. Tenminste, als je in jouw beurt de aangegeven bladerkost die rechts bovenin staat betaalt. Dat kopen mag je op elk moment tijdens je beurt doen.
Over het algemeen gaan gekochte kaarten in deckbuilders je aflegstapel in, zodat je ze pas weer kan pakken nadat je deck weer een keertje geschud wordt. Zo gaat het niet in Mycelia. In plaats daarvan gaat een gekochte kaart bovenop je trekstapel, zodat je het volgende beurt meteen al in je handen hebt.
Ervaren deckbuilders krijgen misschien al een beeld van de implicaties. Voor de rest zal ik het een beetje toelichten: het betekent dat dit spel aanzienlijk korter wil zijn dan zijn soortgenoten. Je hoeft niet geduldig af te wachten tot je je krachtige, nieuwe aankoop trekt. Sterker nog, je kan je volgende beurt al gaan plannen. Als je wéét dat je zo drie dauwdruppels van een grasveld mag verwijderen, dan kan je er nu voor zorgen dat die dauwdruppels er ook zijn.
Als gevolg ben je veel minder een machine aan het bouwen en veel meer aan het kopen op basis van wat je volgende beurt gaat helpen. Met hoe kort de potjes zijn zul je een gekochte kaart één, misschien twee keer weer zien. Dus denk niet teveel na over de toekomst en richt je op het heden.
Voor veel deckbuilderenthousiastelingen zal dit een teleurstelling zijn. Aan de kern van het genre ligt het voorzichtige balans tussen een geoliede machine bouwen en racen voor de finish vinden. In Mycelia ligt die balans helemaal aan het uiteinde, en dat is bij spelers met een beetje ervaring snel duidelijk. Ik speelde met een deckbuilderfanaat en twee vrienden die Dune: Imperium bijna uit hun hoofd kennen. Als gevolg was het spel wat minder diep dan we misschien hadden gehoopt.
Je eerste deckbuilder?
Maar het sleutelwoord voor de frustratie is eigenlijk ook al gezegd: deckbuilderveteranen. Want Mycelia is niet voor mensen die het genre al van binnen en van buiten kennen. Voor hen zijn er een hoop deckbuilders, zij zien door de bomen het bos niet meer. Ze zoeken geen hulp van een Bosgodin.
Mycelia is veel meer gericht op mensen die beginnen met de hobby, of die misschien specifiek minder ervaring hebben met deckbuilders. Neem bijvoorbeeld het doel. In Dune of Dominion probeer je simpelweg punten te scoren. Maar dat kun je op zoveel manieren en ze verdwijnen ook nog eens in je deck. Het is abstract, waardoor het moeilijk is een beeld van je doel te vormen. Mycelia maakt het, net als in Clank!, concreet door je een bord te geven waarop je dingen gaat verplaatsen. Je ziet wat je aan het doen bent, en je hebt een duidelijk beeld van je progressie. Ook de borden van je tegenstanders zijn zichtbaar, waardoor je gemakkelijk een inschatting kan maken van wie er aan het winnen is.
Dat je de kaarten die je koopt volgende beurt al op handen hebt helpt je bovendien te denken over de kaarten die nog in je deck zitten, waardoor je langzaam maar zeker ook daar rekening mee gaat houden.
Denk niet dat dat er geen strategie bij komt kijken bij dit simpelere spel. De kaarten in de kooprij zijn een stuk krachtiger dan wat in je deck zit, maar ze willen wel hele specifieke opstellingen. Om drie druppels van een grasveld te halen moet je wel drie druppels op een grasveld hebben. Om twee druppels in verschillende watervelden te verplaatsen en twee andere te verwijderen, moet je wel vier waterdruppels in twee verschillende watervelden hebben.
Het denkwerk, en dus ook het leuke van Mycelia, zit hem in het slim manipuleren van de druppels, zodat je niet alleen de beste kaarten koopt, maar ze ook optimaal blijft gebruiken. Elke potentiele aankoop is een puzzel die jij op moet lossen. Als je van ruimtelijk denken en denkpuzzels houdt, dan is hier een hoop voor jou om je mee te vermaken.
Het addertje onder het gras is dat dit niet een heel erg herspeelbaar spel is. Kinderen kunnen zich hier wel even mee vermaken, maar volwassenen zullen de strategieën aardig snel uitpluizen. Daarna zal Mycelia niet vaak meer op tafel komen. Het is daarom vooral gericht op een jonger publiek.
Hero power?
Soms heb je geen effectieve kaart om te kopen. De bladeren worden bewaard, dus dat is niet een gigantische ramp. Maar je hebt ook nog een aantal krachten waar je die bladeren aan kan spenderen. Ze voelen een klein beetje als de hero power van Hearthstone.
In het eerste potje van Mycelia heb je er twee. Eentje laat je voor een enkel blad de kooprij verversen. Handig voor als er niets is dat jij wil, of juist een hoop kaarten waar je tegenstanders een hoop voordeel uit halen en jij niet zoveel. Maar het is geen direct voordeel, en er is geen garantie dat de situatie verbeterd. Dus dit doe je meestal alleen als je een aardige voorraad bladeren hebt, maar er niet echt iets ligt dat jij wil.
De andere optie is voor drie bladeren een enkele druppel een vakje te verplaatsen. Dat is prijzig, dus je wil het vermijden. Maar soms kan je daarmee net even de perfecte opstelling krijgen voor een kaart in hand. Bovendien heb je in je basisdeck geen manier om druppels van bruine velden te verplaatsen. Dus tenzij je kaarten hebt gekocht die daarbij helpen kan het goed zijn dat die je enige optie is.
In Hearthstone is je Hero Power iets dat je doet als je niets beters hebt, maar het is ook een manier om een beetje voordeel te genereren zonder dat het je een kaart kost. In Mycelia doe je alleen dat eerste. Omdat je bladeren kan bewaren en je kaarten juist verloren gaan als je ze niet gebruikt, activeer je deze krachten alleen als je er direct baat bij hebt. Echter kan dat ene stapje een hoop uitmaken, want soms moet alles precies goed staan voor je een kaart kan gebruiken. Dus onderschat het niet.
De prachtige natuur
Ik had het al even kort gezegd, maar laten we nog even stilstaan bij de vormgeving van Mycelia. Het spel is prachtig. De tempel trekt direct het oog, zeker als er eenmaal wat dauwdruppels op staan. Als die je aandacht eenmaal hebben richt je je op de schattige paddenstoelmensen die op de kaarten zijn geschetst. Bladeren gebruiken als geld is ook een leuk detailtje die het thema flink helpt.
Het ontwerp mist wel een klein puntje bij de spelersborden. Deze ogen meer als iets uit een Eurogame, wat een beetje misplaatst voelt in een spel dat verder zo schittert. Een paar paddenstoelmensen op de achtergrond hadden de boel flink op kunnen leuken. Justin Chan, Matt Paquette & Co kunnen nog wel wat leren van David Cochard en zijn speelse vormgeving voor Dungeon Lords.
Over de tactiliteit heb ik vergelijkbare punten. De dauwdruppels zijn fijn om over je bordje te schuiven, en zeker aan de tempel draaien is lekker. Waar hier een puntje op gemist wordt is met de bladeren. Die voelen heel duidelijk als karton. In een perfecte wereld waren ze gemaakt van ietwat stevig papier, met een lakachtige finish zodat ze echt voelen als bladeren.
Natuurlijk snap ik dat dit een hoop gevraagd is als je de productiekosten in toom moet houden, dus ik zal het spel er niet teveel op afrekenen. Maar als ze van papier waren gemaakt was het al wel een flinke verbetering geweest.
Conclusie
Mycelia is een spel dat direct je oog trekt. Als je vervolgens hoort dat het een deckbuilder is gaan je tanden misschien al wateren. Maar het is niet wat je verwacht. Dit kan een teleurstelling zijn, al kan het kan het juist ook fijn zijn voor spelers die minder ervaring hebben met bordspellen of deckbuilders. Voor beginners is het een prima spelletje. Je bent alleen waarschijnlijk wel aardig snel op het spel uitgekeken. En hoewel het over het algemeen mooi is vormgegeven en de meeste speelstukken lekker aanvoelen, mist mycelia net iets teveel puntjes. Daarom is het leuk om af en toe te spelen, maar is het waarschijnlijk niet geschikt om met regelmaat op tafel te zetten.
Wil je de regels een keertje doornemen voor je gaat spelen? Het spelregelboekje vind je hier.
Oordeel: 6,5
Voordelen
- Prachtige vormgeving
- Perfect voor beginnelingen
- Stukken voelen goed
Nadelen
- Weinig herspeelbaar
- Geen engine building
- Mist net wat punten op vormgeving en tactiliteit
Geef een reactie